อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 912

นางพยักหน้าให้เสิ่นเสวียน "ไม่เป็นไร น่าจะแค่ยังตั้งตัวกลับมาไม่ทันแค่นั้น ปัญหาไม่ใหญ่ ตอนนี้ยังไม่ตื่นขึ้นดี ข้าคิดว่านางเพิ่งจะฝัน"

ฝันเห็นเสิ่นเชี่ยวเสียแล้ว

ยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นฝันที่เสิ่นเชี่ยวกลับมาแล้วเสียด้วย ดังนั้นตอนนี้ไท่ไท่อาวุโสจึงยังแยกความฝันกับความจริงไม่ออก

"ผ่านไปไม่กี่วันก็คงจะดีขึ้น"

เสิ่นเสวียนถอนหายใจ "เช่นนั้นก็ดี ไม่เช่นนั้นท่านผู้เฒ่าถึงเวลายังต้องมาปลอบนางอีก ร่างกายของเขาเองก็ยังไม่ค่อยสบายนัก"

เกรงว่าจะปลอบไม่ไหวน่ะสิ

ท่านผู้เฒ่าก่อนหน้านี้ถูกเขาบีบให้ไปพัก ปากบอกไม่เอาๆ ไม่ง่วงๆ ผลคือพอล้มตัวลงบนเตียง ก็หลับลึกไปทันที

เห็นๆ อยู่ว่าเหนื่อยจนไม่ไหวแล้ว ช่วงนี้วันวันเอาแต่คอยเฝ้าไท่ไท่อาวุโส

เสิ่นเสวียนให้คนใช้ไปยกน้ำแกงข้าวเข้ามา ฟู่จาวหนิงป้อนไท่ไท่อาวุโสด้วยตนเอง

น้ำแกงข้าวเติมน้ำแกงไก่ไปชามหนึ่งถูกปลอบไปด้วยหลอกป้อนไปด้วย ไท่ไท่อาวุโสเองจึงหลับไปอีกครั้ง

ครั้งนี้คือหลับไปจริงๆ

ฟู่จาวหนิงฝังเข็มให้นางอีกหลายเข็ม แล้วยังฝังเข็มลดอาการปวดหัวของเขาลงอีกหลายเข็มด้วย

"ไป ไปกินข้าวเถอะ เดิมทีข้าคิดจะให้นอนอีกสักหน่อย ถึงตอนค่ำแล้วค่อยเรียกเจ้า แต่คิดไม่ถึงว่าไท่ไท่อาวุโสจะตื่นมาเร็วขนาดนี้"

เสิ่นเสวียนเป็นห่วงฟู่จาวหนิงขึ้นมา

นางนอนไปแปปเดียวเอง

"ข้าก็หิวแล้วจริงๆ มีอะไรกินบ้างหรือ?"

ฟู่จาวหนิงเดินตามเขาออกไป ไป๋หู่พอเห็นเสิ่นเสวียน ก็คิดจะแจ้งเขาเรื่องอวี๋อวี่เวย แต่ด้านนอกก็มีเสียงไป๋รื่อดังเข้ามา

"นายท่าน แม่นางอวี๋บอกว่าจะทำกับข้าวให้คุณหนูจาวหนิง คิดจะขอโทษกับนาง"

ฟู่จาวหนิงเลิกคิ้ว

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน