อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 88

หมอหลวงเฉินพอได้ยินก็กระปรี้กระเปร่าขึ้นมาทันที

เขาถูกไปพักในเรือนที่ห่างไกล เมื่อครู่เดิมทีที่ได้ยินว่าฟู่จาวหนิงเข้ามา เขาก็คิดจะมาดูพระชายาอ๋องเจวี้ยนเสียหน่อย ไม่คิดเลยว่าจะมาได้พอเหมาะพอเจาะเช่นนี้!

คนของไท่ซ่างหวงมาถึงแล้ว!

เป้าหมายที่องค์จักรพรรดิให้เขามารอที่จวนอ๋องเจวี้ยนเขาเข้าใจเป็นอย่างดี นั่นก็คือมาคอยดูว่าคนสนิทของไท่ซ่างหวงทั้งสามคนนั้นเป็นใครกันแน่ แล้วส่งอะไรมาให้แก่อ๋องเจวี้ยน

เดิมทีเขายังกังวลว่าตนเองจะพลาดไป ไม่คิดเลยว่าพระเจ้าจะเข้าข้างเขา เขาเพิ่งจะออกมา คนก็มาถึงเสียแล้ว

"เชิญพวกเขามาที่โถงหน้าเลย"

อ๋องเจวี้ยนเองก็คิดไม่ถึงว่าพวกเขาจะนำมาเร็วเช่นนี้ ลุกขึ้นยืนเตรียมจะตรงไปโถงหน้า แต่เขาที่เพิ่งลุกขึ้นยืนเบื้องหน้าก็ดำมืด จมูกคับยิบ ร่างกายโงนเงน

ฟู่จาวหนิงอยู่ใกล้เขามากที่สุด ตอนที่เขายืนขึ้นก็ลุกขึ้นยืนด้วยสัญชาตญาณ กำลังลังเลว่าจะออกไปก่อนดีไหม หรือว่าจะตามไปดูที่โถงหน้าดี ผลคืออ๋องเจวี้ยนก็ล้มตัวมาทางตนเองแล้ว

มือของนางไวกว่าสมอง ยื่นไปกอดเซียวหลันยวนไว้แล้ว

"ท่านอ๋อง!"

ชิงอีกับหงจั๋วเฝิ่นซิงล้วนร้องตกตะลึง สะดุ้งโหยงกันขึ้นมา

จนฟู่จาวหนิงประคองเซียวหลันยวนไว้อยู่แล้ว พวกเขาจึงค่อยผ่อนใจโล่ง ท่านอ๋องล้มลงไปตรงๆ คงไม่ดีแน่

ทั้งตัวเซียวหลันยวนทับไปบนตัวฟู่จาวหนิง

ฟู่จาวหนิงรู้สึกว่าเขาเย็นเยียบไปทั้งตัว แช่จนตัวนางสั่นเลยทีเดียว

"พระชายา ท่านอ๋องเลือดออกจมูกแล้ว" ชิงอีตกตะลึง

เขาเห็นอ๋องเจวี้ยนกระอักเลือดมาหลายต่อหลายครั้ง แต่เพิ่งเคยเห็นเขาเลือดออกจมูกเป็นครั้งแรก! ชิงอีในใจลนลานไปแล้ว

ฟู่จาวหนิงเองก็ใจเต้นเช่นกัน

ว่าจากตามหลักการแล้ว เลือดลมพุ่งพล่าน เลืดมลมปะทุขึ้นจึงจะมีโอกาสเลือดกำเดาไหล แต่ว่าเซียวหลันยวนร่างกายเย็นขนาดนี้ ก่อนหน้านี้ตอนที่นางจับชีพจรให้เขาก็รู้แล้วว่าในร่างกายเขามีพิษอยู่หลายชนิด ยิ่งไปกว่านั้นร่างกายยังบาดเจ็บถึงรากฐาน อ่อนแอจนจะไม่ไหวอยู่แล้ว ทำไมจู่ๆ เลือดกำเดาจึงไหลได้กัน?

