อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 848

ครั้งนี้ที่สูดลมหายใจลึกก็ไม่ทำให้เขาสงบลงเท่าไรนัก ทำได้เพียงทำมันหลายๆ รอบ นี่อดกลั้นจนหน้าผากมีเส้นลือดปูดขึ้นมาเลยทีเดียว

"อ๋องเจวี้ยน ข้าไม่เคยมีความหมายเช่นนั้น เจ้าทำไมจึงคาดเดาไปเรื่อยเปื่อยเช่นนี้ ข้าเสียใจมากจริงๆ"

ใครก็ฟังออกว่าประโยคนี้องค์จักรพรรดิกัดฟันพูดออกมา

แต่เขาก็ยังพูดออกมาได้

แต่เกรงว่าคงจะทำแค่ผิวเผินกระมัง?

"เมืองหลวงนี้ จวนอ๋องเจวี้ยน เป็นบ้านของเจ้าเซียวหลันยวนไปตลอดกาล เจ้าจะไปที่ยอดเขาโยวชิงหรืออยู่ในเมืองหลวง ก็ล้วนตามแต่อิสระของเจ้า ข้าไม่เคยกักบริเวณเจ้ามาก่อน"

ตอนที่องค์จักรพรรดิพูดประโยคนี้ เหล่าขุนนางก็ล้วนถอนใจโล่งออกมาแล้ว

"เช่นนั้นก็ขอบคุณองค์จักรพรรดิแล้ว" อ๋องเจวี้ยนเอ่ยขึ้นมาคำหนึ่ง

องค์จักรพรรดิครั้งนี้สูดลมหายใจลึก "ในเมื่ออ๋องเจวี้ยนไม่ยอมพูดออกมา เช่นนั้นก็ว่าเรื่องทางการกันต่อ สถานการณ์ภัยพิบัติในพื้นที่ใหญ่ของหอไป่กุยจะทำอย่างไร เสบียงค่ายทหารทางเหนือที่หกจะทำอย่างไร?"

เหล่าขุนนางก็เลยกลับมาที่หัวข้อนั้น

หารือกันไปมา ก็ยังรู้สึกว่าต้องบริจาคมาบางส่วน ไม่ว่าพวกเขาจะยินยอมหรือไม่ องค์จักรพรรดิเองก็สั่งการลงมา เริ่มจากในเมืองหลวง ให้พวกเขาบริจาคกันตามที่ต้องการ

ดังนั้น เหล่าขุนนางจึงต้องกัดฟันยอมรับ

อีกเดี๋ยวจะมีคนมารับผิดชอบการบันทึกรับเงินโดยเฉพาะ พวกเขาต้องกลับไปหารือว่าจะต้องบริจาคเท่าไร

"อ๋องเจวี้ยน ท่านเตรียมจะบริจาคเท่าไรกัน?" พระสัสสุระมองไปทางเซียวหลันยวน "ของที่ไท่ซ่างหวงให้มา ท่านออกจากเมืองหลวงไปเกือบครึ่งปีเพื่อนำมา กลับมายังมีรถขบวนยาว เหมือนบรรทุกของกลับมาจนเต็ม ไม่รู้ว่าจะมีของที่เหมาะนำมาบริจาคไหม?"

ขุนนางใหญ่อีกหลายคนที่ยืนอยู่ทางเขากับองค์จักรพรรดิก็ถือโอกาสถามขึ้นมาอีกครั้ง

"่ใช่แล้ว นี่ล้วนเป็นสิ่งที่ไท่ซ่างหวงทิ้งไว้ให้ แคว้นเจาเองก็เป็นความพยายามสมัยที่พระองค์ยังอยู่บนบัลลังก์ ตอนนี้หอไป่กุยทางนั้นมีภัยพิบัติ ประชาชนและทหารเดือดร้อน อ๋องเจวี้ยนคิดจะแบ่งกำลังออกมาหน่อยไหม?"

"ถ้าหากไท่ซ่างหวงรู้เข้า เกรงว่าคงจะโบกมือใหญ่ บริจาคเงินทองออกไปนับพันนับหมื่นเป็นแน่"