อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 839

ฟู่จาวหนิงคิดๆ จากนั้นจึงเดินไปทางสาวใช้วังสองคน

ผ่านไปพักหนึ่ง พวกนางก็นอนแผ่ไปบนพื้นแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นยังลูบร่างกายตัวเองอีกด้วย

เซียวหลันยวนแค่เหลือบตามอง ขมวดคิ้ว "ให้คนมาหิ้วพวกนางออกไป"

จะมามองอยู่ที่นี่ทำไมกัน?

ฟู่จาวหนิงรู้สึกว่าเซียวหลันยวนเองก็มีความเย็นชาไร้ปราณีของคนในราชวงศ์อยู่ สาวใช้วังสองคนนี้บางทีอาจจะร่างกายอาจจะไม่เป็นตัวของตัวเองด้วยกระมัง?

ตัวตนฐานะเช่นนี้ พวกนางจะไปทำอะไรได้?

ต่อให้ใจของพวกนางจะพังไปแล้ว ฟู่จาวหนิงในฐานะที่เป็นหญิงสาวเหมือนกัน ก็ทนดูพวกนางถูกทิ้งไว้ในสภาพนี้ไม่ได้เหมือนกัน

"ข้าจะแก้พิษนี้ให้พวกนาง"

นางเองก็รังเกียจการใช้ยาเช่นนี้กับคนมากด้วย

นางหยิบเข็มเงินออกมา ปักฉึกๆ ลงไปบนตัวพวกนางคนละเล่ม ทำให้พวกเนางสงบลงมา การเคลื่อนไหวจึงหยุดลง

"กินยานี้ลงไปเสีย" นางยัดยาให้พวกนางคนละเม็ดอย่างไม่ค่อยจะอ่อนโยนนัก มองชุดกระโปรงผ้าบางบนตัวพวกนาง เดินไปข้างๆ ยื่นมือดึงม่านสองชิ้นลงมาปิดไว้บนตัวพวกนาง

เซียวหลันยวนจัดระเบียบเสื้อผ้า พิงตัวบนเตียง เพียงแต่หูฟังการเคลื่อนไหวตรงนี้ ไม่หันมามองแม้แต่ผาดหนึ่ง

จนกระทั่งฟู่จาวหนิงโยนผ้าลงมาปิดบนตัวนาง เขาจึงเหลือบหางตามามอง

เพราะอ่อนแอมาตั้งแต่เด็ก ต่อมายังใช้ชีวิตอยู่แต่ในยอดเขาโยวชิงมาทั้งปี พูดได้ว่าชีวิตเรียบง่ายเอามากๆ ไม่ค่อยจะมีความปรารถนาอะไรมาแต่ไหนแต่ไร ด้านสุขภาพก็ไม่มี ด้านจิตวิทยาเองก็ไม่มีเช่นกัน

ด้วยสาเหตุทางสุขภาพและทางจิตวิทยาทำให้เขาไม่ได้รู้สึกชื่นชอบกับความงามสักเท่าไรนัก

จนกระทั่งมาเจอกับฟู่จาวหนิง

ตอนแรกเองก็ไม่ได้ถูกความงามของนางดึงดูด

"เจ้ายังคิดจะช่วยพวกนางอีกหรือ?"

เซียวหลันยวนเตือนฟู่จาวหนิง "ภารกิจล้มเหลว พวกนางเองก็ไม่แน่ว่าจะรอดแล้วล่ะ"

"ถึงตอนนั้นบทสรุปจะเป็นอย่างไรข้าไม่สนหรอก แต่ตอนนี้ข้าทนมองพวกนางสองคนถูกท่านโยนออกไปเช่นนี้ไม่ได้"

ตายไปเช่นนี้ไม่ได้เหลือเกียรติเลยสักนิด

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน