อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 87

"ก็ไม่อย่างไรหรอก ไม่สนใจ"

"ไม่ได้อยู่ที่ท่านตัดสินใจ"

เซียวหลันยวนกลับหัวเราะขึ้นมา

"อันที่จริง เจ้าวันนั้นเองก็ไม่มีทางเลือก ตอนนั้นถ้าเจ้าไม่เลือกคนมาแต่งงานกลางถนน แล้วแจ้นกลับไปที่บ้านตระกูลฟู่ ปู่ของเจ้าก็คงจะตายไปอย่างไม่ต้องสงสัย"

ดังนั้น ฟู่จาวหนิงเดิมทีไม่จำเป็นต้องเสียใจเลยที่เลือกเขามาแต่งงานด้วย ยิ่งไปกว่านั้น นอกจากเขา คนอื่นเองก็คงไม่มีทางตกลง

"ถ้าเจ้าไปเลือกคนอื่น คนอื่นก็ไม่กล้าผิดใจกับจวนรัฐทายาทเซียวอยู่ดี เซียวเหยียนจิ่งพูดไว้แล้ว ลองดูว่าใครจะแต่งกับเจ้า เห็นได้ชัดว่าคุกคามเจ้า และคุกคามคนอื่นไปด้วย ถ้ากล้าแต่งงานกับเจ้าก็เท่ากับเป็นปฏิปักษ์กับเขา เจ้าคิดว่า จะมีคนกล้าเป็นศัตรูกับเขาแล้วยอมมาแต่งงานกับเจ้าหรือ?"

ฟู่จาวหนิงกัดฟัน นางรู้ว่าสิ่งที่เขาพูดเป็นเรื่องจริง

ไม่เช่นนั้นตอนนั้นนางจะไปเลือกเขาได้อย่างไรกัน?

"แต่ว่าตอนนั้นถ้าข้ากลับบ้าน ท่านปู่ก็ไม่แน่ว่าจะถูกกระตุ้นจนทนไม่ไหว"

"หลอกทั้งตนเองทั้งคนอื่น"

เซียวหลันยวนเริ่มรินชา เอ่ยขึ้นเสียงเรียบ "วันนั้นที่เขาทนมาได้ ก็เพราะวันนั้นจิตใจเขาผ่อนคลายลง คิดว่าเจ้าแต่งเข้าจวนรัฐทายาทเซียวไปอย่างราบรื่นแล้ว พอจิตใจผ่อนคลาย หลายวันนั้นก็กินอิ่มนอนหลับ ถึงทนต่อมาได้อีกสามวันที่เจ้าไปฝังเข็มให้เขา"

"ลองเปลี่ยนว่าวันที่เจ้าแต่งงานแล้วกลับไปดูสิ"

เขาพูดไว้ถูกต้อง

ฟู่จาวหนิงสูดลมหายใจลึก

เพราะว่าท่านปู่รู้สึกต่อต้านต่อเรื่องที่นางแต่งงานกับเซียวหลันยวน ทำให้นางเริ่มสงสัยว่าสิ่งที่นางเลือกวันนั้นถูกต้องหรือไม่ เริ่มสงสัยว่าตนเองโง่หรือไม่ที่เอาตนเองแต่งงานส่งเดชออกไป

แต่ว่าตอนนี้เซียวหลันยวนเอาเรือ่งในวันนั้นมากางแผ่เล่าอีกรอบ นางก็เย็นชาขึ้นมาแล้ว

วันนั้นนางก็ไม่มีทางเลือกจริงๆ

เพราะนางวันนั้นเพิ่งจะข้ามภพมา ยังไม่ทันได้เตรียมตัววางแผนอื่นไว้