อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 90

หมอหลวงเฉินรู้สึกว่าสมองกับตาของตนเองมีปัญหาเสียแล้ว

สิ่งที่อาจารย์มอบให้เขาก่อนหน้า แทบจะส่งคืนอาจารย์ไปจนหมดแล้ว

เมื่อครู่ตอนที่เห็นอ๋องเจวี้ยนล้มลงไปเช่นนั้น จะท่าทางการเคลื่อนไหว ดูอย่างไรก็คือสภาพการล้มลงไปเพราะสิ้นสติสัมปชัญญะชัดๆ

ยิ่งไปกว่านั้น ชิงอีกับหญิงสาวคนนั้นก็ยังส่งเสียงตกใจเลย

แล้วก็ ตอนที่เขามาก็เห็นอ๋องเจวี้ยนพิงอยู่บนตัวฟู่จาวหนิงตลอด เท้ายังบิดเอียงด้วยซ้ำ เป็นไปไม่ได้ที่จะเป็นสภาพที่มีสติแล้วยืนได้อย่างมั่นคง ไม่

ถ้าไม่ใช่เป็นลมแล้วจะเป็นอะไรกัน?

หมอหลวงเฉินรู้สึกว่าที่องค์จักรพรรดิเลือกเขา ส่งเขามาจวนอ๋องเจวี้ยน แน่นอนว่าเพราะเขาฉลาดมาก พลังการสังเกตแข็งแกร่ง ละเอียดละออ วิชแพทย์เองก็ยอดเยี่ยมที่สุด

แต่ตอนนี้เขารู้สึกเริ่มสงสัยชีวิตตนเองขึ้นมาเสียแล้ว

"อ๋องเจวี้ยนไม่รู้สึกไม่สบายตรงไหนบ้างจริงหรือ?" หมอหลวงเฉินงัดกับแรงกดดันของอ๋องเจวี้ยน ปลุกความกล้าขึ้นย้อนถาม "ข้าน้อยกังวลต่อสุขภาพของท่านอ๋องจริงๆ ไทเฮาฮองเฮาในวังพวกนางก็ล้วนเชิญให้ข้ามาจับชีพจรให้ท่าน ให้ข้าน้อยตรวจชีพจรให้ท่านอ๋องดีไหม?"

ไม่ว่าอย่างไรก็แล้วแต่ ยื่นมืออกมา ให้ข้าจับชีพจรเถอะท่านอ๋อง!

หมอหลวงเฉินมองอ๋องเจวี้ยนตาปริบๆ

ผลคืออ๋องเจวี้ยนกลับยิ้มๆ ปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใย

"ไม่"

ชิงอีรู้สึกว่าหัวใจตนเองกลับไปอยู่ที่เดิมแล้ว

เขาหันไปมองฟู่จาวหนิงอย่างอดไม่อยู่ เมื่อครู่ตอนที่เช็ดเลือดกำเดาให้ท่านอ๋องเขาก็เห็นว่าท่านอ๋องเป็นลมอยู่ เขาไม่รู้ว่าฟู่จาวหนิงใช้วิธีไหน เพียงครู่เดียวก็ปลุกเขาขึ้นมาได้

แน่นอน การฟื้นขึ้นมาก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร แต่การที่ฟื้นมาได้ไวขนาดนี้ หลังจากฟื้นมาท่านอ๋องดูมีกำลังวังชา ดูแล้วไม่แตกต่างอะไรกับเวลาปกติ นี่ต่างหากที่เป็นฝีมือของฟู่จาวหนิง

ชิงอีก่อนหน้าก็เคยเห็นท่านอ๋องเป็นลมไปแล้วหลายครั้ง หลังจากตื่นมาท่านอ๋องมักจะอ่อนแออย่างมาก ยืนก็ยืนไม่มั่นคง ยิ่งไปกว่านั้นเวลาพูดจาก็ดูไร้เรี่ยวแรงอีกด้วย

แต่ตอนนี้ขนาดเขายังไม่ออกว่าอ๋องเจวี้ยนผิดปกติตรงไหน

"หมอหลวงเฉินไม่ได้ยินว่ามีคนกำลังรอข้าอยู่หรือ?" อ๋องเจวี้ยนมองหมอหลวงเฉิน "หรือจะบอกว่า หมอหลวงเฉินคิดจะขัดขวางไม่ให้ข้าไปพบกับคนที่ไท่ซ่างหวงให้มาส่งของขวัญอวยพรกับข้ากัน? เรื่องนี้คงไม่ใช่ความหมายจากทางองค์จักรพรรดิใช่ไหม?"

หมอหลวงเฉินเดิมทีคิดจะลุกขึ้นมา แต่พอได้ยินคำพูดก็คุกเข่าต่อ

แผ่นหลังของเขาชุ่มไปด้วยเหงื่อ

"ท่านอ๋อง ข้าน้อยมิกล้า"

ทำไมอะไรก็เหวี่ยงมาที่เขาหมด?

"แต่คำพูดของหมอหลวงเฉินเมื่อครู่ข้าฟังแล้วไม่ค่อยยินดีนัก หลายวันนี้หมอหลวงเฉินก็พยายามเลี่ยงข้าหน่อยแล้วกัน อย่ามาโผล่ต่อหน้าข้าอีก"

อ๋องเจวี้ยนพูดแล้วก็จูงมือฟู่จาวหนิง "ไปเถอะ พระชายา พวกเราไปโถงหน้าดูว่าไท่ซ่างหวงมอบของขวัญแต่งงานอะไรมาให้พวกเรากัน"

ฟู่จาวหนิงทนไม่สะบัดมือเขาออก

พวกเขาเดินผ่านข้างกายหมอหลวงเฉินไป ไม่หันไปมองเขาอีก

"ของขวัญแต่งงาน?" หลังจากเดินไปไม่กี่ก้าวฟู่จาวหนิงงก็ถามขึ้นเสียงต่ำ

"อืม เจ้าไม่รู้หรือ? ครั้งนั้นไท่ซ่างหวงบอกกับข้าไว้ ว่าเขาเตรียมของขวัญแต่งงานให้กับข้า ดังนั้นจึงจำเป็นที่จะต้องให้พระชายาออกไปรับด้วยกัน" อ๋องเจวี้ยนเอ่ยขึ้น

ฟู่จาวหนิงเลิกคิ้ว "ถ้าเช่นนั้นหมายความว่า ของขวัญนี้มีส่วนของข้าด้วยใช่ไหม?"

อ๋องเจวี้ยนเหลือบมองนางผาดหนึ่ง เอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าเรียบเฉย "วิชาแพทย์ของเจ้าเหมือนจะไม่เลวนี่ ลองจับชีพจรให้ตัวเองดูดีไหม? ว่ามีพวกโรคประสาทเพ้อฝันอะไรบ้างหรือไม่"

พรวด

ฟู่จาวหนิงปิดปากไม่คิดจะพูดกับเขาแล้ว

พอมาถึงโถงหน้า ผู้ดูแลก็เข้ามาต้อนรับ เอ่ยขึ้นเสียงต่ำ "ท่านอ๋อง ท่านไม่เป็นไรใช่ไหม? ปรมาจารย์ฉือเชินมาถึงแล้ว!"

"อื๋อ?"