อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 807

อันเหนียนมององค์หญิงหนานฉือบนรถม้าคันงามคันนั้น นางกอดแมวตัวนั้น ลูบเบาๆ ที่ตัวแมว มองประชาชนที่ตื่นเต้นสับสนรอบๆ ในดวงตามีรอยยิ้ม

ราวกับเป็นเซียนที่กำลังมองมดปลวกอยู่บนชั้นเมฆ

สวยงาม แต่ก็ดูห่างเหิน

พอมองไปยังนางรำเหล่านั้น ก็เห็นว่าพวกนางเหมือนจะกำลูกกลมเจ็ดสีดยนลงมาไม่หยุด แต่อันที่จริงมือของพวกนางจะใหญ่ได้แค่ไหน? กำหนึ่งอันที่จริงก็ได้แค่สี่ห้าก้อน

ก่อนหน้าที่จะโยนสิ่งของเหล่านั้นบนมือออกมา พวกนางยังร่ายรำก่นออีกด้วย มือก็ไม่ได้หยุด แต่อันที่จริงสิ่งของที่โยนออกไปก็ไม่ได้เยอะมาก

ดูแล้วเหมือนเป็นการสร้างภาพลวงๆ ว่าโยนของออกไปมากมายอย่างไรอย่างนั้น

หรือก็คือ อันที่จริงพวกนางส่งไข่มุกออกไปไม่มาก ก็ทำให้เหล่าประชาชนเต็มถนนเข้ามาแย่งชิงกันอย่างบ้าคลั่ง เข้ามาโค้งเอวก้มหัวมุดใต้รถม้าเบื้องหน้าองค์หญิงหนานฉือ

นี่คือนิสัยของประชาชนเมืองหลวงแคว้นเจาสินะ

เหมือนเข้ามาเล่นละครลิงให้องค์หญิงหนานฉือดูตั้งแต่ที่มาถึง

องค์หญิงหนานฉือเว้นระยะไว้ระยะหนึ่ง มองอันเหนียนที่กำลังเดินเข้ามา

อันเหนียนเห็นนางยักคิ้วขึ้นเบาๆ อย่างชัดเจน

นั่นเป็นสีหน้าท้าทายสินะ

ถ้าหากเขาเข้าไปตะคอกใส่เหล่านางรำ ให้พวกนางหยุดโปรยของลงมา นั่นคงจะทำให้ประชาชนทั้งเมืองหลวงเอาปลายหอกเล็งใส่เขาแล้วกระมัง

อันเหนียนยังเห็นองครักษ์คุ้มครองติดตามอีกหลายคน

องครักษ์เหล่านี้ ในสองวันนี้เคยเข้ามาข้างๆ เขาเงียบๆ บอกเขาว่าถ้ามีเรื่องอะไรสามารถกำชับพวกเขาได้

ตอนนั้นอันเหนียนก็รู้ว่าคนเหล่านี้น่าจะเป็นคนที่อ๋องเจวี้ยนส่งเข้ามา

ซึ่งตอนนี้คนพวกนี้ก็เดินตรงมาทางเขาด้วย

อันเหนียนออกคำสั่ง "ทหาร ช่วยองค์หญิงส่งน้ำใจเหล่านี้ออกไป จะให้แขกที่เดินทางไกลมานับพันลี้เหนื่อยไม่ได้!"

องครักษ์คนนั้นก็ขานรับทันที กระโจนตัวขึ้น แย่งตะกร้าในมือนางรำหลายคนนั้นมาอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็กระโจนขึ้นไปบนหลังคาข้างทาง

เมื่อเป็นเช่นนี้ ประชาชนบนถนนจึงหยุดลง ยืนตัวตรงเงยหน้ามองไปทางพวกเขา

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน