อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 94

ฟู่จาวหนิงคิดๆ จากนั้นก็โยนกล่องไปให้กับชิงอี

ชิงอีตกใจสะดุ้งโหยง รับเอาไว้แน่น

"ข้าออกไปส่งท่านปรมาจารย์แล้วกัน พวกท่านคุยกันไปนะ"

ถึงอย่างไรภารกิจของนางก็น่าจะเสร็จสิ้นแล้วกระมัง? ถัดจากนี้เซียวหลันยวนจะไปงัดอย่างไรกับสองคนนั้น นางก็จะไม่ฟังแล้ว

ไม่ว่าท้ายสุดเขาจะได้รับของอะไร ก็ล้วนไม่เกี่ยวข้องกับนาง

ฟู่จาวหนิงส่งปรมาจารย์ฉือเชินออกมาด้านนอก ใต้ต้นกานพลูในสวนต้นหนึ่ง ปรมาจารย์ฉือเชินยืนนิ่งอยู่ เขามองฟู่จาวหนิง จู่ๆ ก็ยื่นมือออกมา นิ้วมือยังกำลูกประคำไว้ ตบลงไปที่กระหม่อมฟู่จาวหนิงทีหนึ่ง

"!"

ฟู่จาวหนิงเกือบจะลงมือแล้ว แต่พอประสานกับสายตาใจดีของปรมาจารย์ฉือเชิน นางก็ควบคุมเอาไว้

นางยืนอยู่ที่นั่น ยอมให้ปรมาจารย์ฉือเชินตบลงไปที่กระหม่อมถึงสามที

ก๊อง

ก๊อง

ก๊อง

ฟู่จาวหนิงราวกับได้ยินเสียงสามเสียงดังขึ้นแว่วๆ ห่างไกล คล้ยกับระฆังโบราณ และดูคล้ายกับทำนองพุทธบางอย่าง

นางมึนงงไปชั่วขณะหนึ่ง ลืมไปหมดว่าตนเองอยู่ที่ใด ข้างกายคือใคร เสียงรอบๆ ก็ราวกับสลายหายไป

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไร เสียงของปรมาจารย์ฉือเชินก็ดังขึ้นมา

"โยมน้อย"

หลังจากได้ยินเสียงของเขา เบื้องหน้าฟู่จาวหนิงก็กระจ่างขึ้น และมองเห็นภาพของเขาขึ้นมาอีกครั้ง

"ปรมาจารย์?"

"เจ้าไปท่องเที่ยวภายนอกมารอบหนึ่ง ที่นี่ต่างหากถึงเป็นสถานที่ของเจ้า จงใช้ชีวิตให้ดี" ปรมาจารย์ฉือเชินพูดจบประโยคนี้ ก็งืมงำอามิตตาพุทธเสียงต่ำ จากนั้นก็หมุนตัวจากไป

ฟู่จาวหนิงตะลึงงัน มองแผ่นหลังของเขา

นางจู่ๆ ก็รู้สึกว่าสติจิตใจของตนเองแตกต่างออกไปแล้ว ก่อนหน้านี้นางเหมือนใช้ชีวิตผ่านร่างของ "คุณหนูฟู่" สำหรับผู้เฒ่าฟู่เองก็ถือว่ามีความรู้สึกเห็นอกเห็นใจอยู่ มองผู้เฒ่าฟู่เป็นเหมือนท่านปู่ของตนเอง

แต่เวลานี้นางเกิดควารุ้สึกว่าตนเองก็คือ "คุณหนูฟู่" ขึ้นมา

พอคิดถึงบ้านตระกูลฟู่ ก็มีความรู้สึกผูกพันขึ้น

นางเหมือนว่าเวลานี้ได้ผสานกับร่างนี้อย่างสมบูรณืแล้ว

ความหมายประโยคนั้นของปรมาจารย์ฉือเชิน คือบอกว่าตัวตนฐานะอัจฉริยะด้านวิชาแพทย์ก่อนหน้าเป็นการท่องเที่ยวที่โลกนั้น ไม่ใช่ว่านางออกเดินทางมา แต่ตอนนี้นางกลับมาแล้วอย่างนั้นหรือ?

กลับมายังตัวตนฐานะของตนเอง?

นางก็คือฟู่จาวหนิง? ฟู่จาวหนิงก็คือนาง?

ลมวูบหนึ่งพัดเข้ามา ฟู่จาวหนิงเหมือนได้สติขึ้นมาระดับหนึ่ง นางรีบสาวเท้าคิดจะไล่ตามปรมาจารย์ฉือเชินไปถามให้ชัดเจน แต่กลับเห็นแค่รถม้าธรรมดาคันนั้นแล่นห่างออกไปไกลแล้ว

ฟู่จาวหนิงรู้สึกอย่างแปลกประหลาด ว่าเป้าหมายหลักที่ปรมาจารย์ฉือเชินมาในครั้งนี้ก็คือมาเคาะหัวนางสามครั้ง

ปรมาจารย์ฉือเชินรู้ตัวตนที่แท้จริงของนางหรือ?

"พระชายา ท่านเป็นอะไรไป?"

เฝิ่นซิงรีบวิ่งตรงเข้ามา มองนางอย่างกังวล

พระชายายืนอยุ่ที่ประตูใหญ่คนเดียวไม่รู้ว่าทำอะไร

"ไม่เป็นไร" ฟู่จาวหนิงหันหน้ายิ้มกลับไป "เข้าไปเถิด"

ตอนที่นางเดินเข้าไป คนด้านในก็ออกมากันแล้ว เดินกันออกมากลุ่มใหญ่ แต่สีหน้ากลับดูไม่ค่อยดีนัก น่าจะถูกเซียวหลันยวนบีบคั้นจนหายใจกันแทบไม่ออก

พวกเขาเดินกันเข้ามา พอเห็นฟู่จาวหนิง สีหน้าการแสดงออกก็ดูไม่เต็มใจอย่างชัดเจน แต่ยังคงคารวะมาทางนาง

"พระชายาอ๋องเจวี้ยน ขอตัว"

ฟู่จาวหนิงตอบกลับด้วยการโบกมืออย่างขี้เกียจ

รอจนพวกเขาออกไปแล้ว นางก็รีบสาวเท้าเข้าไปในโถง ก็เห็นเซียวหลันยวนนั่งพิงเก้าอี้ไม้โบราณ นั่งไม่ตรงเอาเสียเลย เขาใช้มือค้ำหัวไว้ แหงนตามองนางเดินเข้ามา

"ถ้าจะรอสิ่งยืนยันจากตระกูลฮู่กละตระกูลชิ่งส่งกลับมา ยังต้องใช้เวลาอีกพักหนึ่ง ถึงตอนนั้นข้างกายข้าก็ยังต้องมีพระชายาอยู่เคียงข้าง ดังนั้น เรื่องหย่าร้างนี้คงต้องเอาไว้คุยกันแล้ว"

เขาิคดว่านางวิ่งเข้ามาเพราะจะมาคุยเรื่องหย่าร้างกับเขา ดังนั้นจึงไม่รอให้นางเอ่ยปาก ตนเองก็ปิดประตูใส่เสียก่อน

ฟู่จาวหนิงเดินเข้ามา นั่งลงข้างๆ ตัวเขา