อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 92

เซียวหลันยวนตอนนี้ก็เอ่ยขึ้นเสียงเรียบ

"ใครกันแน่ที่บังอาจ?"

เขากับฟู่จาวหนิงแม้เป้าหมายที่แต่งงานกันจะไม่บริสุทธิ์ใจ แต่ตอนนี้ฐานะของนางก็คือพระชายาอ๋องเจวี้ยน ยืนอยู่ข้างกายเขา

ตัวเขาเองไปรังแกนั้นได้อยู่ แต่คนนอกจะมาหน้าใหญ่เช่นนี้ได้ด้วยหรือ?

"ที่นี่คือจวนอ๋องเจวี้ยน ข้าเองก็ยืนอยู่ที่นี่ ฮูหยินชรากำลังมาอวดเบ่งบารมีอะไรหรือ?"

ฟู่จาวหนิงตกตะลึงไป มองไปทางเซียวหลันยวน

นางคิดไม่ถึง ว่าเขาจะงัดกับฮูหยินชราคนนี้ตรงๆ

คนที่ไท่ซ่างหวงไหว้วานให้มาส่งของขวัญให้เขา ไม่ใช่ว่าควรจะต้องเคารพนอบน้อมหรือไรกัน?

ฮูหยินชราเองก็นิ่งแข็งไป นางไม่อยากจะเชื่อ "อ๋องเจวี้ยน?"

"ฮูหยินชราก็ยังรู้จักอ๋องเจวี้ยนอย่างข้านี่" เซียวหลันยวนเอ่ยขึ้น ดึงฟู่จาวหนิงเดินมายังที่นั่งหลักของโถงใหญ่ เข้ามานั่งลงด้วยกันกับเขาอย่างไม่สะทกสะท้าน

"ฮูหยินชิงเหตุใดต้องคิดเล็กคิดน้อยกับเด็กกัน? อามิตตาพุทธ" ปรมาจารย์ฉือเชินพนมสองมือ ก่อนหน้าที่ฮูหยินชิ่งจะเอ่ยปากก็แย่งพูดมาก่อน "โยมน้อยฟู่เองก็ไม่รู้จักพวกเราจริงๆ"

"เด็กหรือ? นางแต่งงานกับคนอื่นแล้วยังเป็นเด็กอีกหรือ?" ฮูหยินชิ่งร้องเชอะ จากนั้นเลิกหนังตากวาดไปยังฟู่จาวหนิงอีกครั้ง

แต่นางก็ไม่พูดอะไรอีก

ชายชราที่เหมือนกับนักปราชญ์เฒ่าคนนั้นก็เอ่ยขึ้นบ้างเช่นกัน "ไม่ว่างานแต่งงานนี้จะสำเร็จหรือไม่ ในเมื่อเป็นพระชายาอ๋องเจวี้ยนไปแล้ว เช่นนั้นก็ควรจะเรียนรู้มารยาทที่ควรเรียนด้วย"

"กฎเกณฑ์บนโลกนี้ ไม่ใช่ล้วนกำหนดขึ้นโดยมนุษย์หรือ? การกระทำล้วนทำจากจิตสำนึกที่ชัดเจน แล้วจะเรียกร้องกฎเกณฑ์ให้มากไปใย? ข้าเป็นว่าโยมน้อยฟู่คิ้วค่าหน้าตาแจ่มใส เป็นเด็กที่มีระเบียบแบบแผนคนหนึ่งเลยทีเดียว" ปรมาจารย์ฉือเชินเอ่ยขึ้นอีก

ฟู่จาวหนิงชูนิ้วโป้งสองข้างให้กับเขาทันที

นางเอ่ยชนขึ้นอย่างไม่หวงแหน "ท่านปรมาจารย์ ข้าคิดว่าท่านสายตายอดเยี่ยมมาก"

ปรมาจารย์ฉือเชินอดหัวเราะร่าขึ้นมาไม่ได้

เซียวหลันยวนเองก็มีประกายยิ้มออกมา แต่ก็สะกดลงไปอย่างรวดเร็ว

เขาเห็นสีหน้าร้อนรนของผู้ดูแลกับชิงอี