อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 922

"รู้แล้วไม่ต้องพูดแล้ว"

ฟู่จาวหนิงรู้ว่าเขารู้สึกแย่มาก

นางยังไม่รู้ว่าควรพูดอะไรดี หรือควรจะบอกว่าประสบการณ์การแก้เจ้ายาชนิดนี้ของนางมีอยู่เต็มเปี่ยมดี? ให้ตายเถอะ ไม่มีอย่างอื่นบ้างหรือไรกัน ไปที่ไหนก็เจอแต่เจ้าสิ่งนี้

"หลิวหั่ว ประคองผู้นำตระกูลของเจ้าออกไป อาจจะต้องอาเจียน"

เพราะพิษของเสิ่นเสวียนนั้นกินเข้าไป และกินไปไม่มาก ล้างท้องเสียหน่อยจะสะดวกที่สุด

หลิวหั่วรีบเข้ามาประคองเสิ่นเสวียนออกไป

จากนั้นก็มีองครักษ์สองคนพอได้ยินก็เข้ามา พอเห็นอวี๋อวี่เวยบนพื้น จากนั้นก็เห็นฟู่จาวหนิงเดินออกมา องครักษ์ทั้งสองคนก็ยืนนิ่งไป

ไป๋หู่หยิบผ้าเช็ดมือให้ฟู่จาวหนิงเช็ด

อวี๋อวี่เวยถูกสกัดจุดนอนหงายอยู่บนพื้น ตัวแข็งไปหมดแล้ว

แม้จะถูกสกัดจุดใบ้ สกัดจุดสงบนิ่งไป แต่สติของนางยังตื่นดีอยู่

ตอนนี้ทั้งสมองของนางมึนงงไปหมด แล้วก็ยังหวาดกลัวจนอยากตายด้วย

ตอนนี้นางรู้สึกเสียใจจะแย่อยู่แล้ว คิดไม่ออกจริงๆ ว่าก่อนหน้านี้ตนเองไปเอาความกล้าจากไหนมาทำเรื่องเช่นนี้

ทำก็ทำไปแล้ว แล้วยังไม่สำเร็๗ด้ยย ตอนนี้ยังถูกคนตั้งมากมายเห็นอีก โดยเฉพาะฟู่จาวหนิง

"ไป๋หู่คลายชีพจรให้นางเสีย"

ฟู่จาวหนิงเดินมาอยู่ข้างๆ อวี๋อวี่เวย ก้มหน้าชำเลืองมองนางผาดหนึ่ง นางเห็นว่าอวี๋อวี่เวยหน้าขาวซีดไปแล้ว ริมฝีปากกำลังสั่นระริก รู้จักกลัวขึ้นมาแล้วอย่างเห็นได้ชัด

ดูแล้วอวี๋อวี่เวยก็ไม่ใช่คนที่มีความกล้าสักเท่าไรนัก

ไป๋หู่คลายจุดชีพจรให้อวี๋อวี่เวย จากนั้นก็ได้ยินฟู่จาวหนิงเอ่ยขึ้นว่า "ปิดประตู"

ประตูลานถูกปิดไปแล้ว กั้นแบ่งกับภายนอก ไม่มีใครมองเห็น

อวี๋อวี่เวยยังนอนอยู่บนพื้นไม่ขยับตัว เหมือนว่าทำเช่นนี้จะหนีรอด

ฟู่จาวหนิงคว้าชายเสื้อนาง ออกแรงกระชากดึงตัวนางขึ้นมา

"อ๊าๆๆ!"