อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 812

"แล้วต่อมาทำไมถึงไม่เผาทิ้งเสียล่ะ?"

"ลืมไปแล้ว เรื่องมันเยอะมากจนลืมเรื่องนี้ เดิมทีรู้สึกว่าเจ้าเองก็ไม่น่าจะสวมชุดนี้ด้วย"

เซียวหลันยวนอันที่จริงก็รู้สึกน้อยใจหน่อยๆ

เขารู้สึกจริงๆ ว่าฟู่จาวหนิงไม่น่าจะสนใจเรื่องนี้ น่าจะไม่คิดจะสวมชุดราชสำนักพระชายานี้ด้วย ถึงอย่างไรตอนแรกนางก็เอาแต่พูดว่าจะหย่ากับเขา

"แล้ววันนี้ถ้าไม่ใส่แล้วจะไม่ถูกกับธรรมเนียมเอาหรือ?"

พอหลังจากได้ยินว่าชุดถูกแก้เป็นรูปร่างซ่งอวิ๋นเหยา ฟู่จาวหนิงก็ไม่อยากจะใส่แล้ว

"บางทีฮองเฮาอาจจะพูดอะไรใส่บ้าง แต่เจ้าก็ไม่ต้องไปกลัวนาง" เซียวหลันยวนขมวดคิ้ว "มารยาทในราชสำนักจริงๆ ก็สั่งให้ปฏิบัติอย่างเคร่งครัดแล้ว แต่คงเร็วมากไม่ได้ น่าจะต้องรอให้เจ้ากลับมาจากต้าชื่อเสียก่อน"

พอนางกลับมาจากต้าชื่อ ก็ไม่รู้ว่าจะยอมสวมชุดราชสำนักพระชายาอ๋องเจวี้ยนให้กับเขา มายืนอยู่ข้างกายเขาให้ไหม

"เช่นนั้นข้าก็สวมชุดที่เป็นแสงไหลก่อนแล้วกัน"

ชุดนั้นจริงๆ คือสวยมาก ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้เองก็สูงกว่าตอนที่ใส่ครั้งที่แล้วหน่อยด้วย จะต้องยิ่งเข้ากับกระโปรงตัวนั้นแน่

ฟู่จาวหนิงกำลังเตรียมจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้า เซียวหลันยวนจู่ๆ ก็คิดอะไรออกขึ้นมา ดึงนางเอาไว้

"ช้าก่อน"

"ทำไมหรือ?"

"เจ้ายังจำเสื้อผ้าเครื่องประดับในกล่องเหล็กใบใหญ่จากเขาอวี้เหิงนั่นได้ไหม?"

ฟู่จาวหนิงตกตะลึง

จะได้สิ ทำไมจะจำไม่ได้?

ในนั้นมีเครื่องประดับของจักรพรรดินีแคว้นตงฉิงอยู่ มีทั้งของขุนนางหญิง มีของพระสวามี และยังมีขององค์หญิงอีกด้วย เสื้อผ้าเครื่องประดับเหล่านั้นพวกเขาแค่เหลือบมองผาดหนึ่ง ไม่ได้หยิบออกมาดูอย่างละเอียดทีละชิ้นเลย

หลังจากของส่งกลับมาก็ถูกเซียวหลันยวนเก็บไว้ในโกดัง ฟู่จาวหนิงจึงไม่ได้ถามอะไรอีก

ตอนนี้พอได้ยินเขาเอ่ยขึ้นมา ฟู่จาวหนิงก็รู้สึกแปลกประหลาด "ท่านคงไม่ได้คิดจะให้ข้าสวมเสื้อผ้าพวกนั้นใช่ไหม?"

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน