อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 94

ฟู่จาวหนิงคิดๆ จากนั้นก็โยนกล่องไปให้กับชิงอี

ชิงอีตกใจสะดุ้งโหยง รับเอาไว้แน่น

"ข้าออกไปส่งท่านปรมาจารย์แล้วกัน พวกท่านคุยกันไปนะ"

ถึงอย่างไรภารกิจของนางก็น่าจะเสร็จสิ้นแล้วกระมัง? ถัดจากนี้เซียวหลันยวนจะไปงัดอย่างไรกับสองคนนั้น นางก็จะไม่ฟังแล้ว

ไม่ว่าท้ายสุดเขาจะได้รับของอะไร ก็ล้วนไม่เกี่ยวข้องกับนาง

ฟู่จาวหนิงส่งปรมาจารย์ฉือเชินออกมาด้านนอก ใต้ต้นกานพลูในสวนต้นหนึ่ง ปรมาจารย์ฉือเชินยืนนิ่งอยู่ เขามองฟู่จาวหนิง จู่ๆ ก็ยื่นมือออกมา นิ้วมือยังกำลูกประคำไว้ ตบลงไปที่กระหม่อมฟู่จาวหนิงทีหนึ่ง

"!"

ฟู่จาวหนิงเกือบจะลงมือแล้ว แต่พอประสานกับสายตาใจดีของปรมาจารย์ฉือเชิน นางก็ควบคุมเอาไว้

นางยืนอยู่ที่นั่น ยอมให้ปรมาจารย์ฉือเชินตบลงไปที่กระหม่อมถึงสามที

ก๊อง

ก๊อง

ก๊อง

ฟู่จาวหนิงราวกับได้ยินเสียงสามเสียงดังขึ้นแว่วๆ ห่างไกล คล้ยกับระฆังโบราณ และดูคล้ายกับทำนองพุทธบางอย่าง

นางมึนงงไปชั่วขณะหนึ่ง ลืมไปหมดว่าตนเองอยู่ที่ใด ข้างกายคือใคร เสียงรอบๆ ก็ราวกับสลายหายไป

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไร เสียงของปรมาจารย์ฉือเชินก็ดังขึ้นมา

"โยมน้อย"

หลังจากได้ยินเสียงของเขา เบื้องหน้าฟู่จาวหนิงก็กระจ่างขึ้น และมองเห็นภาพของเขาขึ้นมาอีกครั้ง

"ปรมาจารย์?"

"เจ้าไปท่องเที่ยวภายนอกมารอบหนึ่ง ที่นี่ต่างหากถึงเป็นสถานที่ของเจ้า จงใช้ชีวิตให้ดี" ปรมาจารย์ฉือเชินพูดจบประโยคนี้ ก็งืมงำอามิตตาพุทธเสียงต่ำ จากนั้นก็หมุนตัวจากไป

ฟู่จาวหนิงตะลึงงัน มองแผ่นหลังของเขา

นางจู่ๆ ก็รู้สึกว่าสติจิตใจของตนเองแตกต่างออกไปแล้ว ก่อนหน้านี้นางเหมือนใช้ชีวิตผ่านร่างของ "คุณหนูฟู่" สำหรับผู้เฒ่าฟู่เองก็ถือว่ามีความรู้สึกเห็นอกเห็นใจอยู่ มองผู้เฒ่าฟู่เป็นเหมือนท่านปู่ของตนเอง