อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 953

"ให้ตายเถอะ นายท่าน ท่านตายไม่ได้นะ ท่านตายแล้วพวกเราแม่ม่ายลูกกำพร้าจะทำอย่างไรกัน!"

หญิงสาวคนนั้นพูดแล้วก็โถมไปทางท่านโม่ ตอนนี้เอง ฟู่จาวหนิงก็ขึ้นหน้ามา ยื่นมมือคว้าแขนของนางไว้ จากนั้นก็ประคองนางถอยออกมาสองก้าว

หมอหวางถูกทำให้ตกใจสะดุ้งโหยง รีบเอ่ยขึ้นว่า "ฮูหยิน ท่านโม่กำลังสลบอยู่ จะบุ่มบ่ามไม่ได้!"

หญิงสาวคนนี้ก็รุนแรงเหลือเกิน ถ้าโถมขึ้นไปบนตัวท่านโม่ ใครจะรู้ว่าจะกลายเป็นทำร้ายเขาอีกรอบหรือเปล่า

"นายท่านของพวกเราไม่ใช่ว่าไม่อยู่แล้วหรือ?" ฮูหยินโม่ถลึงตาที่น้ำตาคลอเบ้า มองพวกเขาอย่างตกตะลึง

"ยังมีลมหายใจยังมีลมหายใจอยู่ ตอนนี้ต้องรีบดูอาการ" หมอหวางมองไปทางฟู่จาวหนิงอีกครั้ง

เมื่อครู่โชคดีที่ปฏิกิริยาของฟู่จาวหนิงรวดเร็ว สามารถขวางฮูหยินโม่ไว้ทัน

"พ่อของข้าถ้าเกิดอะไรขึ้น พวกท่านต้องรับผิดชอบ! ตระกูลโม่ของพวกเราจะไม่ปล่อยพวกท่านแน่!" ชายหนุ่มคนหนึ่งวิ่งเข้ามา เอะอะมะเทิ่งขึ้นมาเหมือนกัน

เขาถูกสืออีขวางไว้

"ตอนนี้พวกเจ้าถ้ายังอาละวาดต่อไปเท่าไร ก็ยิ่งทำให้รักษาช้าขึ้นเท่านั้น" เสิ่นเสวียนพูดมาคำหนึ่ง "ทุกคนต้องเป็นพยานด้วย พวกเรารีบจะรักษาท่านโม่ แต่พวกเขาเอาแต่อาละวาดอยู่นั่น"

"ฮูหยินโม่ คุณชายน้อยโม่ โถงป๋ออวี้ของพวกเราก็ไม่ได้วิ่งหนีไปไหน นายท่านของพวกเราก็อยู่ที่นี่ มีเรือ่งออะไรเดี๋ยวค่อยพูดกันไม่ได้หรือ" เถ้าแก่ลุงตงเองก็รีบพูดขึ้นมา

แค่ไม่กี่คำ ก็ทำให้คนที่ล้อมดูรู้สึกว่าโถงป๋ออวี้มีท่าทีจริงใจมาก บรรยากาศไม่ได้ตึงเครียดมากแล้ว

ความสนใจของคนทั้หงมด จึงกลับไปอยู่บนตัวท่านโม่อีกครั้ง

มีหมอชราเคราแพะคนหนึ่งเดินขึ้นมา "เมื่อครู่ข้าจับชีพจรให้ท่านโม่ พบว่าชีพจรของเขาหายไป หัวใจหยุดเต้นไปแล้ว"

ฮูหยินโม่เดิมทีที่นิ่งลงมาหน่อยแล้ว พอได้ยินคำพูดนี้ก็ตัวอ่อนยวบ จนเกือบจะกองลงไปบนพื้น

"นายท่าน..."

คุณชายน้อยโม่ประคองนาง เขาเห็นฟู่จาวหนิงเดินไปข้างๆ บิดาตน

"นี่ เจ้าจะทำอะไร?"

ฟู่จาวหนิงเงยหน้าเหลือบมองเขาผาดหนึ่ง พริบตาที่ความงามพุ่งเข้ามา ทำเอาคุณชายน้อยโม่นิ่งเป็นไก่ไม้

ฟู่จาวหนิงไม่สนใจเขา ตรวจอาการให้ท่านโม่