อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 91

อ๋องเจวี้ยนตกตะลึงไปครู่ เท้าชะงักไป

ฟู่จาวหนิงมองเขาอย่างไม่เข้าใจ ทำไมกัน? พอได้ยินชื่อปรมาจารย์ฉือเชิน เขาก็เหมือนตกตะลึงไป?

"เจ้าเคยได้ยินชื่อปรมาจารย์ฉือเชินไหม?" อ๋องเจวี้ยนถามนาง

ฟู่จาวหนิงส่ายศีรษะ "ไม่เคย"

"พ่อของเจ้า เป็นศิษย์ฆราวาสของเขา" อ๋องเจวี้ยนพูดประโยคนี้ก็ปล่อยมือนางออก ตนเองสาวเท้าเข้าไปในโถงก่อน

บิดานาง? ฟู่จิ้นเชิน?

ฟู่จิ้นเชินเคยมีพระอาจารย์ด้วยหรือ?

เรื่องเหล่านี้นางก็ไม่รู้เลยจริงๆ ผู้เฒ่าฟู่ไม่ได้พูดอะไรเลย และไม่รู้ว่าเพราะอะไรจึงไม่เคยเอ่ยถึงบิดามารดาของนาง

"พระชายา ท่านก็เข้าไปเถิด" ผู้ดูแลทำสัญญาณมือ "ปรมาจารย์ฉือเชินเอ่ยถึงท่านอยู่"

"ได้เลย"

ในเมื่อมาแล้วก็จัดการให้เรียบร้อยแล้วกัน ฟู่จาวหนิงเองก็เดินเข้าไป

ในโถงมีคนนั่งอยู่หลายคน ข้างกายพวกเขาล้วนมีผู้ติดตาม เพิ่งเข้ามาก็สัมผัสได้ถึงความคึกคัก ฟู่จาวหนิงพอเข้ามา สายตาคนทั้งหมดก็กวาดมาบนตัวนางทันที

ถ้าเป็นคนอื่น คงจะรู้สึกถึงแรงกดดันจนก้าวขาไม่ออกไปแล้ว

แต่ฟู่จาวหนิงแค่ชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นเดินต่อไปทางเซียวหลันยวน ยืนอยู่ข้างกายเขา

สิ่งแรกที่นางเห็นคือพระชราในชุดจีวร คิ้วและขนตาของพระล้วนเป็นสีขาว ใบหน้าดูเมตตาใจดีมาก ตอนที่มองเข้ามาสายตาก็เหมือนมีความโศกเศร้าอยู่ด้วย

ฟู่จาวหนิงกระทั่งรู้สึกว่าพอมองไปบนศีรษะของพระชราเหมือนมีวงแสงรัศมีเล็กๆ ด้วย

นางกระพริบตาปริบ