อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 89

เข็มในมือฟู่จาวหนิง ปักลงไปบนหน้าอกเขาครู่หนึ่ง นางก็เก็บเข็มลงไป ยื่นมือไปกุมมือขวาของเซียวหลันยวน ออกแรงกดลงไปที่จุดชีพจรหลายจุดใกล้ๆ กับง่ามนิ้ว

กลิ่นอายของอ๋องเจวี้ยนเปลี่ยนไปเล็กน้อย

"ท่านคือพระชายาอ๋องเจวี้ยนหรือ? พระชายารีบประคองอ๋องเจวี้ยนนอนลงช้าๆ เถิด" หมอหลวงเฉินเหลือบมองฟู่จาวหนิงผาดหนึ่ง ในใจเองก็อดชื่นชมขึ้นมาไม่ได้ ฟู่จาวหนิงคนนี้สวยงามเกินคนจริงๆ

แต่ว่าตอนนี้ในในใจเขามีแต่เรื่องจับชีพจรอ๋องเจวี้ยน

ฟู่จาวหนิงมองออกถึงความดีอกดีใจของหมอหลวงเฉิน พอเห็นว่าเซียวหลันยวนล้มลงไปก็มีโอกาสให้ได้จับชีพจรตรวจอาการป่วยของเขาแล้ว หมอหลวงเฉินเลยดีใจขึ้นมาหรือ?

"ท่านเป็นใคร?" ฟู่จาวหนิงยังไม่ปล่อยมืออ๋องเจวี้ยน มองหมอหลวงเฉินแล้วยิ้มขึ้นมา "ใครบอกเจ้าว่าท่านอ๋องเป็นลมล้มไป? พวกเราสามีภรรยาแค่คุยกันแล้วก็กอดกันเท่านั้น ไม่ได้หรือ? ไปขวางหูขวางตาอะไรเจ้ากัน?"

พรวด!

ขนาดชิงอีก็เกือบจะทนพรวดออกมาไม่ไหว

พระชายาคำพูดนี้มันช่าง

มันดูหน้าด้านเอามากๆ เลยจริงๆ นะ

นางเมื่อครู่ไม่ใช่ว่าเพิ่งปฏิเสธข้อเสนอที่ท่านอ๋องให้แกล้งเป็นสามีภรรยาที่ให้เกียรติกันและกันต่อหน้าคนอื่นหรอกหรือ?

ตอนนี้ก็แสดงขึ้นมาแล้ว?

หมอหลวงเฉินนิ่งงันเป็นไก่ไม้สลัก เขาสงสัยว่าตนเองหูมีปัญหา นี่เขาได้ยินคำพูดอะไรกันเนี่ย?

สามีภรรยาคุยกันแล้วก็กอดกันหรือ?

ต้องหน้าไม่อายขนาดนี้เชียว?

"ข้าเป็นหมอหลวงที่องค์จักรพรรดิส่งเข้ามา องค์จักรพรรดิกังวลถึงสุขภาพอ๋องเจวี้ยน สั่งให้ข้ามาจวนอ๋องเจวี้ยนมาคอยรอคำสั่งไว้ตลอดเวลา"

คำพูดของหมอหลวงเฉินยังไม่ทันพูดจบ ฟู่จาวหนิงก็ร้องเฮอะขึ้นตัดบทเขา