อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 849

องค์จักรพรรดิถ้าต้องไปดูจริงๆ ล่ะก็ ก็รู้สึกขายหน้าอยู่หน่อยๆ แล้วจะดูเหมือนเขาร้อนรนเกินไป แล้วยังรู้สึกสนใจกับมรดกของอดีตพระชายาองค์จักรพรรดิอีกด้วย

แต่ถ้าไม่ไปให้เห็นกับตาเสียหน่อยเขาก็ทั้งรู้สึกไม่ยินยอม และไม่เชื่อคำพูดของเซียวหลันยวนด้วย

เมื่อครั้งไท่ซ่างหวงสละบัลลังก์ในอดีต เซียวหลันยวนตั้งแต่เด็กจนโต ในวังก็ไม่มีร่องรอยของหญิงสาวคนนั้นอยู่เลยจริงๆ และไม่รู้ว่านางทิ้งอะไรเอาไว้ให้กับเขา

ถ้าหากเซียวหลันยวนคิดจะเอาของบางส่วนออกมาบอกว่าเป็นมรดกของหญิงสาวคนนั้น ก็ก็ดูจะมีน้ำหนักเพียงพออยู่

"สิ่งที่ทิ้งไว้ให้กับเจ้า ถูกวางไว้ที่ไหนหรือ? ตอนไปรับถึงกับต้องใช้เวลาตั้งเป็นเดือนๆ?"

เซียวหลันยวนเอ่ยขึ้นอย่างจำใจ "จำให้ทำอย่างไรได้? ร่างกายของข้าก็เร่งระยะทางเร็วมากไม่ไหว ดังนั้นจึงค่อยๆ คืบคลานกันไป บวกกับพระชายาของข้าก็ไม่เคยออกจากเมืองหลวงมาก่อน ดังนั้นข้าก้เลยพานางไปชมเขาชมแม่น้ำของแคว้นเจาเสียเลย"

เชื่อก็บ้าแล้ว!

เซียวหลันยวนพูดต่อ "ยิ่งไปกว่านั้นตลอดทางพวกเรายังเจอกับเจ้าพวกสายตาไม่กว้างไกลบางส่วน จัดการขึ้นมาก็ตำมือ ดังนั้นไปไปมามาก็เลยเสียเวลาไปกว่าครึ่งปี"

มุมปากองค์จักรพรรดิกระตุก

พระสัสสุระยิ่งโมโหจนใจสั่น

อ๋องเจวี้ยนไม่ใช่ว่ากำลังด่าพวกเขาหรือ?

ถึงกับด่าพวกเขาว่าสายตาไม่กว้างไกล! แล้วยังบอกว่าจัดการแล้วตำมืออีกด้วยหรือ?

คนมากมายที่พวกเขาส่งไปถูกจัดการทิ้งทั้งหมด!

ใจพระสัสสุระถูกขุดขึ้นมาจนคันยิบ เขารู้ว่าองค์จักรพรรดิก็ส่งคนออกไปด้วย ยิ่งไปกว่านั้นก็ยังไม่ได้รับความสำเร็จอะไรจากอ๋องเจวี้ยนอีกด้วย แต่ว่าพวกเขาทางนี้พังราบไปทั้งหมู่บ้านกุยเซี่ยวเลยนะ!

ราบไปหมดแล้ว!

เจียงเจี๋ยลูกชายเขา ก็แทบจะไม่รอดอีกแล้วด้วย!

ตอนนี้ยังมาถูกอ๋องเจวี้ยนบอกว่าเป็นพวกสายตาไม่กว้างไกลอีก! นี่มันสาดเกลือลงไปบนแผลพวกเขาชัดๆ