อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 837

หลังจากฟู่จาวหนิงกับเซียวหลันยวนออกไปแล้ว นางเองก็ยังถามเกี่ยวกับเรื่องนี้

"นางอยากจะทำอย่างไรก็เป็นเรื่องของนาง"

เซียวหลันยวนพูดมาประโยคหนึ่ง เขาไม่ค่อยสนใจว่าท่าทีของไทเฮาต่อตัวเขาจะเปลี่ยนหรือไม่

"ข้ากลับรู้สึกว่านางตอนนี้ดูจริงใจมาก คิดว่าไทเฮาก่อนหน้านี้คงจะจงใจทำเช่นนั้น ให้ดูเหมือนใจเดียวกับองค์จักรพรรดิฮองเฮา เช่นนี้อาจสามารถทำให้นางไม่รู้สึกโดดเดี่ยว ทำให้องค์จักรพรรดิไม่รู้สึกเกรงกลัวท่านมากนัก ทำให้เขารู้สึกอดกลั้นกับท่านในตอนเด็กๆ ได้"

ฟู่จาวหนิงรู้สึกว่าเรื่องราวน่าจะเป็นเช่นนี้

ถึงอย่างไรไทเฮาเองก็เป็นหญิงสาวที่พยายามปีนป่ายในวังหลังมากว่าครึ่งชีวิต หญิงสาวของที่นี่ก็น่าจะไม่ใช่คนธรรมดา

เซียวหลันยวนตอนเด็กๆ ในมือก็มีสิ่งของอยู่มากมาย แล้วร่างกายก็ยังอ่อนแออีก ถ้าหากเบื้องหลังไม่มีคนคอยปกป้อง ก็ไม่น่าจะรอดมาจนถึงปัจจุบัน

รอจนเขารู้ความจนตนเองสามารถวางแผนการอย่างหลักแหลมได้ นั่นเป็นเรื่องในภายหลัง

แล้วตอนที่เขายังเด็กมากล่ะ?

เซียวหลันยวนไม่พูดอะไร

ฟู่จาวหนิงเหลือบมองเขาผาดหนึ่ง "ไทเฮามีอาการปวดหัวอยู่ เมื่อครู่ข้ามองนาง เปลือกตาใต้ตาคล้ำเทาไปหน่อย ตอนแรกข้าพิจารณาว่านางมีอาการใจสั่นอยู่"

พอเห็นเขาไม่ตอบอะไร แต่ตั้งใจฟังอย่างชัดเจน นางจึงเอ่ยต่อ "พรุ่งนี้ก่อนพวกเราออกจากวัง ข้าจะหาเวลาไปจับชีพจรนางเสียหน่อย ถึงตอนนั้นจะเปิดรายการยาให้นาง"

"เจ้าไม่กลัวว่าถ้านางดีขึ้นแล้ว จะมากังวลปัญหาเรื่องที่พวกเราไม่ร่วมห้องกันหรือ?" เซียวหลันยวนเอ่ยขึ้น

ฟู่จาวหนิง:"..."

พอมาถึงตำหนักบรรทมที่จัดไว้ให้พวกเขา ฟู่จาวหนิงก็ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน

ตอนกลับมาเห็นในห้องมีแสงเทียนสว่าง มีสาวใช้วังสวมชุดดูเย็นสบายสองนางกำลังคุกเข่าตัวสั่นระริกอยู่บนพื้น เซียวหลันยวนนั่งอยู่ขอบเตียง เสื้อผ้าแก้ออกครึ่งหนึ่งแล้ว

นางเลิกคิ้วขึ้น ไม่ค่อยเข้าใจ

"นี่เกิดอะไรขึ้นกัน?"

"ทำไมถึงไปตั้งนานล่ะ?"

เซียวหลันยวนหันมามองนาง ดูท่าทางน้อยเนื้อต่ำใจ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน