อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 795

ฟู่จาวเฟยพอฟังคำพูดของเซียวหลันยวนจบก็นิ่งงันไปนาน

เขานั่งอยู่ที่นั่น ก้มหน้าลงต่ำ มองมือของตนเอง

บนมือมีรอยแผลเป็นเล็กๆ อยู่รอยหนึ่ง

รอยแผลเป็นนั้นสมัยเขายังเด็กตอนที่ท่านพ่อไม่ยอมมาหาท่านแม่อยู่ตลอด จึงจงใจลวกมือของเขา ท่านพ่อจึงยอมมาดูเขา คืนนั้นเขาก็มาอยู่กับท่านแม่ ส่วนเขาถูกคนใช้พาออกไป

ต่อมาท่านแม่มาดูเขา กอดเขาขอโทษเขา บอกว่านางไม่มีทางเลือก

นางบอกว่าความหวังยิ่งใหญ่ที่สุดของนางคือให้กำเนิดน้องชายคนหนึ่งกับเขา

ตอนนั้นฟู่จาวเฟยยังคิดว่านางอยากจะมีลูกเพิ่มอีกสองสามคน แต่ตอนนี้พอคิดขึ้นมาจึงเข้าใจ เพราะว่านางกลัวว่าวันหนึ่งเรื่องที่เขาไม่ใช่ลูกชายแท้ๆ ของราชาเฮ่อเหลียนแดงขึ้นมา เช่นนั้นนางก็จะไม่ได้รับการเอ็นดูแล้ว

นางอยากจะตั้งครรภ์สายเลือดของราชาเฮ่อเหลียนจริงๆ ขึ้นมา

และไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น หลายปีมานี้นางก็ทำไม่สำเร็จเสียที

ตอนนี้ก็ยังตายไปเพราะเรื่องนี้

"ข้าให้คนคิดวิธีแฝงตัวเข้าไปในเมืองหูแล้ว จะเอาศพของนางออกมา ถึงตอนนั้นจะหาสถานที่ที่ฮวงจุ้ยดีดีนอกเมืองหูแล้วฝังนางให้ ตั้งป้ายหลุมศพ หลังจากนี้เจ้าก็กลับไปกราบไหว้หรือจะย้ายหลุมศพนางก็ได้ทั้งนั้น"

เซียวหลันยวนมองฟู่จาวเฟย ไม่ได้ปลอบประโลมเขามากนัก

เป็นชายชาตรีกันแล้ว พูดอะไรที่เร้าอารมณ์ไม่เป็น

ยิ่งไปกว่านั้นเขายิ่งหวังให้ฟู่จาวเฟยเติบโตกลายเป็นชายชาตรีที่จะยืนค้ำฟ้า กล้าหาญแข็งแกร่ง หวังว่าเขาหลังจากนี้จะปกป้องพี่สาวได้ และไม่กลายเป็นจุดอ่อนของพี่สาวไป

"ขอบคุณพี่เขยมาก"

พอได้ยินคำพูดเขา ฟู่จาวเฟยก็เงยหน้าขึ้นมา ดวงตาแดงก่ำ

"ถ้าอยากจะร้องไห้ก็รอให้ข้าออกไปก่อนแล้วค่อยร้อง แต่ว่าเสี่ยวเฟย สิ่งที่ข้าอยากบอกกับเจ้าคือ นางไม่ได้ตายเพราะเจ้า"

"ไม่ได้ตายเพราะข้า?"

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน