อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 84

ฟู่จาวหนิงคิดไม่ถึงว่าเซียวหลันยวนจะทำเช่นนี้ ดังนั้นจึงเลี่ยงไม่พ้น มือถูกเขาคว้าไปแล้ว

นางรู้สึกเหมือนตนเองถูกน้ำแข็งแช่ไว้ที่มือ

มือของเซียวหลันยวนเย็นถึงขนาดนี้เลยหรือ!

นี่มันไม่ปกติแล้ว!

เขาสวมชุดหนาขนาดนี้ ข้างๆ ยังมีหม้อต้มน้ำที่กำลังเดือดอยู่ด้วย ในศาลาเองก็ไม่มีลม ดินฟ้าอากาศที่กำลังจะถึงเดือนเก้า แต่เขากลับหนาวเย็นถึงขนาดนี้ นี่มันปกติหรือ?

เซียวหลันยวนเดิมทีก็คิดจะเชิญฟู่จาวหนิงเสียหน่อย ถึงอย่างไรตอนที่เห็นว่าไห่ฉางจวิ้นยื่นมือมาทางเขา บอวก่าจะลองวัดมือให้ว่าเย็นแค่ไหน สีหน้าของฟู่จาวหนิงก็ดูลิงโลดขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด เหมือนว่ากำลังชมละครชั้นดี

นางลืมไปแล้วหรือว่าตัวตนฐานะตนเองคือพระชายาของข้า?

แต่ว่าพอจับมือของฟู่จาวหนิง เขากลับรู้สึกไม่อยากจะปล่อยมือเสียแล้ว

เพราะว่ามือของนางอุ่นมาก และนิ่มมาก นิ่มราวกับไม่มีกระดูก อุณหภูมิของนางทำให้ความหนาวเย็นทั่วร่างของเขาอุ่นขึ้นมาหน่อย เดิมทีก็คิดว่าจะทนเอาไว้ให้ได้ตลอด ตอนนี้กลับได้ผ่อนคลายได้ครู่หนึ่ง

"เซียวหลันยวน ปล่อยมือ" ฟู่จาวหนิงกัดฟันเอ่ยขึ้น

"พระชายารู้สึกว่าต่อหน้าคนอื่นมันไม่ค่อยดีสินะ?" เซียวหลันยวนกลับลุกขึ้นเขยิบเข้าไปใกล้ นิ้วมือสอดเข้าไปในร่องนิ้วนาง ไขว้นิ้วทั้งสิบกับนาง

มุมปากเขายกขึ้น จากนั้นก็มองไปทางไห่ฉางจวิ้น "แม่น่างไห่คงจะไม่หัวเราะเยาะพวกเรากระมัง?"

ไห่ฉางจวิ้นถูกรอยยิ้มนี้ของเขาทำให้เคลิบเคลิ้มหัวหมุน

ให้ตายเถอะ ให้ตายเถอะ ท่านเทพโม๋ลั่ว! อ๋องเจวี้ยนยิ้มแล้วดูดีขนาดนี้เลย!

ตอนนี้เอง ซือถูไป๋ก็ถูกนางโยนไปหลังสมองแล้ว

"ข้าไม่หัวเราะเยาะหรอก แต่ข้ารู้สึกหึงหวง!" นางจ้องมองพวกเขากุมมือกัน "อ๋องเจวี้ยน ท่านวันนี้เชิญข้ามาเที่ยว ไม่ใช่ว่าชอบข้าหรอกหรือ?"

ชิงอีพอเห็นท่านอ๋องกุมมือฟู่จาวหนิงแน่นไม่ยอมปล่อยก็น่าตกตะลึงพอแล้ว ตอนนี้พอได้ยินคำพูดของไห่ฉางจวิ้นก็ยิ่งตกตะลึงจนพูดไม่ออกเลย