อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 826

"นายท่านมองที่ไหนกันน่ะ!"

"นี่ นี่ๆๆๆ นี่ออกมาได้อย่างไรกัน?"

ชั่วขณะหนึ่ง คนไม่น้อยในโถงล้วนเอะอะกันขึ้นมา ฮูหยินส่วนมากล้วนไม่สนอะไรแล้ว พอเห็นนางระบำกลุ่มนี้ ก็ร้องหน้าถอดสีกันหมด หลังจากที่ตนเองถลึงตามองอ้าปากค้าง ก็ทยอยกันมองไปทางสามีที่อยู่ข้างๆ

พอเห็นว่าพวกเขามองกันตาไม่กระพริบ พวกนางก็เริ่มหึงหวงขึ้นมา

มีคนที่ทนไหว ทำเพียงแอบกัดฟัน

มีบางคนที่ทนไม่ได้ ยื่นมือไปหยิกสามี

และยังมีบางคนแอบทำอะไรแต่ไม่พูดออกมา ทว่าก็มีคนที่กลั้นไม่ไหวจริงๆ ร้องเรียกไปทางสามี

แม้ว่าพวกเขาจะไม่กล้าส่งเสียงเอะอะ กดเสียงต่ำเอาไว้ แต่พอคนมากเข้า เสียงจึงเริ่มเซ็งแซ่ขึ้นมา

สถานการณ์เริ่มควบคุมไม่ได้

ฮองเฮาเองก็ไม่อยากเชื่อ "องค์หญิง พวกนาง ที่พวกนางสวมคือชุดอะไรหรือ?"

นี่ยังเรียกว่าเสื้อผ้าได้ด้วยหรือ?

องค์หญิงหนานฉือฟังไม่ออกว่าฮองเฮาพูดว่าอะไร เพราะหวางต้าหลางกับฮูหยินเริ่นสองคนตอนนี้ก็ยังตะลึงงันอับนางรำอยู่ ลืมไปเลยว่าต้องแปลให้กับนาง

ทูตหนานฉือเองก็เหมือนจะฟังเข้าใจหน่อยๆ จึงตอบไปคำหนึ่งว่า "ชุดระบำ ชุดระบำ"

"นี่คือชุดระบำ?" ฮองเฮาไม่อยากจะเชื่อ

แคว้นเจาของพวกเขาค่นอข้างอนุรักษ์นิยม ไม่ว่าจะเท้า เอว หรือท่อนแขนของหญิงสาว ก็มีไว้ให้แค่สามีมองแค่คนเดียว

นางรำอย่างมากสุดก็เผยท่อนแขนได้นิดหน่อย

ส่วนเรื่องการเปิดไหล่กับท่อนขานั้น ล้วนถือว่าไม่ใช่หญิงสาวที่ดี

ตอนนี้มีนางระบำชุดหนึ่งที่กลายเป็นเช่นนี้ เต้นระบำต่อหน้าคนอื่นอย่างใจกว้างขนาดนี้?

ฟู่จาวหนิงเองก็ไม่ได้อะไร กระทั่งรู้สึกว่าสวยงามดีด้วย ถึงอย่างไรก็เป็นอาหารตาที่ดี

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน