อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 90

หมอหลวงเฉินรู้สึกว่าสมองกับตาของตนเองมีปัญหาเสียแล้ว

สิ่งที่อาจารย์มอบให้เขาก่อนหน้า แทบจะส่งคืนอาจารย์ไปจนหมดแล้ว

เมื่อครู่ตอนที่เห็นอ๋องเจวี้ยนล้มลงไปเช่นนั้น จะท่าทางการเคลื่อนไหว ดูอย่างไรก็คือสภาพการล้มลงไปเพราะสิ้นสติสัมปชัญญะชัดๆ

ยิ่งไปกว่านั้น ชิงอีกับหญิงสาวคนนั้นก็ยังส่งเสียงตกใจเลย

แล้วก็ ตอนที่เขามาก็เห็นอ๋องเจวี้ยนพิงอยู่บนตัวฟู่จาวหนิงตลอด เท้ายังบิดเอียงด้วยซ้ำ เป็นไปไม่ได้ที่จะเป็นสภาพที่มีสติแล้วยืนได้อย่างมั่นคง ไม่

ถ้าไม่ใช่เป็นลมแล้วจะเป็นอะไรกัน?

หมอหลวงเฉินรู้สึกว่าที่องค์จักรพรรดิเลือกเขา ส่งเขามาจวนอ๋องเจวี้ยน แน่นอนว่าเพราะเขาฉลาดมาก พลังการสังเกตแข็งแกร่ง ละเอียดละออ วิชแพทย์เองก็ยอดเยี่ยมที่สุด

แต่ตอนนี้เขารู้สึกเริ่มสงสัยชีวิตตนเองขึ้นมาเสียแล้ว

"อ๋องเจวี้ยนไม่รู้สึกไม่สบายตรงไหนบ้างจริงหรือ?" หมอหลวงเฉินงัดกับแรงกดดันของอ๋องเจวี้ยน ปลุกความกล้าขึ้นย้อนถาม "ข้าน้อยกังวลต่อสุขภาพของท่านอ๋องจริงๆ ไทเฮาฮองเฮาในวังพวกนางก็ล้วนเชิญให้ข้ามาจับชีพจรให้ท่าน ให้ข้าน้อยตรวจชีพจรให้ท่านอ๋องดีไหม?"

ไม่ว่าอย่างไรก็แล้วแต่ ยื่นมืออกมา ให้ข้าจับชีพจรเถอะท่านอ๋อง!

หมอหลวงเฉินมองอ๋องเจวี้ยนตาปริบๆ

ผลคืออ๋องเจวี้ยนกลับยิ้มๆ ปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใย

"ไม่"

ชิงอีรู้สึกว่าหัวใจตนเองกลับไปอยู่ที่เดิมแล้ว

เขาหันไปมองฟู่จาวหนิงอย่างอดไม่อยู่ เมื่อครู่ตอนที่เช็ดเลือดกำเดาให้ท่านอ๋องเขาก็เห็นว่าท่านอ๋องเป็นลมอยู่ เขาไม่รู้ว่าฟู่จาวหนิงใช้วิธีไหน เพียงครู่เดียวก็ปลุกเขาขึ้นมาได้

แน่นอน การฟื้นขึ้นมาก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร แต่การที่ฟื้นมาได้ไวขนาดนี้ หลังจากฟื้นมาท่านอ๋องดูมีกำลังวังชา ดูแล้วไม่แตกต่างอะไรกับเวลาปกติ นี่ต่างหากที่เป็นฝีมือของฟู่จาวหนิง

ชิงอีก่อนหน้าก็เคยเห็นท่านอ๋องเป็นลมไปแล้วหลายครั้ง หลังจากตื่นมาท่านอ๋องมักจะอ่อนแออย่างมาก ยืนก็ยืนไม่มั่นคง ยิ่งไปกว่านั้นเวลาพูดจาก็ดูไร้เรี่ยวแรงอีกด้วย