อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 89

เข็มในมือฟู่จาวหนิง ปักลงไปบนหน้าอกเขาครู่หนึ่ง นางก็เก็บเข็มลงไป ยื่นมือไปกุมมือขวาของเซียวหลันยวน ออกแรงกดลงไปที่จุดชีพจรหลายจุดใกล้ๆ กับง่ามนิ้ว

กลิ่นอายของอ๋องเจวี้ยนเปลี่ยนไปเล็กน้อย

"ท่านคือพระชายาอ๋องเจวี้ยนหรือ? พระชายารีบประคองอ๋องเจวี้ยนนอนลงช้าๆ เถิด" หมอหลวงเฉินเหลือบมองฟู่จาวหนิงผาดหนึ่ง ในใจเองก็อดชื่นชมขึ้นมาไม่ได้ ฟู่จาวหนิงคนนี้สวยงามเกินคนจริงๆ

แต่ว่าตอนนี้ในในใจเขามีแต่เรื่องจับชีพจรอ๋องเจวี้ยน

ฟู่จาวหนิงมองออกถึงความดีอกดีใจของหมอหลวงเฉิน พอเห็นว่าเซียวหลันยวนล้มลงไปก็มีโอกาสให้ได้จับชีพจรตรวจอาการป่วยของเขาแล้ว หมอหลวงเฉินเลยดีใจขึ้นมาหรือ?

"ท่านเป็นใคร?" ฟู่จาวหนิงยังไม่ปล่อยมืออ๋องเจวี้ยน มองหมอหลวงเฉินแล้วยิ้มขึ้นมา "ใครบอกเจ้าว่าท่านอ๋องเป็นลมล้มไป? พวกเราสามีภรรยาแค่คุยกันแล้วก็กอดกันเท่านั้น ไม่ได้หรือ? ไปขวางหูขวางตาอะไรเจ้ากัน?"

พรวด!

ขนาดชิงอีก็เกือบจะทนพรวดออกมาไม่ไหว

พระชายาคำพูดนี้มันช่าง

มันดูหน้าด้านเอามากๆ เลยจริงๆ นะ

นางเมื่อครู่ไม่ใช่ว่าเพิ่งปฏิเสธข้อเสนอที่ท่านอ๋องให้แกล้งเป็นสามีภรรยาที่ให้เกียรติกันและกันต่อหน้าคนอื่นหรอกหรือ?

ตอนนี้ก็แสดงขึ้นมาแล้ว?

หมอหลวงเฉินนิ่งงันเป็นไก่ไม้สลัก เขาสงสัยว่าตนเองหูมีปัญหา นี่เขาได้ยินคำพูดอะไรกันเนี่ย?

สามีภรรยาคุยกันแล้วก็กอดกันหรือ?

ต้องหน้าไม่อายขนาดนี้เชียว?

"ข้าเป็นหมอหลวงที่องค์จักรพรรดิส่งเข้ามา องค์จักรพรรดิกังวลถึงสุขภาพอ๋องเจวี้ยน สั่งให้ข้ามาจวนอ๋องเจวี้ยนมาคอยรอคำสั่งไว้ตลอดเวลา"

คำพูดของหมอหลวงเฉินยังไม่ทันพูดจบ ฟู่จาวหนิงก็ร้องเฮอะขึ้นตัดบทเขา

"อะไรคือมารอรับคำสั่งตลอดเวลากัน? ท่านกำลังสาปแช่งให้ท่านอ๋องของข้าต้องล้มลงตลอดเวลาหรือ?"

"ไม่ๆๆ แน่นอนว่าไม่ใช่!" หมอหลวงเฉินหน้าเปลี่ยนสี "ข้าจะกล้าสาปแช่งท่านอ๋องได้อย่างไรกัน?"

"ท่านเป็นหมอใหญ่คนหนึ่ง เรื่องที่จะทำให้ท่านต้องมารอรับคำสั่งตลอดเวลาจะมีเรื่องอะไรได้? แน่นอนว่าต้องเป็นคนป่วย แน่นอนว่าต้องเป็นการล้มป่วย" น้ำเสียงฟู่จาวหนิงเย็นชาลงมาแล้ว "นี่ไม่ใช่การสาปแช่งท่านอ๋องของข้าหรอกหรือ? เขาแม้จะร่างกายอ่อนแอไปบ้าง แต่ก็ยังกินได้หลับได้หายใจได้ แล้วจะต้องการหมอหลวงที่ไหนมาคอยรับคำสั่งตลอดเวลากัน?"

อ๋องเจวี้ยนที่ตื่นขึ้นมาแล้ว "..."

ถ้าเขาหายใจไม่ได้ มันก็ตายน่ะสิ

แต่พอได้ยินฟู่จาวหนิงจงใจบิดเบือนความหมายของหมอหลวงเฉินเช่นนี้ เขาก็รู้สึกว่าน่าสนใจจริงๆ

"นี่เป็นราชโองการขององค์จักรพรรดิ"

หมอหลวงเฉินถูกฟู่จาวหนิงอ้อมไปจนวนกลับมาไม่ได้แล้ว รีบดึงองค์จักรพรรดิออกมาแทน

"หมอหลวงเฉิน ความหมายของท่านคือ องค์จักรพรรดิเองก็กำลังสาปแช่งท่านอ๋องของข้าสินะ?" ฟู่จาวหนิงประหลาดใจ เสียงยกขึ้นสูงปรี๊ด

หมอหลวงเฉินแข้งขาอ่อน ทิ้งตัวลงคุกเข่า

"ข้าน้อยไม่ได้หมายความเช่นนั้น!"

บาปใหญ่ขนาดนี้ความผิดใหญ่ขนาดนี้สวมลงมาบนหัวของเขาเสียแล้ว เขารับไม่ไหวหรอกนะ!

"เช่นนั้นท่านอ๋องของข้าที่ยังอยู่ดี ท่านทำไมเอาแต่พูดว่าเขาเป็นลมล้มไปกัน?"

ฟู่จาวหนิงออกแรงกดลงไปที่มือของเซียวหลันยวน ตื่นมาแล้วแท้ๆ ยังไม่รีบพูดขึ้นมาอีก? กำลังดูละครหรือไรกัน?

อ๋องเจวี้ยนถูกนางกดลงไปที่จุดชีพจรจนชา ตอนนี้จึงได้ลุกขึ้นนั่ง หมุนตัวไปช้าๆ

ราวกับว่าเสียดายเล็กๆ เพราะกลิ่นหอมจางๆ บนตัวนาง ไม่ใช่กลิ่นหอมประทินของหญิงสาวทั่วไป แต่คล้ายกับกลิ่นยาชนิดหนึ่ง ทำให้เขารู้สึกมีกำลังวังชา

เขามองไปทางหมอหลวงเฉิน

"หมอหลวงเฉิน ข้างเองก็อยากจะรู้ ทำไมเจ้าถึงได้อยากให้ข้าเป็นลมล้มไปนัก?"