อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 825

องค์หญิงหนานฉือฟังไปฟังมาก็เริ่มรำคาญ

ไม่ใช่ว่ารำคาญอ๋องเจวี้ยน แต่รู้สึกว่าฮูหยินเริ่นคนนี้พูดไม่คล่อง

ฟังเสียงของฮูหยินเริ่น จากนั้นก็มองไปยังชายหนุ่มที่พันหน้าไว้ครึ่งหน้า นางรู้สึกว่าเสียงของฮูหยินเริ่นบรรยายตัวเขาไม่ได้เอาเสียเลย

"เอาล่ะไม่ต้องพูดแล้ว เดี๋ยวข้าจะดูเอง"

รู้ว่าเป็นอ๋องเจวี้ยนก็พอ

อ๋องเจวี้ยน นางก่อนหน้านี้ก็เคยได้ยินมาอยู่

ระหว่างทางที่มาแคว้นเจา คนของพวกเขาก็สำรวจมาแล้ว เพียงแต่ข้อมูลของพวกเขาแย่ไปหน่อย ตอนแรกสุดไม่ได้ให้ความสนใจมาที่อ๋องเจวี้ยนคนนี้ เพราะก่อนหน้านี้ได้ยินมาว่าเขาสุขภาพไม่ค่อยดี ไม่ค่อยจะอยู่ในเมืองหลวง

ท่านอ๋องขี้โรคคนหนึ่ง ไม่มีสิทธิ์มีอำนาจกับพลังคุกคามเอาเสียเลย

ดังนั้นองค์หญิงหนานฉือจึงรู้ไม่มากนัก

ตอนแรกสุดที่เห็นอ๋องเจวี้ยน พอนางเห็นใบหน้าที่พันผ้าไว้ครึ่งหนึ่งของเขา ก็หมดความสนใจลงทันที

แต่ตอนนี้ท่าทีของฟู่จาวหนิงทำเอานางต้องเอียงตากลับ

หลังจากนี้คือการปกป้องต่อตัวฟู่จาวหนิงของอ๋องเจวี้ยน

ตอนนี้พอเห็นอ๋องเจวี้ยนอีกครั้ง จู่ๆ นางก็รู้สึกว่าบนตัวอ๋องเจวี้ยนดูสงบและผ่อนคลายมากอย่างหนึ่งในที่แห่งนี้

สิ่งนี้องค์จักรรพรรดิไม่มี

นางรู้สึกสนใจต่อผู้ชายคนนี้บ้างแล้ว

แล้วก็ฟู่จาวหนิง พอเห็นฟู่จาวหนิง นางก็เกิคดวามรู้สึกถึงการแข่งขันของสาวงามระดับเดียวกันขึ้นมาเป็นอับดับแรก

"อ๋องเจวี้ยน" ไทเฮาทนอยู่นาน ตอนนี้ในที่สุดก็ทนไม่ไหวแล้ว ถามขึ้นมาคำหนึ่ง "หน้าของเจ้าเป็นอะไรไปหรือ?"

"ไม่ได้เป็นอะไร" อ๋องเจวี้ยนตอบมาคำหนึ่ง

ไทเฮามองไปทางฟู่จาวหนิง "จาวหนิง เจ้าเป็นหมอ ลองบอกมาหน่อยสิ"

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน