อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 87

"ก็ไม่อย่างไรหรอก ไม่สนใจ"

"ไม่ได้อยู่ที่ท่านตัดสินใจ"

เซียวหลันยวนกลับหัวเราะขึ้นมา

"อันที่จริง เจ้าวันนั้นเองก็ไม่มีทางเลือก ตอนนั้นถ้าเจ้าไม่เลือกคนมาแต่งงานกลางถนน แล้วแจ้นกลับไปที่บ้านตระกูลฟู่ ปู่ของเจ้าก็คงจะตายไปอย่างไม่ต้องสงสัย"

ดังนั้น ฟู่จาวหนิงเดิมทีไม่จำเป็นต้องเสียใจเลยที่เลือกเขามาแต่งงานด้วย ยิ่งไปกว่านั้น นอกจากเขา คนอื่นเองก็คงไม่มีทางตกลง

"ถ้าเจ้าไปเลือกคนอื่น คนอื่นก็ไม่กล้าผิดใจกับจวนรัฐทายาทเซียวอยู่ดี เซียวเหยียนจิ่งพูดไว้แล้ว ลองดูว่าใครจะแต่งกับเจ้า เห็นได้ชัดว่าคุกคามเจ้า และคุกคามคนอื่นไปด้วย ถ้ากล้าแต่งงานกับเจ้าก็เท่ากับเป็นปฏิปักษ์กับเขา เจ้าคิดว่า จะมีคนกล้าเป็นศัตรูกับเขาแล้วยอมมาแต่งงานกับเจ้าหรือ?"

ฟู่จาวหนิงกัดฟัน นางรู้ว่าสิ่งที่เขาพูดเป็นเรื่องจริง

ไม่เช่นนั้นตอนนั้นนางจะไปเลือกเขาได้อย่างไรกัน?

"แต่ว่าตอนนั้นถ้าข้ากลับบ้าน ท่านปู่ก็ไม่แน่ว่าจะถูกกระตุ้นจนทนไม่ไหว"

"หลอกทั้งตนเองทั้งคนอื่น"

เซียวหลันยวนเริ่มรินชา เอ่ยขึ้นเสียงเรียบ "วันนั้นที่เขาทนมาได้ ก็เพราะวันนั้นจิตใจเขาผ่อนคลายลง คิดว่าเจ้าแต่งเข้าจวนรัฐทายาทเซียวไปอย่างราบรื่นแล้ว พอจิตใจผ่อนคลาย หลายวันนั้นก็กินอิ่มนอนหลับ ถึงทนต่อมาได้อีกสามวันที่เจ้าไปฝังเข็มให้เขา"

"ลองเปลี่ยนว่าวันที่เจ้าแต่งงานแล้วกลับไปดูสิ"

เขาพูดไว้ถูกต้อง

ฟู่จาวหนิงสูดลมหายใจลึก

เพราะว่าท่านปู่รู้สึกต่อต้านต่อเรื่องที่นางแต่งงานกับเซียวหลันยวน ทำให้นางเริ่มสงสัยว่าสิ่งที่นางเลือกวันนั้นถูกต้องหรือไม่ เริ่มสงสัยว่าตนเองโง่หรือไม่ที่เอาตนเองแต่งงานส่งเดชออกไป

แต่ว่าตอนนี้เซียวหลันยวนเอาเรือ่งในวันนั้นมากางแผ่เล่าอีกรอบ นางก็เย็นชาขึ้นมาแล้ว

วันนั้นนางก็ไม่มีทางเลือกจริงๆ

เพราะนางวันนั้นเพิ่งจะข้ามภพมา ยังไม่ทันได้เตรียมตัววางแผนอื่นไว้

"ท่านปู่อยากให้ข้ากับท่านหย่าร้างกัน" ฟู่จาวหนิงมองเขา

"ข้าไม่มีทางยอมรับ" เซียวหลันยวนยิ้มๆ ยกชาถ้วยหนึ่งมาวางตรงหน้านาง "ดื่มชาเถิด"

"เฝิ่นซิง ยกชาเข้ามาเถิด ข้าจะดื่มที่เจ้าชงไว้!" ฟู่จาวหนิงร้องเฮอะขึ้น กวักมือไปทางเฝิ่นซิง นางไม่ดื่มชาที่เขาเทให้

"เจ้าค่ะ พระชายา" เฝิ่นซิงยกชาเข้ามาทันที หงจั๋วเองก็ยกของว่างเข้ามาวางตรงหน้าฟู่จาวหนิง

"พระชายา เหล่านี้เป็นของว่างที่พ่อครัวที่ยอดเยี่ยมที่สุดในจวนอ๋องทำขึ้น ท่านลองชิมดู"

หลังจากพวกนางวางของลงแล้วก็รีบถอยออกไปอยู่ด้านหลังฟู่จาวหนิง ทิ้งมือยืนนิ่ง เหมือนคอยรับฟังคำสั่งตลอดเวลา

ฟู่จาวหนิงยกชาขึ้นดื่มไปอึกหนึ่ง

"อืม ชาที่เฝิ่นซิงชงมารสชาติดีจริงๆ"

จากนั้นก็หยิบของว่างขึ้นชิมชิ้นหนึ่ง

"ของว่างนี้ก็หวานไม่เลี่ยน และยังมีกลิ่นจางๆ ของดอกกุ้ยอีกด้วย อร่อยจริงๆ"

พูดจบนางก็เลิกคิ้วเหลือบมองเซียวหลันยวน

"สาวใช้สองคนนี้รู้ใจเจ้าจริงๆ" เซียวหลันยวนไม่โกรธ แต่กลับรู้สึกว่าท่าทางของนางเหมือนเด็กน้อย "เช่นนั้นก็ให้สองคนนี้เป็นสาวใช้ลำดับหนึ่งของเจ้าแล้วกัน"

"เจ้าค่ะ ท่านอ๋อง" หงจั๋วเฝิ่นซิงลิงโลดขึ้นมา รีบร้อนรับคำ กลัวว่าอ๋องเจวี้ยนจะเปลี่ยนใจ

กลายเป็นสายใช้ใหญ่ข้างกายพระชายา พวกนางก็แค่คอยติดตามพระชายาก็พอแล้ว

ฟู่จาวหนิงรู้สึกว่าตนเองตามความคิดเซียวหลันยวนไม่ทันเลย เขาเพิ่งจะรังเกียจนาง มีความแค้นกับท่านพ่อท่านแม่ แล้วทำไมจึงไม่หย่ากัน?

หรือว่าจะเพื่อหน้าตาและเกียรติจริงๆ?

ตอนนี้เอง หมอหลวงเฉินพาหมอตี๋เข้ามา ผู้ดูแลเองก็รีบเดินตรงเข้ามาเช่นกัน

"ท่านอ๋อง คนของไท่ซ่างหวงมาแล้ว!"