อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 85

พูดจนราวกับว่าพวกเขามีความรู้สึกให้กันเสียอย่างนั้น

"ข้าเพิ่งจะแต่งงานได้ไม่กี่วัน แล้วยังรับเอาหญิงสาวตระกูลฟู่ที่ตกต่ำมาอีก แค่นี้ก็ขายหน้าพอแล้ว ถ้าไม่กี่วันก็หย่าร้าง แล้วคนทั้งเมืองจะไม่หัวเราะกันจนฟันหักเลยหรือ? หย่าหรือ ไม่มีทาง"

เขาเอนตัวเข้ามา เอ่ยขึ้นเสียงต่ำข้างหูฟู่จาวหนิง

"ฟู่จาวหนิง ข้ายังอยากจะรอให้พ่อแม่ของเจ้ากลับมาพร้อมกับเจ้านะ"

"นี่ท่าน!"

"ถ้าหากถึงตอนนั้นพวกเขาเจ็บปวดทรมาน ข้าค่อยเลิกรากับเจ้า จะสาดเกลือลงไปบนใจเจ้าอย่างโหดร้าย เจ้าไม่คิดว่าแบบนี้มันน่าสนุกกว่าหรือ? คิดจะหย่าน่ะ? เจ้ากล้าคิดไปได้อย่างไรกัน"

จากที่คนนอกเห็น เวลานี้เซียวหลันยวนกำลังพูดกระซิบกับฟู่จาวหนิง มุมปากเขาเป็นรอยยิ้มอบอุ่น เสียงก็ทุ้มลึกมีเสน่ห์ ราวกับว่ากำลังกระซิบกระซาบอะไรที่กินใจกันอยู่

หงจั๋วกับเฝิ่นซิงก็มองจนตาร้อนผ่าว ถูกต้องๆๆ ท่านอ๋อง ต้องแบบนี้สิ ปลอบพระชายาดีดี

ฟู่จาวหนิงกลับขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน มือหนึ่งถูกเซียวหลันยวนจับไว้ อีกข้างหนึ่งก็คีบเข็มเงินเล่มหนึ่งอย่างรวดเร็ว ปักลงไปที่จุดชีพจรหน้าอกเขา

"ท่านอ๋อง!" ชิงอีเห็นการกระทำของฟู่จาวหนิง และมองเห็นแสงเงินสว่างวาบ ก็ตกใจจนหน้าเปลี่ยนสี คิดจะพุ่งตัวเข้ามา

ข้อมือฟู่จาวหนิงกลับถูกเซียวหลันยวนคว้าเอาไว้แล้ว

นางออกแรงแต่ก็แทงเข้าไปไม่ได้

เซียวหลันยวนก้มหน้ามองเข็มเล่มนั้นที่นางคีบไว้ระหว่างนิ้ว ไม่โกรธแต่กลับหัวเราะ

"พระชายาจะฝังเข็มให้ข้าหรือ? ตอนนี้แม่นางไห่ก็อยู่ด้วยนะ ยังไม่สะดวก รอค่ำๆ ก่อนเถิด"

"ข้าจะแทงผีหัวโตอย่างท่านเสีย" ฟู่จาวหนิงโมโหจนคันยุบยิบ

"เอาล่ะ พอได้แล้ว ข้าจะคุยธุระกับแม่นางไห่เสียหน่อย" น้ำเสียงที่พูดประโยคนี้ของเซียวหลันยวนยังดูมีความอ่อนแออยู่ด้วย

ฟู่จาวหนิงสะบัดอีกที รีบเอาความรู้สึกที่น่าขันนี้โยนทิ้งไป

นางต้องโดนเขาแช่มือจนบ้าไปแล้วแน่ ทำไมจึงเกิดความเข้าใจผิดที่น่ากลัวแบบนี้ขึ้นมา!

สีหน้าของไห่ฉางจวิ้นย่ำแย่ไปแล้ว นางเพิ่งจะดีอกดีใจไป แต่ตอนนี้พอเห็นอ๋องเจวี้ยนเอาคำพูดของนางไปกระซิบกระซาบกับฟู่จาวหนิง คุยกันกระหนุงกระหนิง นางรู้สึกว่าตนเองถูกปั่นหัวเสียแล้ว

อ๋องเจวี้ยนพอเจอหน้ากันก็เชิญนางมาจวนอ๋อง ไม่ใช่ว่าเพราะชอบนางเลย

"ท่านอยากจะคุยอะไรกับข้า?" น้ำเสียงของนางเย็นชาลงมา "ถึงอย่างไรข้าก็ขอพูดเสียก่อนนะ ถ้าท่านไม่มาเป็นผู้ชายของข้า จะเรื่องอะไรข้าก็ไม่เห็นด้วยทั้งนั้น"

พูดจบนางก็ร้องฮึขึ้น

"แม่นางไห่ ท่านต้องการบุปผาล้างราตรีใช่หรือไม่"

"ถูกต้อง"

"ถ้าหากข้าสามารถนำบุปผาล้างราตรีมาได้ จะขอแลกกับของสิ่งหนึ่งกับท่านได้หรือไม่?"

ไห่ฉางจวิ้นมองเขาอย่างสงสัย "ท่านอยากจะแลกอะไร?"

"ไหมใจโลหิต"

"ท่านฝันไปเถอะ!" ไห่ฉางจวิ้นยังไม่รอเขาพูดจบ แค่ได้ยินสามคำนี้ก็ลุกพรวดขึ้น สองมือทุบลงบนโต๊ะ "ที่แท้ท่านก็อยากจะได้ไหมใจโลหิตของข้านี่เอง? อ๋องอย่างท่านชั่วร้ายเหลือเกิน! ท่านรู้ตัวตนฐานะของข้า!"

ฟู่จาวหนิงถลึงตาโตมองเซียวหลันยวน จนลืมสะบัดมือออกไปชั่วขณะ

"บุปผาล้างราตรี แลกกับไหมใจโลหิตของท่าน บุปผาล้างราตรีท่านหามาได้ไม่ง่าย แต่ไหมใจโลหิตท่านกลับไปที่เผ่าก็ยังหาได้" เซียวหลันยวนเอ่ยขึ้น

"ท่านพูดได้เหมาะเหม็งเสียเหลือเกิน! นั่นมันสมัยก่อน ตอนนี้ไหมใจโลหิตก็แทบจะสูญพันธุ์อยู่แล้ว ท่านคิดว่าหาไหมใจโลหิตสักตัวหนึ่งมันง่ายนักหรือ? ไม่ให้!"

ไห่ฉางจวิ้นจ้องเขาเขม็ง "ถ้าท่านอยากได้ เว้นเสียแต่จะแต่งงานกับข้า! ข้ายังต้องการเป็นพระชายาอีกด้วย ท่านต้องเลิกกับฟู่จาวหนิง!"

ชิงอีหัวใจพุ่งขึ้นมาจนถึงคอหอยแล้ว

ฟู่จาวหนิงมองเซียวหลันยวนตาแป๋ว "ข้าว่าได้อยู่นะ ท่านรับปากนางดูไหม?"