อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 821

ฟู่จาวหนิงเองก็สายตาลุกวาวเสียเช่นกัน

ถ้าหากไม่ใช่เพราะสถานที่ไม่อำนวย นางคงจะผิวปากออกมาแล้ว

เอ้อ เหมือนจะดูนักเลงหน่อยๆ แฮะ นางลูบปลายจมูกเบาๆ

แต่ก็รู้สึกสนใจกับปฏิกิริยาของเซียวหลันยวนขึ้นทันที นางมองไปทางเขา และก็เห็นเซียวหลันยวนกำลังมององค์หญิงหนานฉือขึ้นมาจริงๆๆ สายตานั่นดูจะลึกซึ้งหน่อยๆ

ฟู่จาวหนิงตกตะลึงไปครู่หนึ่ง

ชั่วขณะหนึ่ง นางเองก็บอกไม่ถูกว่าตนเองตอนนี้มีความรู้สึกอย่างไร

ก่อนหน้านี้นางเคยรู้สึกว่า การชื่นชมต่อความงามเป็นสัญชาตญาณของคนทุกคนอยู่แล้ว และเป็นเรื่องที่ปกติ ดังนั้นต่อให้ทั้งสองคนจะมีคู่รักแล้ว แต่การชื่นชมต่อความงามของคนอื่นก็เป็นเรื่องที่เข้าใจได้

แต่ตอนนี้เซียวหลันยวนมององค์หญิงหนานฉือ แต่นางกลับรู้สึกปวดร้าวเล็กๆ หรือ?

นางอยากจะยื่นมือออกไปแล้วแบะหน้าเขาออกอย่างนั้นหรือ?

นางแปลกไปหรือเปล่า?

เซียวหลันยวนยื่นนิ้วชี้ จิ้มลงไปที่หลังมือนาง เอ่ยขึ้นเสียงต่อ "ทำอะไรน่ะ? จะแบะนิ้วตัวเองออกหรือ?"

เขาแค่เหลือบมององค์หญิงหนานฉือผาดเดียว ก็ไม่ใช่ขนาดว่าองค์หญิงหนานฉือหน้าตาอย่างไรก็ไม่รู้ องค์หญิงหนานฉือนั่นงดงามกว่าที่เขาคาดไว้จริงๆ แต่เห็นคนงามขนาดนี้ ในใจเซียวหลันยวนก็ยิ่งยืนยันขึ้นมาจุดหนึ่ง

ฟู่จาวหนิงนั้นเป็นของเขานะ

บนโลกนี้มีความงามหลายประเภท แต่ความชื่นชอบของเขาเรียบง่ายเอามากๆ

ตอนที่เอียงหน้ามองฟู่จาวหนิงอีกครั้ง ก็เห็นนางกำลังออกแรงแบะนิ้วของตนเอง จนมือแดงไปหมดแล้ว

ฟู่จาวหนิงได้สติกลับมา สบสายตากับเขา

ตอนนี้เขาไม่ได้มองไปที่หน้าอก..ไม่สิ ความงามขององค์หญิงหนานฉือหรอกหรือ?

"ก็แค่เบื่อๆ" นางพูดพลางคลายมือลง ยกแก้วสุราขึ้นมาแก้เขิน ดื่มลงไปอึกหนึ่ง

"นั่นสุรานะ"

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน