อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 919

เสิ่นเสวียนมองไปทางอวี๋อวี่เวย

"นี่คือสิ่งที่เจ้าพูดไว้หรือ ที่บอกว่าจะมาขอโทษจาวหนิง?"

สุนัขยังไม่เชื่อเลย

อวี๋อวี่เวยเองก็รู้ว่าตนเองตื่นเต้นเกินไปหน่อย แต่นางไม่เคยทำเรื่องเช่นนี้มาก่อน คุณภาพด้านจิตวิทยาไม่ดีเอาเลยจริงๆ แค่แปปเดียวก็ลนลานเสียแล้ว

"ข้า ข้า ท่านลุงข้าขอโทษ" นางก้มหน้าลง กัดริมฝีปากล่าง

"มาบอกขอโทษข้าทำไม?" เสียงของเสิ่นเสวียนเย็นชาลงไปอีก

"คุณหนูฟู่ ข้าขอโทษ เจ้าให้อภัยข้าเถิด" อวี๋อวี่เวยหันไปทางฟู่จาวหนิง

ตอนนี้นางไม่กล้าหาเรื่องแล้ว รีบให้ฟู่จาวหนิงไปดีกว่า

อวี๋อวี่เวยเงยหน้า น้ำตาแทบจะร่วงลงมาแล้ว "ข้าไม่รู้จริงๆ ว่าจะอยู่กับเจ้าอย่างไร และไม่รู้ด้วยว่าจะเผชิญหน้ากับเจ้าอย่างไร ข้า ข้าให้ท่านแม่มาพูดกับเจ้าดีไหม?"

นางรีบหันหน้าไปมองเสินหว่านอย่างอ้อนวอน "ท่านแม่"

เสินหว่านคิดถึงเรื่องที่นางบอกกับตนเองก่อนหน้านี้ จึงเดินเข้ามา

อวี๋อวี่เวยเมื่อครู่ท่าทางเมื่อครู่สาก็ไม่เหมือนขอโทษฟู่จาวหนิงเลย

หญิงสาวคนนี้เลี้ยงดูมาโดยตระกูลเสิ่น แต่ถึงอย่างไรนางก็เป็นลูกของตนเอง เสินหว่านตอนนี้จึงอยากจะพูดแทนนางเสียหน่อย

"คุณหนูฟู่ ข้ามีเรื่องอยากจะพูดกับท่านหน่อย ท่านไปไปเดินกับข้าได้ไหม?"

ฟู่จาวหนิงมองเสิ่นเสวียน "ท่านเป็นอะไรไหม?"

เสิ่นเสวียนส่ายหัว

"เช่นนั้นข้าไปเดินกับนาง?"

ฟู่จาวหนิงอันที่จริงก็อยากจะดูว่าเสินหว่านจะอะไรเสิ่นเชี่ยวได้บ้าง และบางทีจากปากของนางอาจจะได้ยินเบาะแสอะไรบางอย่างกับการที่เสิ่นเชี่ยวหายตัวไปก่อนหน้าก็ได้

แต่เสินหว่านตอนนั้นน่าจะยังไม่จำความกระมัง? ต้องลองดูว่าต่อมาหลายปีให้หลังได้ยินอะไรที่เสิ่นเสวียนไม่รู้บ้าง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน