อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 93

ชิงอีหน้าดำเป็นเส้น แต่เขาก็ยังไม่พูดอะไร แต่ยืดหลังตรงยืนอยู่ข้างๆ ไม่มีสีหน้าที่มากเกินไปอีก

ท่าน่องเดิมทีไม่คิดจะให้หน้าคนเหล่านี้อยู่แล้ว ในฐานะที่เป็นลูกน้องก็จะทำให้ท่านอ๋องขายหน้าไม่ได้

ก็แค่ตระกูลฮู่กับตระกูลชิ่งไม่ใช่หรือ?

"อา แต่ข้าไม่เคยได้ยิน" ฟู่จาวหนิงกลับถามขึ้นอย่างอยากรู้อยากเห็น "เป็นตระกูลที่สูงส่งกว่าและมีอำนาจเหนือกว่าราชวงศ์หรือ? ควบคุมอยู่เหนือราชวงศ์?"

"ไร้สาระ!"

"อย่าพูดเหลวไหล!"

ฮูหยินชิ่งกับนักปราชญ์ชราหน้าเปลี่ยนสีตะคอกเสียงขึ้นพร้อมกัน

เอาบาปใหญ่ขนาดนี้วางลงมา พวกเขากล้าแบกเสียที่ไหน?

ใครจะกล้าพูดว่าควบคุมอยู่เหนือราชวงศ์?

นี่มันการก่อกบฎแล้ว?

ฟู่จาวหนิงผายสองมือออก "ในเมื่อไม่ใช่ เช่นนั้นพวกท่านจะมาทำท่าทางราวกับพวกท่านใหญ่โตที่สุดในฟ้าดินนี้ต่อหน้าท่านอ๋องเจวี้ยนทำไมกัน? ถุด"

นางยิ้มประชดประชัน

เดิมทีฮูหยินชิ่งกับนักปราชญ์เฒ่าที่อวดดีเสียเหลือเกินก็ถูกแทงปล่อยลมออกพร้อมกัน

"โยมน้อยฟู่ อาตมาฉือเชิน" ปรมาจารย์ฉือเชินยิ้มๆ ยังอยู่ในท่าทีใจดี

"ท่านปรมาจารย์ ท่านปรมาจารย์" ฟู่จาวหนิงโบกมือให้อย่างมีไมตรีจิต

การปฏิบัติที่แตกต่างกันอย่างชัดเจน ยิ่งทำให้สองคนที่เหลือโมโหขึ้นไปอีก

ชายหนุ่มข้างกายนักปราชญ์เฒ่ามองฟู่จาวหนิงอย่างอยากรู้อยากเห็น เขากลับรู้สึกว่าฟู่จาวหนิงคนนี้น่าสนุกดี

อ๋องเจวี้ยนเหลือบมองเขาผาดหนึ่ง

จากนั้นเสียงของเขาก็เย็นลง "ที่ท่านทั้งสามมา คือเตรียมจะคืนของที่ไท่ซ่างหวงไหว้วานพวกท่านให้มาคืนในอดีตใช่หรือไม่?"

"อามิตตาพุทธ" ปรมาจารย์ฉือเชินเอ่ยขึ้น "อาตมาทางนี้มีสิ่งยืนยันอยู่ชิ้นหนึ่งจริงๆ และกลับมาเพื่อส่งมอบคืนให้กับเจ้าของเดิม"