อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 80

"เป่าเอ๋อร์เด็กดี ถ้าเจ้าไม่ขยับตัวมั่วซั่ว ให้พี่สาวดูขอของเจ้าว่าตรงไหนที่ดื้อรั้น พี่สาวจะให้ลูกกวาดแสนอร่อยดีไหม?"

ฟู่จาวหนิงก็ทำเหมือนนักมายากล ยื่นมือไปด้านหน้าเป่าเอ๋อร์ พอกางออก ฝ่ามือก็มีลูกกวาดที่ห่อไว้ด้วยกระดาษสีเม็ดหนึ่งออกมา

คนทั้งหมดที่นี่ล้วนไม่เคยเห็นลูกกวาดเช่นนี้ ถูกลูกกวาดเล็กๆ เม็ดนี้ดึงดูดไปจนหมด

ขนาดผู้ใหญ่ยังถูกดึงดูดไป ไม่ต้องพูดถึงเด็กเลย?

เป่าเอ๋อร์พอเห็นลูกกวาดที่สวยงามเม็ดนั้นก็ลืมร้องไห้ไปแล้ว เขามองลูกกวาดเม็ดนั้น แต่ยังดูไม่ค่อยเชื่อ "นี่คือลูกกวาดหรือ?"

"ใช่แล้ว มา เจ้ารับไป ลองแกะเปลือกแล้วดูว่าข้างในเป็นลูกกวาดแบบไหนดีไหม?"

เสียงของฟู่จาวหนิงอ่อนโยนมาก น้ำเสียงเองก็แผ่วเบารวดเร็วมาก ทำให้เด็กผ่อนคลายลงมมาอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว ยื่นมือรับลูกกวาดเม็ดนั้น แกะเปลือกห่อออกอย่างระมัดระวัง

ตอนนี้เอง ฟู่จาวหนิงก็ญื่นมือไปทางขาของเขา บีบไปที่กระดูกขาของเขาจากบนลงล่างอย่างละเอียด

ตอนที่บีบถึงหัวเข่า เด็กน้อยก็เจ็บปวดจนร้องจ้าออกมา

"เป่าเอ๋อร์ไม่ต้องร้อง" หญิงสาวอายุน้อยบอกให้ลูกน้อยไม่ต้องร้องไห้ แต่ตนเองกลับปวดใจจนน้ำตาไหลออกมา นางมองฟู่จาวหนิง "แม่นาง?"

"ขาซ้ายของเขากระดูกหัก" ฟู่จาวหนิงเอ่ยขึ้นเสียงแผ่วเบา "ต้องหาสิ่งของมาทำให้มั่นคงเสียก่อน แต่ก่อนหน้าต้องดึงกระดูกของเขาให้ตรงเสียก่อน"

สีหน้าของหญิงสาวอายุน้อยขาวซีด

"ฮูหยินน้อย หมอมาแล้ว!"

คนขับรถม้าบ้านพวกเขาพาหมอชราหนวดขาวคนหนึ่งวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามา

หญิงสาวอายุน้อยมองไปที่หมอชราคนนั้น จากนั้นก็มองไปยังฟู่จาวหนิง กัดฟันเอ่ยขึ้นว่า "มีหมอมารักษาเป่าเอ๋อร์แล้ว"

นางมองฟู่จาวหนิง "แม่นาง ท่านได้โปรดเบามือด้วย เป่าเอ๋อร์คงจะเจ็บมาก"

ฟู่จาวหนิงเองก็มองหมอชราคนนั้น "ท่านหมอ นำผ้าไว้พันแผลมาหรือไม่?"

"อ๋า? นมาแล้ว" หมอชราคนนั้นแม้จะเห็นหญิงสาวคนหนึ่งนั่งยองอยู่ข้างๆ เด็ก แต่ก็ตอบกลับนางด้วยสัญชาตญาณ