อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 83

เฝิ่นซิงก็รีบรับคำทันที "พระชายา ข้าน้อยจะไปเตรียมชา เป็นหลงจิงได้ไหม?"

"ได้หมด ขอบคุณ"

สาวใช้ทั้งสองรับคำและคารวะไปทางไห่ฉางจวิ้น จากนั้นก็รีบวิ่งออกไปแล้ว พวกนางไม่มองชิงอีเลยแม้แต่น้อย

ส่วนชิงอีที่ถูกเมิน "..."

ทำไมกัน เขาไม่มีตัวตนเลยหรือ?

สาวใช้สองทั้งสองตอนนี้ดูจะปีกกล้าขาแข็งขึ้นจริงๆ เสียแล้ว เพราะรู้สึกว่าเขาทำไม่ดีกับพระชายา ดังนั้นเลยมางอนเขาหรือ?

ชิงอีพาฟู่จาวหนิงกับไห่ฉางจวิ้นมาถึงข้างศาลา มีม่านกันลม ปลิวไสวแผ่วเบา เซียวหลันยวนในชุดคลุมสีม่วง ผ้าพันคอจิ้งจอกขาวยิ่งขับครึ่งใบหน้าที่งดงามราวรูปสลักนั้นให้สมบูรณ์ขึ้นไปอีก หน้ากากสีเงินทำให้เขาดูแล้วสูงสง่าอย่างลึกลับ

ข้างๆ มีเตาถ่านดินแดงใบเล็ก น้ำกำลังเดือดปุดๆ ควันขโมง ถาดชาเคลือบขาวใบหนึ่ง ด้านบนมีอุปกรณ์ชงชาเหมียวหลงวางไว้ ทำเอาคนไม่อาจมองข้ามตัวตนฐานะเขาไปได้เลย

คนธรรมดากล้าใช้อุปกรณ์ชงชาของเหมียวหลงเสียที่ไหน? อุปกรณ์ชงชานี้ล้วนเป็นสิ่งของพระราชทาน

ฟู่จาวหนิงกลับกลืนไม่เข้าคายไม่ออก เซียวหลันยวนกำลังต้มชาอยู่ที่นี่ หงจั๋วกับเฝิ่นซิงกลับรีบไปรินชาให้นางหรือ?

แต่ว่าก็ดี ถึงอย่างไรนางก็คงจะดื่มชาที่ผู้ชายเลวอย่างเซียวหลันยวนต้มให้ด้วยตัวเองไม่ลงหรอก

ถึงแม้จะมีความเห็นกับตัวเขาบ้าง แต่ฟู่จาวหนิงเองก็อดยอมรับไม่ได้ ว่าเขานั่งอยู่ที่นั่นราวกับเป็นภาพวาดเลยทีเดียว ภาพชายงามต้มน้ำชา

ไห่ฉางจวิ้นก็มองจนเหมือนน้ำลายจะหกแล้ว

"อ๋องเจวี้ยน ข้ามาแล้ว!"

ไห่ฉางจวิ้นวิ่งออกไปอย่างเริงร่า แย่งลงนั่งตรงข้ามกับอ๋องเจวี้ยน จากนั้นจึงยักคิ้วหลิ่วตาอย่างภูมิใจใส่ฟู่จาวหนิง

"แม่นางไห่"