อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 820

ฟู่จาวหนิงไม่ได้ปิดบังฮูหยินใหญ่โม่

แต่ว่าฮูหยินใหญ่โม่ก่อนหน้านี้ก็รู้เรื่องสุขภาพของอ๋องเจวี้ยนอยู่ ยืนยันแล้วว่าไม่ใช่เรื่องดีนัก นางกระทั่งรู้สึกว่าถ้าไม่มีฟู่จาวหนิง อ๋องเจวียนตอนนี้คงจะออกมานอกบ้านไม่ได้แม้แต่ก้าวเดียวไปแล้ว

ดังนั้นนางจึงรุ้สึกว่าฟู่จาวหนิงบางทีอาจจะเพระาไม่สะดวกพูดความจริง

"ถ้าเป็นเช่นนี้ ท่านก็ต้องเตรียมใจไว้บ้าง เกรงว่าองค์จักรพรรดิจะสร้างความลำบากให้เอา" ฮูหยินใหญ่โม่คิดแทนฟู่จาวหนิงอย่างจริงใจ

"ข้ารู้แล้ว ขอบคุณฮูหยินมาก"

ฮูหยินใหญ่โม่ไม่กล้าพูดอะไรมากกับฟู่จาวหนิง ทำได้เพียงเดินจากไปอย่างกังวล

"โต๊ะที่นั่งจัดเตรียมเสร็จแล้ว ขอให้ทุกท่านเคลื่อนตัวไปยังโถงงานเลี้ยง" คนมีในวังเข้ามาเชิญพวกเขา

ผู้คนก็เชิญให้อ๋องเจวี้ยนนำไปก่อน

อ๋องเจวี้ยนแน่นอนว่าไม่เกรงใจ กวักกวักมือ องครักษ์สองคนข้างๆ ก็ยกเกี้ยวเบาขึ้นมาอีกครั้ง เขาบอกกับฟู่จาวหนิงว่า "พระชายา ไปเถอะ พวกเราไปนั่งที่โต๊ะอาหารกัน"

รอจนอ๋องเจวี้ยนออกไป คนอื่นๆ จึงตามขึ้นมา

เพราะวันนี้อากาศร้อนแล้ว งานเลี้ยงครั้งนี้จึงจัดที่ตำหนักฮวาเซียว

ตำหนักฮวาเซียวเปิดประตูได้ทั้งสี่ด้าน เสาระเบียงด้านนอกแขวนม่านบางไว้ ตอนนี้ม้วนขึ้นมาเรียบร้อย และยังเห็นว่าในสวนแขวนโคมวังประดับเอาไว้เต็ม ดูประณีตงดงามมาก จุดโคมสะท้อนเงากิ่งไม้จนกลายเป็นทิวทัศน์งดงาม

ในตำหนักจัดที่นั่งไว้สามด้าน ตรงกลางมีเวทีไม้สูงขึ้นมาสองขั้น บนเวทีมีนักดนตรีกำลังบรรเลงเพลง

โคมวังในนี้สว่างยิ่งกว่า

บนโต๊ะล้วนวางสุราและอาหารเลิศรสไว้ ด้านหลังของทุกโต๊ะมีสาวใช้วังหน้าตาสะสวยยืนนิ่งอยู่ คอยเตรียมบริการไว้ตลอดเวลา

กลิ่นสุราลอยคลุ้ง บทเพลงไพเราะเพราะพริ้ง

เซียวหลันยวนมาถึงที่นั่งจึงถูกองครักษ์ประคองตัวลงจากเกี้ยวเบา นั่งลงบนที่นั่งแล้วไม่ขยับเขยื้อนอีก

ทุกคนพอเห็นก็ยืนยันหนักแน่นว่าขาคงจะพิการไปแล้วจริงๆ

ตำแหน่งของเซียวหลันยวนกับฟู่จาวหนิงคือด้านขวาของจักรพรรดิและฮองเฮา ตำแหน่งตรงข้ามยังว่างอยู่

"นั่นน่าจะเป็นตำแหน่งที่เหลือไว้ให้องค์หญิงหนานฉือกระมัง?" ฟู่จาวหนิงตอนนี้รู้สึกอยากรู้อยากเห็นต่อองค์หญิงหนานฉือมาก

คนอื่นเองก็เช่นกัน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน