อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 91

อ๋องเจวี้ยนตกตะลึงไปครู่ เท้าชะงักไป

ฟู่จาวหนิงมองเขาอย่างไม่เข้าใจ ทำไมกัน? พอได้ยินชื่อปรมาจารย์ฉือเชิน เขาก็เหมือนตกตะลึงไป?

"เจ้าเคยได้ยินชื่อปรมาจารย์ฉือเชินไหม?" อ๋องเจวี้ยนถามนาง

ฟู่จาวหนิงส่ายศีรษะ "ไม่เคย"

"พ่อของเจ้า เป็นศิษย์ฆราวาสของเขา" อ๋องเจวี้ยนพูดประโยคนี้ก็ปล่อยมือนางออก ตนเองสาวเท้าเข้าไปในโถงก่อน

บิดานาง? ฟู่จิ้นเชิน?

ฟู่จิ้นเชินเคยมีพระอาจารย์ด้วยหรือ?

เรื่องเหล่านี้นางก็ไม่รู้เลยจริงๆ ผู้เฒ่าฟู่ไม่ได้พูดอะไรเลย และไม่รู้ว่าเพราะอะไรจึงไม่เคยเอ่ยถึงบิดามารดาของนาง

"พระชายา ท่านก็เข้าไปเถิด" ผู้ดูแลทำสัญญาณมือ "ปรมาจารย์ฉือเชินเอ่ยถึงท่านอยู่"

"ได้เลย"

ในเมื่อมาแล้วก็จัดการให้เรียบร้อยแล้วกัน ฟู่จาวหนิงเองก็เดินเข้าไป

ในโถงมีคนนั่งอยู่หลายคน ข้างกายพวกเขาล้วนมีผู้ติดตาม เพิ่งเข้ามาก็สัมผัสได้ถึงความคึกคัก ฟู่จาวหนิงพอเข้ามา สายตาคนทั้งหมดก็กวาดมาบนตัวนางทันที

ถ้าเป็นคนอื่น คงจะรู้สึกถึงแรงกดดันจนก้าวขาไม่ออกไปแล้ว

แต่ฟู่จาวหนิงแค่ชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นเดินต่อไปทางเซียวหลันยวน ยืนอยู่ข้างกายเขา

สิ่งแรกที่นางเห็นคือพระชราในชุดจีวร คิ้วและขนตาของพระล้วนเป็นสีขาว ใบหน้าดูเมตตาใจดีมาก ตอนที่มองเข้ามาสายตาก็เหมือนมีความโศกเศร้าอยู่ด้วย

ฟู่จาวหนิงกระทั่งรู้สึกว่าพอมองไปบนศีรษะของพระชราเหมือนมีวงแสงรัศมีเล็กๆ ด้วย

นางกระพริบตาปริบ

นี่น่าจะเป็นปรมาจารย์ฉือเชินกระมัง ไม่รู้เพราะอะไร พอเห็นปรมาจารย์ฉือเชิน นอกจากรู้สึกว่าท่านดูใจดีจนเกือบจะมีแสงแห่งพุทธ ฟู่จาวหนิงยังรู้สึกได้ถึงความสนิทชิดเชื้ออีกด้วย

นอกจากปรมาจารย์ฉือเชิน ยังมีชายชราที่ดูคล้ายกับนักปราชญ์อีกคนหนึ่ง เส้นผมหนวดเคราล้วนขาวโพลน ขนตาริ้วรอยดูแล้วค่อนข้างเคร่งขรึม

ข้างกายเขายังมีชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหล่าอีกคนหนึ่งยืนอยู่ หูตาจมูกเปิดเผยแจ่มชัด

ถัดไปกลับเป็นฮูหยินชราที่บนหัวสวมที่คาดหน้าผากไว้คนหนึ่งนั่งอยู่ หางตาหย่อนลง มุมปากเองก็ตกลงด้วย ดูแล้วไม่น่าไปยั่วโมโหเป็นอย่างยิ่ง

ได้ยินว่าไท่ซ่างหวงในอดีตไหว้วานคนสามคนถือสิ่งยืนยันไว้คนละชิ้น ก็น่าจะเป็นสามคนนี้กระมัง?

"เจ้าก็คือแม่นางตระกูลฟู่ที่ไปขวางรถม้าอ๋องเจวี้ยนกลางถนนและเสนอว่าจะแต่งงานกับเขาเช่นนั้นหรือ?"

ฮูหยินชราเอ่ยขึ้นคำแรก น้ำเสียงของนางฟังแล้วเย็นชาพอควร ฟู่จาวหนิงกระทั่งฟังออกถึงความประชดประชันและความไม่ยอมรับ

ดูท่าการที่นางเอ่ยขอแต่งงานขึ้นก่อน ในสายตาฮูหยินชราคนนี้เป็นเรื่องที่ไร้ยางอายอย่างไรอย่างนั้น

แต่ว่า พวกเขาไม่ใช่มาหาอ๋องเจวี้ยนหรอกหรือ? แล้วทำไมประโยคแรกกลับพุ่งเป้ามาทางนางกัน?

"ข้าคือฟู่จาวหนิง"

น้ำเสียงฟู่จาวหนิงเองก็จืดจางลงมาเช่นกัน

"ถ้าหากไม่ได้เห็นด้วยตาตัวเองล่ะก็ ข้าคงไม่กล้าเชื่อเลยว่าบนโลกนี้จะมีคนที่ไม่เห็นกฎเกณฑ์พิธีการอยู่ในสายตาเช่นนี้" ฮูหยินชราร้องเชอะขึ้น เลิกหนังตาพิจารณาตัวฟู่จาวหนิง "พ่อแม่ของเจ้าไม่อยู่ แล้วผู้เฒ่าฟู่ไม่ได้เสี้ยมสอนเจ้าเลยหรือว่าสิ่งที่หญิงสาวควรมีคืออะไร? พอเห็นพวกเรา อย่างน้อยก็ควรจะคารวะทักทายบ้าง"

อ๋องเจวี้ยนสัมผัสได้ทันทีว่ากลิ่นอายของฟู่จาวหนิงที่อยู่ข้างกายเย็นชาลงมาเสียแล้ว

หญิงสาวคนนี้อารมณ์ก็ไม่ได้ดีนัก เกรงว่านางคงได้ระเบิดขึ้นเป็นแน่

และก็ตามคาด เขาได้ยินเสียงหัวเราะของฟู่จาวหนิงดังขึ้น

"ขอโทษด้วย ท่านปู่ข้ามีสอนมารยาทพิธีการข้าไว้เช่นกัน แต่ข้าไม่รู้ว่าพวกท่านเป็นใคร เป็นคนดีหรือคนเลวก็ยังไม่รู้ แล้วต้องทำการคารวะแบบไหน? ข้ากล้าคารวะ พวกท่านก็ไม่แน่ว่าจะรับด้วยซ้ำ"

นางในโลกปัจจุบัน คนที่ตัวตนฐานะสูงส่งตั้งมากมายยังต้องหลีกทางให้นาง นางที่ไม่เคยถูกรังแกมาก่อนแล้วทำไมต้องมาถูกรังแกที่นี่ด้วย

"บังอาจ!" ฮูหยินชราโกรธขึ้นมาทันที ตบลงไปยังที่รองแขน ถลึงตาจ้องมองฟู่จาวหนิง