อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 81

"แม่นาง วิธีการยึดกระดูกของเจ้านี่ยอดเยี่ยมเสียจริง"

แม้จะเป็นแค่หญิงสาวคนหนึ่ง แต่ก็ทำเขานับถือเลยทีเดียว

ฟู่จาวหนิงยิ้มๆ ตอนนี้จึงอุ้มเป่าเอ๋อร์ขึ้นมา หญิงสาวอายุน้อยก็รีบลุกขึ้นมาเช่นกัน เอ่ยขอบคุณกับนางไม่หยุด

"แม่นาง บุญคุณของท่านครั้งนี้ วันหลังข้าจะไปตอบแทนอย่างดีถึงบ้านเลย บ้านของท่านอยู่ที่ใดหรือ ข้า"

"ฮูหยิน หัวใจของเด็กไม่ค่อยจะดีนัก เจอกระตุ้นมากๆ ไม่ได้ ตอนนี้ขาเองก็บาดเจ็บ ท่านรีบพาเขากลับบ้านไปพักผ่อนเถิด"

ฟู่จาวหนิงตัดบทนาง จากนั้นก็มองไปที่หมอชรา "ส่วนเรื่องที่จำเป็นต้องรู้ หมอท่านนี้ก็น่าจะรู้อยู่ สู้ท่านเชิญเขากลับไปด้วยกัน แล้วให้เขาอธิบายกับท่านดีดีดีกว่า"

นางไม่มีเวลาจะติดตามคนเจ็บไปที่บ้านได้

หมอชราไม่ได้ดูถูกนางเพราะเห็นนางเป็นหญิงสาวอายุน้อย แล้วยังให้ยืมผ้าพันแผลโดยไม่พูดอะไรอีก น่าจะเป็นคนดีอยู่

หญิงสาวอายุน้อยพอได้ยินนางพูดเช่นนี้ ก็รู็สึกปวดใจกับลูกจริงๆ ขอบคุณกับนางปะหลกๆ จากนั้นก็รับตัวเด็กไป

คนเดินถนนที่หกล้มทางนี้อีกหลายคนอันที่จริงไม่ได้เป็นอะไรมา แต่พวกเขาพอเห็นฟู่จาวหนิงช่วยเด็กไว้ก็ล้อมตัวกันเข้ามา

"แม่นาง เจ้าเองก็ดูให้พวกข้าหน่อยสิ! เมื่อครู่ข้าก็ล้มจนเอวบิดแล้ว"

"แม่นาง ดูให้ข้าก่อน ข้าเจ็บเท้า"

แม่นางคนนี้ไม่เก็บเงินค่ารักษาด้วย พวกเขาพบเข้าแล้ว!

คนเหล่านี้จะล้อมฟู่จาวหนิงเอาไว้ ฟู่จาวหนิงเหลือบมองพวกเขาผาดหนึ่ง รีบเดินตรงไปยังรถม้าจวนอ๋อง "ไปเถอะ"

"พวกท่านไปที่โรงหมอดูอาการได้" ซือถูไป๋ขวางคนเหล่านั้นไว้ ให้ฟู่จาวหนิงขึ้นรถม้า

ไห่ฉางจวิ้นมองเขา "คุณชาย ท่านชื่ออะไรหรือ พักอยู่ที่ไหนกัน? ข้าตอนนี้กำลังจะไปจวนอ๋องเจวี้ยน ท่านอยากไปด้วยกันไหม?"

"จวนอ๋องเจวี้ยน?" ซือถูไป๋ดวงตาเปล่งประกาย

"ใช่แล้วใช่แล้ว"

"แม่นางรู้จักอ๋องเจวี้ยนด้วยหรือ?"

"รู้จักสิ เขาเป็นคนชวนข้าไปเป็นแขกที่จวนอ๋องเจวี้ยนด้วยตนเองเลย ท่านอยากไปกับข้าด้วยกันไหม?" ไห่ฉางจวิ้นเอ่ยเชื้อเชิญอย่างไม่ตรีจิต

คุณชายคนนี้ถ้ายืนเคียงบ่ากับอ๋องเจวี้ยนล่ะก็ ภาพนั้นคงจะงามน่าดู เป็นอาหารตาจริงๆ

ยิ่งไปกว่านั้น พวกเขาถ้ายืนอยู่ด้วยกัน นางก็ยิ่งเลือกได้สะดวกเลยว่าใครเหมาะกับนางมากกว่า

"ข้าน้อยมีเรื่องที่ต้องทำอยู่ คงไปเป็นแขกที่จวนอ๋องเจวี้ยนกับท่านไม่ได้ เชิญแม่นางเถิด"

ซือถูไป๋พูดจบ ก็เดินผ่านข้างตัวนางไป ตรงไปข้างๆ รถม้าของฟู่จาวหนิง เคาะตัวรถเบาๆ

ฟู่จาวหนิงเลิกม่านรถออก

"เมื่อครู่ขอบคุณคุณชายซือถูมาก"

"ถ้าหากแม่นางฟู่จะขอบคุณข้าน้อย ก็มอบที่รองชาให้ข้าสักชุดดีไหม? เอาจริงๆ เมื่อครู่นี้ไม่ใช่เฝือกหรอก แต่เป็นฐานรองแก้วชาของข้าน้อย" ในดวงตาซือถูไป๋มีรอยยิ้มอ่อนโยน

"คุณชายซือถูสู้ติดตามฮูหยินคนนั้นไป ให้เขามอบให้ท่านดีกว่าไหม? ถึงอย่างไรนั่นก็เป็นของที่เป่าเอ๋อร์ใช้" ฟู่จาวหนิงเอ่ยตอบ

ซือถูไป๋ตะลึงงันไป เดิมทีคิดว่าพูดเช่นนี้แล้วฟู่จาวหนิงจะยิ้มตอบเสียอีก ไม่คิดว่านางจะปฏิเสธตรงๆ เช่นนี้

แม่นางคนนี้แตกต่างกับแม่นางคนอื่นจริงๆ

อาเพียนเองก็ตามเข้ามา พอได้ยินคำพูดของฟู่จาวหนิงก็หงุดหงิดเสียแล้ว "คุณชายพวกเราหยิบที่รองชาให้ก็เพราะเจ้าเลยนะ? แล้วทำไมเจ้าถึงได้ขี้เหนียวขนาดนี้"

"คุณชายซือถู เดี๋ยวข้ามอบให้เอง" ไห่ฉางจวิ้นติดตามเข้ามา พอได้ยินฟู่จาวหนิงเรียกคุณชายซือถูก็เลยเรียกตามขึ้นมาทันที

"ขอบคุณแม่นางมาก เมื่อครู่ข้าแค่ล้อเล่นน่ะ ข้าน้อยไม่ได้ขาดที่รองชาหรอก" ซือถูไป๋ยิ้มยิ้ม ประสานมือส่งพวกนาง และหมุนตัวกลับไปที่รถม้าของตนเอง

"คุณชายซือถู..."

"ท่านจะไปจวนอ๋องเจวี้ยนไหม?"