อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 819

"ทุกคนกำลังมองท่านเช่นนี้ ท่านเห็นสายตาของฮูหยินใหญ่โม่ไหม?"

ฟู่จาวหนิงเห็นฮูหยินใหญ่โม่แล้ว นางเข้าไปอยู่ข้างๆ เซียวหลันยวน เอ่ยกับเขาแผ่วเบา

"นั่นต้องเป็นสายตาเห็นใจข้าแน่ๆ"

"เห็นใจเจ้า?" เซียวหลันยวนเหลือบมองออกไป เต็มไปด้วยพลานุภาพ ทำเอาคนเหล่านั้นล้วนต้องหันหน้าออกไม่มองมาทางเขาอีก

เอาแต่จ้องตลอดแบบนี้มันชัดเจนเกินไปแล้ว

ถ้าหากอ๋องเจวี้ยนพบว่าพวกเขารู้สึกว่าเขาน่าเวทนา พิการไปแล้ว และแทบจะเดินมาจนถึงบั้นปลายชีวิตแล้ว คงจะกระตุ้นถึงเขามากเลยกระมัง?

ดังนั้นตอนนี้จึงไม่มีใครกล้าสบตากับอ๋องเจวี้ยน

ที่สำคัญที่สุดคือ ถ้ามองมาตลอดก็คงจะอดมองไปยังครึ่งใบหน้าที่พันอยู่นั้นไม่ได้แน่นอน

แล้วก็อดมองที่ขาเขาไม่ได้ด้วย

เซียวหลันยวนหัวเราะเสียงเย็นชา

"พวกเขาน่าจะรู้สึกว่าไม่ควรเรียกข้าว่าอ๋องเจวี้ยน น่าจะเรียกอ๋องพิการมากกว่า" คำว่าพิการของพิกลพิการ พิการอ่อนแอ โรคพิการ พิการทางใบหน้า

ถึงอย่างไรก็คือพิกลพิการนั่นล่ะ

"ฮูหยินใหญ่โม่พวกนางก็น่าจะรู้สึกว่าข้าน่าจะใกล้อยู่เป็นม่ายแล้ว" ฟู่จาวหนิงเหล่ยิ้มๆ

แค่กๆ

เซียวหลันยวนพอได้ยินคำนี้ก็คิดฟุ้งซ่านทันที "พวกเราตอนนี้ยังไม่ได้ทำอะไรกันเลย จะมาพูดเรื่องเป็นม่ายทำไมกัน?"

"หา?"

ฟู่จาวหนิงพอเข้าใจความหมายของเขา ก็เกือบจะสำลัก

"ท่านมาพูดอะไรเนี่ย?"

ต่อให้พวกเขายังไม่ได้ทำอะไรกัน ถ้าเขาตายไป พระชายาอ๋องเจวี้ยนอย่างนางก็ต้องอยู่เป็นม่ายสิ

เซียวหลันยวนมองใบหน้างามของนาง

"วางใจเถอะ ข้าจะไม่ให้เจ้าต้องอยู่เป็นม่ายหรอก"

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน