อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 80

"เป่าเอ๋อร์เด็กดี ถ้าเจ้าไม่ขยับตัวมั่วซั่ว ให้พี่สาวดูขอของเจ้าว่าตรงไหนที่ดื้อรั้น พี่สาวจะให้ลูกกวาดแสนอร่อยดีไหม?"

ฟู่จาวหนิงก็ทำเหมือนนักมายากล ยื่นมือไปด้านหน้าเป่าเอ๋อร์ พอกางออก ฝ่ามือก็มีลูกกวาดที่ห่อไว้ด้วยกระดาษสีเม็ดหนึ่งออกมา

คนทั้งหมดที่นี่ล้วนไม่เคยเห็นลูกกวาดเช่นนี้ ถูกลูกกวาดเล็กๆ เม็ดนี้ดึงดูดไปจนหมด

ขนาดผู้ใหญ่ยังถูกดึงดูดไป ไม่ต้องพูดถึงเด็กเลย?

เป่าเอ๋อร์พอเห็นลูกกวาดที่สวยงามเม็ดนั้นก็ลืมร้องไห้ไปแล้ว เขามองลูกกวาดเม็ดนั้น แต่ยังดูไม่ค่อยเชื่อ "นี่คือลูกกวาดหรือ?"

"ใช่แล้ว มา เจ้ารับไป ลองแกะเปลือกแล้วดูว่าข้างในเป็นลูกกวาดแบบไหนดีไหม?"

เสียงของฟู่จาวหนิงอ่อนโยนมาก น้ำเสียงเองก็แผ่วเบารวดเร็วมาก ทำให้เด็กผ่อนคลายลงมมาอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว ยื่นมือรับลูกกวาดเม็ดนั้น แกะเปลือกห่อออกอย่างระมัดระวัง

ตอนนี้เอง ฟู่จาวหนิงก็ญื่นมือไปทางขาของเขา บีบไปที่กระดูกขาของเขาจากบนลงล่างอย่างละเอียด

ตอนที่บีบถึงหัวเข่า เด็กน้อยก็เจ็บปวดจนร้องจ้าออกมา

"เป่าเอ๋อร์ไม่ต้องร้อง" หญิงสาวอายุน้อยบอกให้ลูกน้อยไม่ต้องร้องไห้ แต่ตนเองกลับปวดใจจนน้ำตาไหลออกมา นางมองฟู่จาวหนิง "แม่นาง?"

"ขาซ้ายของเขากระดูกหัก" ฟู่จาวหนิงเอ่ยขึ้นเสียงแผ่วเบา "ต้องหาสิ่งของมาทำให้มั่นคงเสียก่อน แต่ก่อนหน้าต้องดึงกระดูกของเขาให้ตรงเสียก่อน"

สีหน้าของหญิงสาวอายุน้อยขาวซีด

"ฮูหยินน้อย หมอมาแล้ว!"

คนขับรถม้าบ้านพวกเขาพาหมอชราหนวดขาวคนหนึ่งวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามา

หญิงสาวอายุน้อยมองไปที่หมอชราคนนั้น จากนั้นก็มองไปยังฟู่จาวหนิง กัดฟันเอ่ยขึ้นว่า "มีหมอมารักษาเป่าเอ๋อร์แล้ว"

นางมองฟู่จาวหนิง "แม่นาง ท่านได้โปรดเบามือด้วย เป่าเอ๋อร์คงจะเจ็บมาก"

ฟู่จาวหนิงเองก็มองหมอชราคนนั้น "ท่านหมอ นำผ้าไว้พันแผลมาหรือไม่?"

"อ๋า? นมาแล้ว" หมอชราคนนั้นแม้จะเห็นหญิงสาวคนหนึ่งนั่งยองอยู่ข้างๆ เด็ก แต่ก็ตอบกลับนางด้วยสัญชาตญาณ

"มีเฝือกที่แข็งแรงหน่อยไหม?"

"เฝือก? เฝือกอะไร ไม่มี"

ซือถูไป๋ตอนนี้ก็ตอบกลับมา "บนรถม้าข้ามีอยู่ อาเพียน รีบไปหยิบมาเร็ว"

ฟู่จาวหนิงจึงเพิ่งเห็นคนติดตามที่ดูเหมือนจะมีปัญหากับนางเสียเหลือเกินคนนั้นยืนอยู่ข้างๆ ซือถูไป๋

อาเพียนจุ๊ปากไม่พูดอะไร วิ่งกลับไปหยิบของที่รถม้า ฟู่จาวหนิงตอนนี้จึงพบว่ารถม้าของพวกเขาก่อนหน้าถูกรถม้าของจวนอ๋องชนเข้า

"พี่สาว" เป่าเอ๋อร์ร้องไห้ไปด้วย กลืนน้ำตา ชูลูกกวาดในมือขึ้นมาทางฟู่จาวหนิง "นี่เป็นสีเขียว นี่เป็นลูกกวาดที่กินได้จริงๆ หรือ?"

คำพูดที่เขาอ้อแอ้พูดออกมายังมีเสียงสะอื้นอยู่

"ใช่แล้ว เจ้าลองกินสิ"

ฟู่จาวหนิงเห็นอาเพียนหยิบของเข้ามา บอกว่าเป็นเฝือก จริงๆ คือกระดานไม้ไผ่หลายแผ่น ไม่ได้ดูเหมือนเฝือกเลย แต่ดูคล้ายกับ

จานรองชาสี่เหลี่ยมผืนผ้าที่ดูประณีตหน่อย

ทว่าก็เหมาะดี

นางพูดกับเป่าเอ๋อร์ พลางใช้สองมือยื่นไปที่ขาของเขา หาเหลี่ยมหามุม ใช้มือออกแรงเล้กน้อย เสียงกร๊อบต่ำดังขึ้น ขาที่บิดเบี้ยวของเด็กกลับมาปกติแล้ว ขาแค่สีหน้าเปลี่ยนเล็กน้อย เบ้ปากขึ้นมา หลังจากนั้นก็ใส่ลูกกวาดเข้าไปในปาก

"เอามา" ฟู่จาวหนิงรับเฝือกเข้ามา ทำให้มั่นคง จากนั้นก็พันให้อย่างชำนิชำนาญ

การเคลื่อนไหวของนางรวดเร็ว กระทั่งยังดูดีอีกด้วย

ซือถูไป๋มองจนลืมไห่ฉางจวิ้นที่คุยกับเขาอยู่ตลอดไป ไห่ฉางจวิ้นกระทืบเท้า มองไปทางฟู่จาวหนิง

ก็แค่เด็กแปลกหน้าคนหนึ่งมีอะไรที่ต้องให้นางมาเสียเวลาด้วยกัน?

แค่พันเอาไว้หน่อยก็พอ จากนี้ขาจะดีหรือไม่ดีก็ไม่ใช่เรื่องของนาง แม่นางในเมืองนี้เรื่องเยอะกันเสียจริง ที่ตรงไปตรงมาอย่างนางนี่แทบไม่มีเลย

หมอชราคนนั้นพอเห็นวิธีการของฟู่จาวหนิงก็ดวงตาเป็นประกาย