อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 82

พอขึ้นรถม้าอีกครั้ง ไห่ฉางจวิ้นก็เอาแต่พิจารณาตัวฟู่จาวหนิง

"นี่ เจ้าเป็นวิชาแพทย์ด้วยหรือ วิชาแพทย์เจ้าดีแค่ไหน?"

ฟู่จาวหนิงไม่ตอบ

ไห่ฉางจวิ้นพอเห็นท่าทางนี้ของนางก็รู้สึกโมโหเล็กๆ ฟู่จาวหนิงคนนี้ไม่น่าคบเลยจริงๆ!

"เช่นนั้นเจ้าบอกข้าถึงชื่อจริงของคุณชายซือถูหน่อยสิ เขาเป็นใครกัน"

ฟู่จาวหนิงมุมปากยกขึ้น "ไห่ฉางจวิ้น หน้าเจ้าหายเจ็บแล้วหรือ? ลืมเรื่องที่โดนข้าตบไปก่อนหน้าแล้วหรือไรกัน? เจ้าคิดว่าพวกเรามีความสัมพันธ์แบบที่นั่งคุยกันดีดีได้ด้วยหรือ?"

ไห่ฉางจวิ้นคนนี้สมองน่าจะมีปัญหา

"แล้วก็ หลังจากกลับไปทางที่ดีย้ายออกจากบ้านตระกูลฟู่เสีย บ้านตระกูลฟู่ไม่ใช่พี่สาวเจ้าจะมาทำตัวเป็นเจ้าของบ้านได้"

พอกลับไปนางจะไล่พวกบ้านต่างๆ ในตระกูลฟู่ออกไปให้หมด ถ้าไห่ฉางจวิ้นคิดจะดึงเซียวหลันยวนเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย ก็เลิกคิดเรื่องพักอยู่ในบ้านนางได้เลย ถึงตอนนั้นสามคนมาพัวพันวุ่นกันใหญ่แน่

"เจ้า!"

ไห่ฉางจวิ้นพอเห็นฟู่จาวหนิงพูดจบแล้วหลับตาลงไม่สนใจนางอย่างเห็นได้ชัด ก็ร้องฮึกขึ้นมา หมุนตัวกลับไปทางหน้าต่างมองความคึกคักบนถนนแทน

พอถึงจวนอ๋องเจวี้ยน ชิงอีก็รออยู๋ที่ประตูแล้ว

"พระชายา แม่นางไห่"

"ท่านอ๋องของพวกเจ้าล่ะ?" ฟู่จาวหนิงถาม "ข้ามีเรื่องจะคุยกับเขา"

"ท่านอ๋องอยู่ต้มน้ำชาอยู่ในศาลากลางสวน ข้าจะพาพระชายากับแม่นางไห่ไปพบ"

ฟู่จาวหนิงพิจารณาชิงอีผาดหนึ่ง "อ๋องของพวกเจ้านี่ก็มีไมตรีจิตเสียเหลือเกิน"

ลากสังขารร่างที่ป่วยออกมาต้อนรับไห่ฉางจวิ้นด้วยตนเองเลย

ชิงอีโต้กลับไม่ได้ เขาพูดได้หรือว่าท่านอ๋องเข้าหาไห่ฉางจวิ้นเพื่อไหมใจโลหิต? วัตถุดิบยาที่ท่านอ๋องต้องการจะเปิดเผยต่อภายนอกไม่ได้ เพื่อป้องกันไม่ให้มีคนหันมาใช้ใบสั่งวัตถุดิบยา แล้วคาดเดาอาการป่วยของท่านอ๋องในตอนนี้

ยิ่งไปกว่านั้น ยิ่งกังวลเรื่องที่คนรู้ว่าท่านอ๋องต้องการวัตถุดิบยาตัวไหน แล้วแอบสกัดขัดขวางวัตถุดิบยาเหล่านั้นมากกว่า ขัดขวางไม่ให้พวกเขารวมรวมสิ่งของที่ต้องการให้ครบ

พวกเขาครั้งนั้นที่ไปขอซื้อจากพันธมิตรโอสถใต้หล้า ก็ล้วนมีการลงนามสัญญาไว้แล้ว พันธมิตรโอสถใต้หล้ารับธุรกิจนี้ ก็ต้องรักษาความลับต่อรายกายวัตถุดิบยาด้วย

ไห่ฉางจวิ้นรู้สึกว่าตนเองพบกับจุดพิเศษจุดหนึ่ง "ฟู่จาวหนิง เจ้าเข้าจวนอ๋องเจวี้ยนก็เหมือนข้าเลยสินะ ถูกต้อนรับเข้ามาเหมือนกับแขกคนหนึ่ง ขนาดอ๋องเจวี้ยนอยู่ที่ใดเจ้าก็ยังไม่รู้ เป็นถึงพระชายาแต่ก็ยังต้องมีคนนำทางให้"

ชิงอีฟังคำของนางแล้วใจสั่นกึก

เดิมทีก็ไม่มีอะไร ถึงอย่างไรฟู่จาวหนิงก็ไม่ได้คุ้นเคยกับจวนอ๋องเจวี้ยนจริงๆ แต่ทำไมพอไห่ฉางจวิ้นพูดมาแบบนี้ เขาก็รู้สึกว่าทำฟู่จาวหนิงขายหน้ากันนะ?

"พระชายา" ชิงอีคิดจะอธิบาย แต่ก็ไม่รู้ควรจะพูดอะไร

ฟู่จาวหนิงไม่ใส่ใจ

"อืม ก็ใช่นั่นล่ะ" นางมองประชดไห่ฉางจวิ้นผาดหนึ่ง เอ่ยขึ้นว่า "ข้าไม่ได้เหมือนกับแม่นางไห่ที่มีงานอดิเรกพอเห็นผู้ชายหน้าตาดีหน่อยก็กระโจนเข้าหานี่นะ"

"ข้าชอบคนหน้าตาดีแล้วผิดตรงไหนกัน? หรือว่าเจ้าชอบคนที่น่าเกลียดหรือ?" ไห่ฉางจวิ้นร้องเชอะ

"ใช่ ดังนั้นนี่เป็นเรื่องของเจ้า และข้าจะคุ้นเคยหรือไม่คุ้นเคยกับจวนอ๋องเจวี้ยนมันก็เรื่องของข้า เจ้าจะมายุ่งทำไมกัน?"

"เจ้า..."

ไห่ฉางจวิ้นรู้สึกว่าฟู่จาวหนิงไม่น่าคบเลยจริงๆ

"พระชายา!" ด้านหน้ามีสาวใช้สองคนรีบเข้ามาต้อนรับฟู่จาวหนิงราวกับนกน้อยร่าเริงสองตัว

ฟู่จาวหนิงพอเห็นหน้าตาเบิกบานของหงจั๋วกับเฝิ่นซิง สีหน้าก็ผ่อนลงมาบ้างแล้ว สาวใช้สองคนนี้ดีกับนางจริงๆ

"รบกวนพวกเจ้าไปเตรียมของว่างมาให้ข้าหน่อยได้ไหม? ท้องร้องหมดแล้ว" ฟู่จาวหนิงยังไม่ได้กินข้าว พอคิดถึงว่าอีกเดี๋ยวจะต้องไปรับมือกับชายชั่วเซียวหลันยวนก็รู้สึกท้องโล่งโหวงจนไม่ไหวเสียแล้ว

"พระชายา ข้าน้อยจะรีบไปที่ครัวเตรียมของว่างเดี๋ยวนี้" หงจั๋วรีบตอบรับ