อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 760

ไป๋หู่เอ่ยขึ้นเสียงเย็นชา "มองความแตกต่างออกหรือยัง? ที่พวกเราตีเจ้า กับที่เจ้าล้มลงไปเอง ว่ามีตรงไหนที่ไม่เหมือนกัน?"

คนในเพิงน้ำชาข้างๆ ก็หัวเราะขึ้นมา

พวกเขาเห็นตั้งแต่ต้นจนจบ เดิมทีก็มีคนที่อยากจะทำอะไรโง่ๆ อย่างการเข้าไปพูดคุยกับอ๋องเจวี้ยนเหมือนกัน แต่พอเห็นจุดลงเอยเช่นนี้ของหวางต้าหลาง พวกเขาก็หดคอกลับไป

ดูแล้วนี่แค่พระชายาอ๋องเจวี้ยนคนเดียวก็ยังไม่น่าเข้าไปหาเรื่องด้วย

อ๋องเจวี้ยนยังไม่ส่งเสียงด้วยซ้ำ

"ข้าเองก็เพิ่งจะเคยเห็นคนที่เข้ามาขอให้เอาหินซัดไปที่ขาด้วยตัวเองเป็นครั้งแรกเหมือนกัน" ในรถม้ามีเสียงหัวเราะของฟู่จาวหนิงลอดออกมา "ไป๋หู่ พวกเราใจกว้างพอ คนเขาขอมารอบหนึ่ง พวกเราจัดให้สักสองรอบได้"

"ขอรับ"

หวางต้าหลางรีบปีนตัวขึ้นมา ลนลานขึ้นแล้ว "ข้าจะไปขอความเป็นธรรมจากองค์จักรพรรดิ พวกเจ้าจะใช้ตัวตนฐานะของราชวงศ์มารังแกข้าไม่ได้! อ๊า!"

เพิ่งพูดจบ ไป๋หู่ก็ซัดหินอีกก้อนออกมา เขาล้มลงไปบนพื้นหนักๆ อีกครั้ง ครั้งนี้กระแทกจนฟันหน้าหลวมหน่อยๆ แล้ว เจ็บจนเขาหน้ามืด

คนใช้บ้านตระกูลหวางรีบวิ่งเข้ามา ประคองตัวเขาขึ้น

"ไป พวกเราไป" หวางต้าหลางรีบคว้ามือคนช้า ให้พวกเขาประคองตนเองแล้วรีบออกไป มีคนประคองอยู่ คงจะไม่ล้มอีกแล้วกระมัง?

แต่พวกเขาวิ่งไปได้ไม่กี่ก้าว ก็มีเสียงฟิ้วฟิ้วสองเสียงดังขึ้นมาพร้อมกัน หวางต้าหลางรู้สึกแค่ว่าขาที่เอวด้านหลังชาไปหมด เพราะวิ่งเร็วเกินไป เขาจึงหยุดตัวไม่ทัน จึงล้มคะมำคว่ำลงไปกับพื้นอย่างแรงอีกครั้ง

"นายท่าน!"

คนใช้ตระกูลหวางจับเขาไม่อยู่ ซ้ำยังถูกสะบัดจนล้มคว่ำไปด้วยกันอีก

นายบ่าวสามคนล้มกลิ้งกองรวมกัน

รถม้าเปิดช่องเล็กๆ ออกมาช่องหนึ่ง ฟู่จาวหนิงยืนหน้าออกมาเหลือบมอง หัวเราะจนตาหยี

"ฮ่าๆ ล้มได้น่าเวทนาจริงๆ"

นางซ้ำเติมเข้าไปอีก!

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน