อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 93

ชิงอีหน้าดำเป็นเส้น แต่เขาก็ยังไม่พูดอะไร แต่ยืดหลังตรงยืนอยู่ข้างๆ ไม่มีสีหน้าที่มากเกินไปอีก

ท่าน่องเดิมทีไม่คิดจะให้หน้าคนเหล่านี้อยู่แล้ว ในฐานะที่เป็นลูกน้องก็จะทำให้ท่านอ๋องขายหน้าไม่ได้

ก็แค่ตระกูลฮู่กับตระกูลชิ่งไม่ใช่หรือ?

"อา แต่ข้าไม่เคยได้ยิน" ฟู่จาวหนิงกลับถามขึ้นอย่างอยากรู้อยากเห็น "เป็นตระกูลที่สูงส่งกว่าและมีอำนาจเหนือกว่าราชวงศ์หรือ? ควบคุมอยู่เหนือราชวงศ์?"

"ไร้สาระ!"

"อย่าพูดเหลวไหล!"

ฮูหยินชิ่งกับนักปราชญ์ชราหน้าเปลี่ยนสีตะคอกเสียงขึ้นพร้อมกัน

เอาบาปใหญ่ขนาดนี้วางลงมา พวกเขากล้าแบกเสียที่ไหน?

ใครจะกล้าพูดว่าควบคุมอยู่เหนือราชวงศ์?

นี่มันการก่อกบฎแล้ว?

ฟู่จาวหนิงผายสองมือออก "ในเมื่อไม่ใช่ เช่นนั้นพวกท่านจะมาทำท่าทางราวกับพวกท่านใหญ่โตที่สุดในฟ้าดินนี้ต่อหน้าท่านอ๋องเจวี้ยนทำไมกัน? ถุด"

นางยิ้มประชดประชัน

เดิมทีฮูหยินชิ่งกับนักปราชญ์เฒ่าที่อวดดีเสียเหลือเกินก็ถูกแทงปล่อยลมออกพร้อมกัน

"โยมน้อยฟู่ อาตมาฉือเชิน" ปรมาจารย์ฉือเชินยิ้มๆ ยังอยู่ในท่าทีใจดี

"ท่านปรมาจารย์ ท่านปรมาจารย์" ฟู่จาวหนิงโบกมือให้อย่างมีไมตรีจิต

การปฏิบัติที่แตกต่างกันอย่างชัดเจน ยิ่งทำให้สองคนที่เหลือโมโหขึ้นไปอีก

ชายหนุ่มข้างกายนักปราชญ์เฒ่ามองฟู่จาวหนิงอย่างอยากรู้อยากเห็น เขากลับรู้สึกว่าฟู่จาวหนิงคนนี้น่าสนุกดี

อ๋องเจวี้ยนเหลือบมองเขาผาดหนึ่ง

จากนั้นเสียงของเขาก็เย็นลง "ที่ท่านทั้งสามมา คือเตรียมจะคืนของที่ไท่ซ่างหวงไหว้วานพวกท่านให้มาคืนในอดีตใช่หรือไม่?"

"อามิตตาพุทธ" ปรมาจารย์ฉือเชินเอ่ยขึ้น "อาตมาทางนี้มีสิ่งยืนยันอยู่ชิ้นหนึ่งจริงๆ และกลับมาเพื่อส่งมอบคืนให้กับเจ้าของเดิม"

พูดจบ เขาก็ล้วงเอากล่องขนาดฝ่ามือใบหนึ่งออกมาจากในแขนเสื้อ กล่องนี้แบนมาก ดูเหมือนจะใส่ได้แค่พวกหนังสือเท่านั้น

กล่องใบนั้นก็ดูไม่มีอะไรพิเศษ ค่อนข้างธรรมดา

พอกล่องถูกหยิบออกมา ฟู่จาวหนิงก็พบว่าสายตาของนักปราชญ์เฒ่าและฮูหยินชิ่งล้วนกวาดเข้ามา จ้องเขม็งที่กล่องใบนั้น

สองคนนี้ทำไมดูเหมือนจะพุ่งเข้าไปแย่งของกันเลย?

ฟู่จาวหนิงจู่ๆ ก็รู้สึกว่า ความเป็นไปได้ที่อ๋องเจวี้ยนจะได้ของกลับมาดูท่าจะไม่ง่ายเสียแล้ว

นี่ไม่ได้เหมือนกับที่จินตนาการเอาไว้เลย

"ข้ากับฮูหยินชิ่งไม่มีสิ่งยืนยัน สิ่งยืนยันอยู่ในมือผู้นำตระกูลของพวกเรา"

นักปราชญ์เฒ่าเก็บสายตาลง เอ่ยกับอ๋องเจวี้ยนว่า "พวกเราเป็นแค่สายหนึ่งที่อยู่ในเมืองหลวง พอรู้ว่าอ๋องเจวี้ยนแต่งงาน พระชายาอ๋องเจวี้ยนผ่านการทดสอบ พวกเราจึงจะส่งจดหมายกลับไปยังตระกูล ถึงตอนนั้นผู้นำตระกูลก็จะนำสิ่งยืนยันส่งมาที่เมืองหลวงด้วยตนเอง"

วุ่นวายขนาดนี้เชียว?

"เช่นนั้นสิ่งยืนยันของสองตระกูลพวกท่านคืออะไร" อ๋องเจวี้ยนถาม

ในใจเขาเริ่มหมดความอดทน และไม่รู้ว่าท่านผู้เฒ่าตอนนั้นคิดอะไรอยู่ มาเล่นอะไรแบบนี้ แค่จะให้ของกับเขาต้องทำให้วุ่นวายซับซ้อนขนาดนี้

"พวกเราเองก็ไม่รู้ มีแต่ผู้นำตระกูลที่รู้"

ปรมาจารย์ฉือเชินกลับส่งกล่องใบนั้นออกไป

ชิงอีรับกล่อง มองพินิจอย่างละเดียด จึงส่งต่อไปเบื้องหน้าอ๋องเจวี้ยน

เซียวหลันยวนรับกล่องใบนั้น รู้สึกแค่ว่าพอเข้ามาในมือก็เย็นเยียบ เดิมทีเขาก็เย็นอยู่แล้ว พอเหมือนจะทนไม่ไหวก็ยัดเข้าไปในอกของฟู่จาวหนิงโดยไม่ต้องคิด

ฟู่จาวหนิง ".." ทำอะไรน่ะ? ไม่กล้วว่านางจะซ่อนมันไว้หรือไรกัน

"เจ้าเก็บไว้ก่อน" เซียวหลันยวนตนเองก็มีปฏิกิริยาขึ้นมา

ฟู่จาวหนิงร้องอ้อเสียงหนึ่ง สองมือกดกล่องใบนั้นไว้

"อาตมารู้ไม่เยอะมาก ครั้งนั้นก็เพราะไม่อาจเปลี่ยนความคิดของไท่ซ่างหวงได้ จึงรับปากว่าจะดูแลสิ่งยืนยันนี้แทนเขา รอจนอ๋องเจวี้ยนแต่งงานได้สามวันจะนำมาส่งให้ ตอนนี้เรื่องของอาตมาทำเสร็จสิ้นเรียบร้อย เช่นนั้นก็จะไม่อยู่ที่นี่แล้ว"

ปรมาจารย์ฉือเชินยืนขึ้นมา มองไปทางฟู่จาวหนิง "โยมน้อยฟู่ ออกมาคุยเล่นกับอาตมาหน่อยได้ไหม?"