อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 918

ฟู่จาวหนิงเหลือบตามอง

น้ำแกงฟักหยกขาวนี่ก็ไม่รู้ว่าใช้ฟักอะไรทำ น่าจะไม่มีในแคว้นเจา มองจากสีเป็นเขียวอ่อนๆ กับสีขาว ด้านในยังมีเนื้อแตงที่เหมือนกับไข่มุกหยกขาวอีกด้วย มองแล้วก็ดูน่ากินอยู่

นี่คือสิ่งที่เสิ่นเสวียนชอบกินหรือ?

เสิ่นเสวียนเมื่อครู่กินไปไม่เยอะนัก น่าจะเพราะต้องคอยดูแลปากท้องของนาง ดังนั้นกับข้าวทั้งโต๊ะจึงเป็นสิ่งที่นางชอบ เสิ่นเสวียนกินรสอ่อนกว่าคนปกติทั่วไปมาก พวกนี้สำหรับเขาแล้วถือว่ารสหนักอยู่ ดังนั้นเขาน่าจะกินอิ่มไปแค่ครึ่งเดียว

ฟู่จาวหนิงรู้สึกว่า ตอนนี้อวี๋อวี่เวยตักใส่ชามยกมาตรงหน้าเขาแล้ว จะอย่างไรเขาคงต้องชิมสักคำสองคำนั่นล่ะ

แต่คิดไม่ถึงว่าเสิ่นเสวียนจะไม่ขยับตัว

"วางไว้ก่อน"

พูดจบเขาก็ลุกขึ้นยืน เตรียมจะเรียกฟู่จาวหนิงกลับมา

อวี๋อวี่เวยร้อนรนขึ้น "ท่านลุง ข้าต้องถูกมันลวกเพื่อท่านเลยนะ ท่านดูสิ" นางยื่นมือ ให้เสิ่นเสวียนเห็นรอยแดงบนมือขวานาง

ถูกลวกมาจริงๆ

"ท่านลุง ท่านลองชิมสักหน่อยเถอะ" อวี๋อวี่เวยมองเขาอย่างน่าสงสาร "ท่านช่วยนี้เอาแต่ดูแลท่านยาย ข้าเห็นท่านผอมซูบลงไปทุกวัน เลยอยากจะทำอะไรให้ท่านบ้าง"

เสี่ยวซิ่งเอ่ยแทนนางขึ้นมา "่นายท่าน ฟักหยกขาวนี้แม่นางอวี๋ก็ให้คนไปหามา ตอนนี้เดิมทีไม่มีขายแล้ว แต่ก็ยังให้พวกเขาเหลือไว้ให้หลายใบ แม่นางอวี๋นำงานปักของตนเองไปแลกกับคนอื่นมมา น้ำใจนี้ ท่านโปรดชิมเสียหน่อยเถอะ"

พูดถึงขนาดนี้แล้ว เสิ่นเสวียนเองถ้าไม่ชิมสักคำสองคำคงไปต่อไม่ได้แน่

เขามองอวี๋อวี่เวย อวี๋อวี่เวยตาแดงก่ำ มองเขาอย่างอ้อนวอนและคาดหวัง "ท่าลุง ข้าก็แค่อยากทำอะไรบ้าง"

เสินหว่านยืนมองทางนี้อยู่ไม่ไกล

เสิ่นเสวียนแหงนตามองออกไป จู่ๆ ก็คิดถึงเสิ่นเชี่ยวขึ้นมา

พี่ชายใหญ่ของเขามีเรื่องจนกลับมาบ้านไม่ได้หลายปี เสิ่นเชี่ยวเองก็หายสาบสูญไปตั้งแต่ยังเล็ก ข้างกายเองก็มีแค่น้องสาวคนนี้

เขากับน้องสาวคนนี้ไม่ได้ใกล้ชิดกัน แต่ก็ยังเป็นญาติจริงๆ

เสิ่นเสวียนสูดหายใจ รับชามมา ชิมไปสองคำ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน