อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 851

สีหน้าหมัวมัวเกือบจะเปลี่ยนไป

ส้มที่ปอกเสร็จแล้ว ฮองเฮากินไปสองสามกลีบเพื่อเปิดกระเพาะ จากนั้นจะเอาไปแขวนไว้ในบ่อ รอช่วงกลางวันค่อยนำมากิน

ทั้งหมดมีอยู่ไม่มาก นี่กินได้ทั้งวันเลยนะ

ผลลัพธ์คือพระชายาอ๋องเจวี้ยนเอาไปหมดเลย?

"... ในเมืองหลวงไม่มี" ฮองเฮากัดฟัน

ฟู่จาวหนิงไม่กลัวเปรี้ยว ยิ่งไปกว่านั้นกระเพาะนางยังดีมากอีกด้วย ของอย่างส้ม นางกินตอนท้องว่างไม่มีปัญหาอะไรเลย

ส้มนี้หวานมาก น้ำทะลัก ในเมืองหลวงไม่มีจริงๆ ดูท่าขนส่งมาก็น่าจะหนักอยู่ ระยะทางก็ห่างไกล แล้วยังต้องเสียไประหว่างทางอีกมาก ดังนั้นจึงล้ำค่าสุดๆ

ด้านนอกไม่มีทางได้เห็น มีแต่ฮองเฮาที่ได้กิน นางทำไมจะต้องเกรงใจกัน?

นางก็เลยกินไปทีละกลีบสองกลีบ กินอย่างเบิกบาน

"ฮองเฮาเรียกข้าเข้ามา มีเรื่องอะไรหรือ?"

ทำไมถึงจ้องนางแบบนี้ล่ะ?

ฮองเฮาปวดใจกับส้มเหล่านั้น ใจหดหู่ขึ้นมาเลย "ข้าหลายวันนี้นอนหลับไม่ค่อยดี หลังจากตื่นมาก็หัวก็ปวดท้องก็ปวด ไม่ค่อยอยากอาหารด้วย"

"หมอหลวงว่าอย่างไรบ้าง?" ฟู่จาวหนิงถาม

"หมอหลวงบอกว่าอาจจะเป็นโรคไม่เจริญอาหาร"

สภาพอากาศร้อนมากก็เป็นโรคลมแดดได้

แต่ฮองเฮาก็รู้อยู่เต็มอก ว่าใจของนางซึมเศร้าจนไม่อาจคลายลงได้ ได้รับผลกระทบอย่างหนัก วันนั้นหลังจากที่กระอักเลือดก็ย่ำแย่มาตลอด

นางไม่ได้พูดออกมาชัดเจน

ถ้าพูดออกมา นางก็ไม่รู้จะอธิบายอย่างไรว่าทำไมตนเองจึงกระอักเลือด?

"วิชาแพทย์ของหมอหลวงแน่นอนว่าดี" ฟู่จาวหนิงพูดพลางกินส้มต่อ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน