อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 925

อวี๋อวี่เวยถูกส่งออกไปอย่างรวดเร็ว ส่งออกไปทั้งกลางค่ำกลางคืนเลย

เพราะจะไปที่วัด ดังนั้นจึงไม่ต้องให้นางติดของไปเยอะ เสี่ยวซิ่งติดตามไปด้วย

เสินหว่านไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่

ฟู่จาวหนิงเดินไปกับนางแค่ครู่เดียว ก็เหมือนคิดอะไรออกขึ้นหมุนตัวเดินออกมา หลังจากนางผละจากเสินหว่านก็กลับไปหาอวี๋อวี่เวย ผลลัพธ์คือรอแล้วรอเล่า รอจนได้ข่าวที่นางถูกเสิ่นเสวียนส่งไปในวัด

เสินหว่านดึงมืออวี๋อวี่เวยไม่ปล่อย แต่ท้ายสุดก็ถูกแยกออกจากกันอย่างไม่ปราณี

นางมองอวี๋อวี่เวยถูกสะกดจดชีพจรแล้วแบกไปขึ้นรถม้าเต็มสองตา จนเกือบจะร้องไห้เป็นลมไป

พอเห็นว่าไล่ตามไม่ทันแล้วจริงๆ ไม่มีทางเปลี่ยนแปลงความจริงนี้ได้ เสินหว่านก็ล้มลุกคลุกคลานไปหาเสิ่นเสวียน

พอเข้าประตูก็เห็นซุนจิ้นอวี๋คุกเข่าอยู่บนพื้น เท้าของหลิวหั่วเหยียบอยู่บนหลังเขา

เสินหว่านตกตะลึงงงงันไปแล้ว

"พี่รอง นี่ นี่กำลังทำอะไรกันแน่?"

เสิ่นเสวียนจะทำให้ครอบครัวแตกแยกหรือ?

เสิ่นเสวียนเงยดวงตาเย็นชาเหลือบมองนาง

"เจ้าที่เป็นแม่ เอาลูกสาวมาโยนทิ้งไว้บ้านของแม่แล้วไม่สนใจทิ้งๆ ขว้างๆ ได้ด้วยหรือ?"

"พี่รอง คำพูดนี้พูดมาได้อย่างไร? ข้าไม่ได้ว่าแวะมาหาเสี่ยวเวยบ่อยๆ หรือ? แต่ว่าเสี่ยวเวยก็ว่านอนสอนง่ายรู้่เรื่องมาโดยตลอดนี่ หลายปีก่อนหน้านี้ก็ยังไม่เห็นเกิดเรื่องอะไร น้องชายรองของท่านปู่ก็ยังชมเชยนาง ทำไมตอนนี้จู่ๆ ก็จะส่งนางไปวัดเสียเล่า?"

เสินหว่านร้องไห้ขึ้นมา "วัดสดับสน พี่รอง วัดสดับสนเป็นสถานที่ที่หญิงสาวทำผิดเรื่องใหญ่จึงจะส่งไปนะ ยิ่งไปกว่านั้นวัดสดับสนที่นั่นก็ลำบากยากแค้นมาก ไม่ใช่แค่อาหารชั้นเลวกับชาจืดชืดเท่านั้น ได้ยินว่ายังต้องเพาะปลูกสวนครัวกันเองด้วย เย็บปักถักร้อย แล้วยังต้องหาบน้ำซักเสื้อผ้าอีก"

"แล้วใช้ชีวิตต่อไปไม่ได้หรือ?"

เสิ่นเสวียนย้อนถามคำหนึ่ง ที่นั่นจะแร้นแค้นหน่อย แต่เหล่าอาจารย์หญิงก็ยังใช้ชีวิตกันปกติสุขดี นิสัยเองก็ก็ยังอบอุ่นและไม่หวือหวาด้วย ไม่เคยได้ยินพวกนางบอกว่ายากลำบากแสนเข็ญเลย

"นี่ แม้จะไม่ต้องกังวลเรื่องชีวิต แต่ก็ญังลำบากมากนี่นา แค่ไม่กี่วันมือของเสี่ยวเวยก็คงจะด้านหมดแล้ว"

ฟู่จาวหนิงฟังคำพูดของเสินหว่านแล้วรู้สึกพูดไม่ออก