อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 84

ฟู่จาวหนิงคิดไม่ถึงว่าเซียวหลันยวนจะทำเช่นนี้ ดังนั้นจึงเลี่ยงไม่พ้น มือถูกเขาคว้าไปแล้ว

นางรู้สึกเหมือนตนเองถูกน้ำแข็งแช่ไว้ที่มือ

มือของเซียวหลันยวนเย็นถึงขนาดนี้เลยหรือ!

นี่มันไม่ปกติแล้ว!

เขาสวมชุดหนาขนาดนี้ ข้างๆ ยังมีหม้อต้มน้ำที่กำลังเดือดอยู่ด้วย ในศาลาเองก็ไม่มีลม ดินฟ้าอากาศที่กำลังจะถึงเดือนเก้า แต่เขากลับหนาวเย็นถึงขนาดนี้ นี่มันปกติหรือ?

เซียวหลันยวนเดิมทีก็คิดจะเชิญฟู่จาวหนิงเสียหน่อย ถึงอย่างไรตอนที่เห็นว่าไห่ฉางจวิ้นยื่นมือมาทางเขา บอวก่าจะลองวัดมือให้ว่าเย็นแค่ไหน สีหน้าของฟู่จาวหนิงก็ดูลิงโลดขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด เหมือนว่ากำลังชมละครชั้นดี

นางลืมไปแล้วหรือว่าตัวตนฐานะตนเองคือพระชายาของข้า?

แต่ว่าพอจับมือของฟู่จาวหนิง เขากลับรู้สึกไม่อยากจะปล่อยมือเสียแล้ว

เพราะว่ามือของนางอุ่นมาก และนิ่มมาก นิ่มราวกับไม่มีกระดูก อุณหภูมิของนางทำให้ความหนาวเย็นทั่วร่างของเขาอุ่นขึ้นมาหน่อย เดิมทีก็คิดว่าจะทนเอาไว้ให้ได้ตลอด ตอนนี้กลับได้ผ่อนคลายได้ครู่หนึ่ง

"เซียวหลันยวน ปล่อยมือ" ฟู่จาวหนิงกัดฟันเอ่ยขึ้น

"พระชายารู้สึกว่าต่อหน้าคนอื่นมันไม่ค่อยดีสินะ?" เซียวหลันยวนกลับลุกขึ้นเขยิบเข้าไปใกล้ นิ้วมือสอดเข้าไปในร่องนิ้วนาง ไขว้นิ้วทั้งสิบกับนาง

มุมปากเขายกขึ้น จากนั้นก็มองไปทางไห่ฉางจวิ้น "แม่น่างไห่คงจะไม่หัวเราะเยาะพวกเรากระมัง?"

ไห่ฉางจวิ้นถูกรอยยิ้มนี้ของเขาทำให้เคลิบเคลิ้มหัวหมุน

ให้ตายเถอะ ให้ตายเถอะ ท่านเทพโม๋ลั่ว! อ๋องเจวี้ยนยิ้มแล้วดูดีขนาดนี้เลย!

ตอนนี้เอง ซือถูไป๋ก็ถูกนางโยนไปหลังสมองแล้ว

"ข้าไม่หัวเราะเยาะหรอก แต่ข้ารู้สึกหึงหวง!" นางจ้องมองพวกเขากุมมือกัน "อ๋องเจวี้ยน ท่านวันนี้เชิญข้ามาเที่ยว ไม่ใช่ว่าชอบข้าหรอกหรือ?"