"อ๋องเจวี้ยนเป็นอย่างไรบ้าง เป็นอย่างไรบ้าง?"

หมอหลวงเฉินเห็นฉากนี้อยู่ไม่ไกล แม้จะไม่ได้พวกเขาคุยกัน แต่กลับมองเห็นอย่างชัดเจนว่าอ๋องเจวี้ยนล้มลงอยู่ในอ้อมกอดฟู่จาวหนิง เขาจึงรีบวิ่งตรงมาทางนี้

ชิงอีพอเห็นหมอหลวงเฉินเข้ามา สีหน้าก็เปลี่ยนไป

ตอนนี้เขาทำได้แค่เชื่อใจฟู่จาวหนิงเท่านั้นแล้ว! เขากดเสียงลงต่ำ รีบเอ่ยขึ้นกับฟู่จาวหนิงว่า "พระชายา นั่นคือหมอหลวงที่องค์จักรพรรดิส่งมา วิชาแพทย์ดีมาก จะให้เขามาจับชีพจรท่านอ๋องไม่ได้"

ฟู่จาวหนิงเข้าใจความหมายของเขาทันที

เซียวหลันยวนไม่คิดจะให้คนในวังล่วงรู้ถึงสภาพร่างกายเขา!

นางแม้จะไม่เข้าใจว่าเพราะอะไร แต่นางเพิ่งจะเป็นพระชายาอ๋องเจวี้ยนได้วันเดียว ไม่ว่าจะมีความแค้นอะไรกับเซียวหลันยวน แต่ก็ยังต้องคล้อยตามภายนอกด้วย

ยิ่งไปกว่านั้นองค์จักรพรรดิและฮองเฮาก็เกลียดชังนางเสียเหลือเกิน

"ขวางเขาไว้"

"หมอหลวงที่องค์จักรพรรดิส่งมา ข้าขวางไว้ไม่ได้!" ชิงอีเอ่ยขึ้นอย่างร้อนรน "แล้วถ้าท่านอ๋องไม่ยอมให้หมอลวงจับชีพจร องค์จักรพรรดิก็จะยิ่งสงสัยขึ้นไปอีก"

ยุ่งยากเสียจริง!

ฟู่จาวหนิงกัดฟัน มือข้างหนึ่งยันตัวเซียวหลันยวนไว้ มืออีกข้างล้วงเข็มยาวออกมาเล่มหนึ่ง แทงลงไปที่จุดชีพจรหลายจุดของเซียวหลันยวน

"เช็ดเลือดกำเดาเขาเสีย"

ชิงอีรีบเดินมาที่ด้านหลังเขา ยกมือขึ้นใช้ชายเสื้อเช็ดเลือดกำเดาของอ๋องเจวี้ยน

"อ๋องเจวี้ยนสลบไปแล้วใช่ไหม? เร็ว รีบวางเขานอนลง ข้าจะจับชีพจรให้อ๋องเจวี้ยนเสียหน่อย" หมอหลวงเฉินวิ่งเข้ามา อยู่ในวังหลวงไม่ค่อยได้เคลื่อนไหว วิ่งระยะทางแค่นี้เขาก็หอบหายใจไม่ทันแล้ว

หงจั๋วรีบร้อนเข้าไปหา "ท่านหมอหลวงเฉิน ท่านพักหายใจเสียก่อนเถิด"

"ไม่ต้องไม่ต้อง ข้าไม่สำคัญหรอก ท่านอ๋องต่างหากที่สำคัญ อย่าชักช้าเลย รีบให้ข้าไปดูอ๋องเจวี้ยนเร็ว" หมอหลวงเฉินยื่นมือกันตัวหงจั๋วออกไป

ฟู่จาวหนิงหันหน้าหาหมอหลวงเฉิน อ๋องเจวี้ยนเอนตัวอยู่ในอ้อมกอดนาง ศีรษะพิงอยู่บนบ่านาง หันหลังให้หมอหลวงเฉิน