อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 86

เซียวหลันยวนมองฟู่จาวหนิงเป็นเช่นนี้ ก็รู้สึกโมโหจนน่าขันขึ้นมา

ไม่รู้ว่าเพราะอะไร พอเห็นนางอยากจะหย่าร้าง คิดจะสะบัดเขาหนีเช่นนี้ เขาก็ยิ่งไม่อยากให้เป็นไปตามที่นางคิด

"ข้าเป็นคนที่ซื่อตรงคนหนึ่ง พวกเราเพิ่งจะแต่งงานใหญ่กัน แล้วจะมาทิ้งกันง่ายๆ ได้อย่างไร? ถ้าลือกันออกไปชื่อเสียงข้าก็คงจะย่ำแย่ไปด้วย"

เซียวหลันยวนกุมมือของนางแน่น ยกขึ้นมา แล้วหัวเราะเบาๆ ขึ้นเสียงหนึ่ง

"พระชายาดูสิ มือของพวกเราเข้ากันได้ขนาดนี้ กุมแล้วดูเหมาะสมดี พวกเราจูงมือกันไปทั้งชีวิตเลยดีไหม?"

เซียวหลันยวนคำพูดนี้พูดออกมาอย่างอบอุ่น อย่างลึกซึ้งเหลือประมาณ ราวกับว่าเขาชอบนางมากอย่างไรอย่างนั้น

ฟู่จาวหนิงกลับก็สะบัดมืออย่างทนไม่ไหว

ถ้าไม่ใช่รู้ถึงบุญคุณความแค้นของเขากับตระกูลฟู่ ถ้าไม่ใช่เมื่อวานนี้เขายอมรับเหตุผลที่ยอมแต่งงานกับนาง นางคงจะเชื่อไปแล้ว!

"นี่!"

ไห่ฉางจวิ้นมองทางนี้จนทนไม่ไหวแล้ว นางออกแรงตบลงบนโต๊ะอีกครั้ง สะเทือนจนอุปกรณ์ชงชาบนโต๊ะลอยระเนระนาด

"อ๋องเจวี้ยน ท่านจะมากเกินไปแล้วนะ! ถึงแม้ข้าจะชอบท่านมาก แต่ท่านจะมารังแกกันแบบนี้ไม่ได้! เรียกข้าให้เข้ามาที่นี่เพื่อดูพวกท่านกระหนุงกระหนิงกนหรือ? นักบุญหญิงอย่างข้าไม่ดูหรอกนะ!"

นางพูดอย่างโมโหออกมาประโยคหนึ่ง จากนั้นก็มองไปทางฟู่จาวหนิง

"แล้วก็เจ้า ฟู่จาวหนิงเจ้ากำลังล้อเล่นกับข้าหรือ? เจ้ารู้อยู่แล้วใช่ไหมว่าสวามีของเจ้าอยากไหมใจโลหิตของข้า ดังนั้นตอนข้าบอกว่าให้ปล่อยให้ข้าเถอะ บอกว่าที่เขาเชิญข้ามาเที่ยวก็เพราะชอบข้า เจ้ามองมันเป็นเรื่องตลกทั้งนั้นเลยใช่ไหม?"

"ข้าจดจำเจ้ไว้แล้ว! เจ้าเป็นวิชาแพทย์สินะ? ถ้ามีฝีมือพิธีเดิมพันโอสถครั้งนี้เจ้าก็อย่ามาเข้าร่วมเชียว ถ้าเจ้ายังกล้ามาเข้าร่วม ข้าจะทำให้เจ้าแพ้จนไม่เหลืออะไรเลย!"

"เฮอะ!"

ไห่ฉางจวิ้นพอตะโกนคำพวกนี้หมด ก็หันหน้ากระฟัดกระเฟียดเดินออกไป

ชิงอีคิดจะขวางนาง "แม่นางไห่ ไม่ใช่เช่นนั้นเลย"

ท่านอ๋องของเขาพวกเขาไม่ได้คิดจะล้อเล่นกับนาง เดิมทีก็คิดจะหารือเรื่องไหมใจโลหิตจริงๆ โปรดอย่าเข้าใจผิดอย่าโกรธเลย

แต่ว่าไห่ฉางจวิ้นไม่สนใจเขาเลย ยังถลึงตาโตใส่เขาด้วย ด่าไปอีกคำหนึ่ง "พวกเจ้ามันไม่ได้เรื่องทั้งหมด!"

ด่าจบก็วิ่งออกไปราวพายุหมุน

หงจั๋วกับเฝิ่นซิงสบตากัน มึนงงพอสมควร

ชิงอีมองไปทางอ๋องเจวี้ยนอย่างจำใจ "ท่านอ๋อง ท่านทำไมจึงทำให้แม่นางไห่โกรธจนออกไปเช่นนั้นกันเล่า เช่นนี้นางจะยอมขายไหมใจโลหิตให้พวกเราได้อย่างไรกัน?"

เรื่องแบบนี้ก็เป็นครั้งแรกที่เจ้านายของพวกเขาทำพัง

ก่อนหน้านี้ไม่ว่าจะเป็นของสิ่งใด จะต้องรับมือกับคนแบบไหน นายท่านก็ล้วนมีน้ำอดน้ำทน ล้วนระงับอารมณ์จนไปถึงเป้าหมาย ทว่าวันนี้เกิดอะไรขึ้นกันแน่?

นายท่านทำไมจึงต้องไปกระตุ้นแม่นางไห่เช่นนั้น?

"ข้าต้องขายร่างกายถึงจะได้รับไหมใจโลหิตมาหรือ?" เขาเหลือบมองชิงอีผาดหนึ่ง

ชิงอีตกตะลึง รีบร้อนก้มหน้า "ข้าน้อยผิดไปแล้ว"

ท่านอ๋องจะทำอย่างไร ก็ไม่ใช่สิ่งที่เขาจะมาสงสัยได้

มุมปากรอยยิ้มของเซียวหลันยวนก็หุบลงมาในตอนนี้ ปล่อยมือของฟู่จาวหนิงออก หยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาจากหน้าอกผืนหนึ่ง เช็ดมือข้างนั้นของตนเองช้าๆ

ราวกับว่ามือที่เขากุมมือของฟู่จาวหนิงอยู่นานนั้นติดสิ่งสกปรกมาอย่างไรอย่างนั้น

ฟู่จาวหนิงถูกท่าทางเช่นนี้ของเขาทำให้โมโหจนรู้สึกขันขึ้นมาแล้ว

"ไม่แสดงแล้วหรือ? อ๋องเจวี้ยน ไม่ใช่ว่าจะจูงมือข้าไปทั้งชีวิตหรือ" นางกัดฟันถามขึ้น

"การกระทำของข้าเมื่อครู่ก็เพราะอยากให้เจ้าได้คิด เจ้าคิดว่า พวกเรามาเป็นสามีภรรยาที่อยู่ต่อหน้าผู้คนแล้วเคารพกันและกัน แต่พอไม่มีคนนอกก็รักษาระยะห่างกันเสียหน่อยดีไหม?"

เซียวหลันยวนพูด จากนั้นก็ยกกาน้ำด้านบนเตาไฟขึ้น โยนผ้าเช็ดหน้าเข้าไปในเตา เปลวไฟลุกติดเผาไหม้ผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นขึ้นในพริบตา

ควันลอยขึ้น ฟู่จาวหนิงถลึงตามองเขา

นี่ขนาดผ้าเช็ดหน้าที่เอามาเช็ดมือก็ยังรังเกียจว่าจะซักไม่สะอาดด้วยหรือ?