ชิงอีพอเห็นท่านอ๋องกุมมือฟู่จาวหนิงแน่นไม่ยอมปล่อยก็น่าตกตะลึงพอแล้ว ตอนนี้พอได้ยินคำพูดของไห่ฉางจวิ้นก็ยิ่งตกตะลึงจนพูดไม่ออกเลย

ตรงไปตรงมาขนาดนี้เชียว

"ถูกต้อง เซียวหลันยวน ท่านไม่ใช่รู้สึกว่านางเป็นรักแรกพบหรอกหรือ" ฟู่จาวหนิงพูดพลางสะบัดมือ คิดจะสะบัดออกจากมือของเซียวหลันยวน แต่มือของเขาก็ราวกับติดกับนางไว้ด้วยกันอย่างไรอย่างนั้น ทำอย่างไรก็สะบัดไม่หลุด

นางเหมือนกับจับก้อนน้ำแข็งอยู่ จนแทบจะแช่แข็งมือของนางจนชาเสียแล้ว

เซียวหลันยวนเจ้าผู้ชายชั่วจะไร้ศีลธรรมเกินไปไหม? เขาจะต้องจงใจแน่ๆ เขาคิดจะแช่นางให้ตาย

"ครั้งนี้ที่ข้ามาก็คิดจะหารือกับท่านเสียหน่อย ดูท่าตอนนี้ท่านจะมีหญิงสาวที่ต้องตาแล้วนี่ ข้าช่วยสงเคราะห์ให้ท่านเป็นอย่างไร? พวกเราหย่ากันเถิด"

ฟู่จาวหนิงประโยคนี้เพิ่งหลุดออกมา หงจั๋วกับเฝิ่นซิงคนนึงก็ยกของว่างคนหนึ่งยกชาเดินกันเข้ามา

พอได้ยินคำนี้ เฝิ่นซิงมือก็สั่น จนกาน้ำชาเกือบจะร่วงลงแตก

พวกนางเหลือบมองท่านอ๋องอย่างเสียใจผาดหนึ่ง ท่านอ๋องชอบแม่นางไห่คนนั้นหรือ? นี่ทำให้พระชายาเสียใจแล้วสินะ? ไม่เช่นนั้นทำไมนางจึงเอ่ยถึงเรื่องหย่าร้างล่ะ?

ท่านอ๋องทำไมจึงเป็นเช่นนี้!

"เอาล่ะเอาล่ะ!" ไห่ฉางจวิ้นปรบมือเรียกขึ้นมา "ให้ข้ามาเป็นพระชายาอ๋องเจวี้ยนไหม?"

เซียวหลันยวนจ้องเขม็งที่ฟู่จาวหนิง

นางคิดจะหย่าหรือ?

"ทำไม เจ้าคิดว่าข้าเป็นคนที่เจ้าคิดจะเรียกมาก็มา พอโบกมือก็ต้องไปเช่นนั้นหรือ? ตอนที่เจ้าต้องากรก็มาขวางรถม้าของข้ากลางถนน บอกว่าจะเป็นพระชายาอ๋องเจวี้ยน ตอนไม่ต้องการก็บอกว่าจะหย่าร้าง"

สายตาที่เขามองฟู่จาวหนิงราวกับมองหญิงชั่วที่หยอกเล่นพอก็โยนเขาทิ้ง

"ฟู่จาวหนิง แต่งงานไม่ใช่เรื่องล้อเล่นนะ โดยเฉพาะการแต่งงานกับข้า"

"ถึงอย่างไรพวกเราตอนนี้ก็ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกัน เจ้าไม่ชอบข้าข้าก็ไม่ชอบเจ้า ก่อนหน้านี้ก็แค่การร่วมมือกัน ตอนนี้ต่างฝ่ายต่างก็ได้ของที่ต้องการแล้ว พบด้วยดีจากกันด้วยดี"

ฟู่จาวหนิงพูดแล้วก็รู้สึกเหมือนตนเองพูดน้ำเสียงเป็นหญิงเลวเลย แต่ว่า! ที่เซียวหลันยวนแต่งงานกับนางก็เพราะจะเอาความโกรธแค้นที่สามีภรรยาฟู่จิ้นทั้งสองคนย้ายมาบนตัวนางนี่นา คิดจะล้างแค้นพวกเขา!