อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 85

พูดจนราวกับว่าพวกเขามีความรู้สึกให้กันเสียอย่างนั้น

"ข้าเพิ่งจะแต่งงานได้ไม่กี่วัน แล้วยังรับเอาหญิงสาวตระกูลฟู่ที่ตกต่ำมาอีก แค่นี้ก็ขายหน้าพอแล้ว ถ้าไม่กี่วันก็หย่าร้าง แล้วคนทั้งเมืองจะไม่หัวเราะกันจนฟันหักเลยหรือ? หย่าหรือ ไม่มีทาง"

เขาเอนตัวเข้ามา เอ่ยขึ้นเสียงต่ำข้างหูฟู่จาวหนิง

"ฟู่จาวหนิง ข้ายังอยากจะรอให้พ่อแม่ของเจ้ากลับมาพร้อมกับเจ้านะ"

"นี่ท่าน!"

"ถ้าหากถึงตอนนั้นพวกเขาเจ็บปวดทรมาน ข้าค่อยเลิกรากับเจ้า จะสาดเกลือลงไปบนใจเจ้าอย่างโหดร้าย เจ้าไม่คิดว่าแบบนี้มันน่าสนุกกว่าหรือ? คิดจะหย่าน่ะ? เจ้ากล้าคิดไปได้อย่างไรกัน"

จากที่คนนอกเห็น เวลานี้เซียวหลันยวนกำลังพูดกระซิบกับฟู่จาวหนิง มุมปากเขาเป็นรอยยิ้มอบอุ่น เสียงก็ทุ้มลึกมีเสน่ห์ ราวกับว่ากำลังกระซิบกระซาบอะไรที่กินใจกันอยู่

หงจั๋วกับเฝิ่นซิงก็มองจนตาร้อนผ่าว ถูกต้องๆๆ ท่านอ๋อง ต้องแบบนี้สิ ปลอบพระชายาดีดี

ฟู่จาวหนิงกลับขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน มือหนึ่งถูกเซียวหลันยวนจับไว้ อีกข้างหนึ่งก็คีบเข็มเงินเล่มหนึ่งอย่างรวดเร็ว ปักลงไปที่จุดชีพจรหน้าอกเขา

"ท่านอ๋อง!" ชิงอีเห็นการกระทำของฟู่จาวหนิง และมองเห็นแสงเงินสว่างวาบ ก็ตกใจจนหน้าเปลี่ยนสี คิดจะพุ่งตัวเข้ามา

ข้อมือฟู่จาวหนิงกลับถูกเซียวหลันยวนคว้าเอาไว้แล้ว

นางออกแรงแต่ก็แทงเข้าไปไม่ได้

เซียวหลันยวนก้มหน้ามองเข็มเล่มนั้นที่นางคีบไว้ระหว่างนิ้ว ไม่โกรธแต่กลับหัวเราะ

"พระชายาจะฝังเข็มให้ข้าหรือ? ตอนนี้แม่นางไห่ก็อยู่ด้วยนะ ยังไม่สะดวก รอค่ำๆ ก่อนเถิด"

"ข้าจะแทงผีหัวโตอย่างท่านเสีย" ฟู่จาวหนิงโมโหจนคันยุบยิบ

"เอาล่ะ พอได้แล้ว ข้าจะคุยธุระกับแม่นางไห่เสียหน่อย" น้ำเสียงที่พูดประโยคนี้ของเซียวหลันยวนยังดูมีความอ่อนแออยู่ด้วย

ฟู่จาวหนิงสะบัดอีกที รีบเอาความรู้สึกที่น่าขันนี้โยนทิ้งไป