อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 955

ที่นี่เปลี่ยนเป็นละครชายแก่ไล่ทุบลูกชายไปทันที

คุณชายน้อยโม่กุมหัววิ่งหัวซุกหัวซุน

คนอื่นๆ ยังไม่ทันตั้งตัว

ฟู่จาวหนิงขมวดคิ้ว ร้องขึ้นมาทันควัน "ถ้ายังไม่อยากตายก็หยุดมือก่อน!"

พอเสียงของนางดังขึ้น ท่านโม่ก็หยุดเท้าลงทันที

ท่านโม่เองก็ตกตะลึง ยังยกมือค้างไว้อยู่ แต่กลับหันหน้ามาทางนาง มองนางอย่างสงสัย

"เมื่อครู่ท่านสลบไปไม่รู้หรือ? ตื่นขึ้นมาได้คิดว่าไม่เป็นไรแล้วหรือไรกัน? นอนลงไป!"

ฟู่จาวหนิงน้ำเสียงเข้มงวด สีหน้าจริงจัง พลังเต็มเปี่ยม

ขนาดที่ท่านโม่ร่างกำยำสูงใหญ่เห็นท่าทางของนางเช่นนี้ก็ยังรู้สึกเสียววาบ ยังไม่ทันตั้งตัวดี แต่ร่างกายกลับซื่อตรง เดินกลับมานอนลงไปบนแคร่แล้ว

คนอื่นเองก็มองฟู่จาวหนิงอย่างตกตะลึง

"คำพูดที่ท่านโม่พูดเมื่อครู่ คิดว่าทุกคนคงได้ยินกันแล้ว"

เสิ่นเสวียนตอนนี้จึงลุกขึ้นมาอย่างได้จังหวะเหมาะ

"เรื่องนี้คิดว่าคงเป็นเรื่องเข้าใจผิด ดังนั้นทุกคนก็แยกย้ายเถอะ โถงป๋ออวี้เน้นหนักเรื่องความเชื่อใจมาโดยตลอด ไม่มีทางทำเรื่องอย่างการเอาของปลอมมาแอบอ้างเป็นของจริงแน่ ยิ่งไปกว่านั้นสิ่งของต่างๆ ที่แขกต้องการมาสั่งทำก็ล้วนใช้วัสดุกับฝีมือชั้นยอด ถ้าต้องการสามารถมาเจรจากับลุงตงได้"

"ใช่ๆๆ ถ้าทุกคนยังสนใจกับของที่ท่านโม่มาสั่งทำ อีกเดี๋ยวข้าจะหารือกับท่านโม่ ถ้าหากเขารู้สึกว่าสามารถเจรจากับทุกคนได้ พรุ่งนี้ข้าก็ต้อนรับทุกท่านให้เข้ามาดื่มชากัน แล้วข้าจะคุยกับทุกท่าน แต่ตอนนี้ให้ท่านโม่ได้พักผ่อนก่อน จัดการเรื่องทางบ้านก่อน"

เสิ่นหยางร่วมกับลุงตง คอยเตือนกันคนที่ล้อมดูให้ออกไป

ประตูโถงป๋ออวี้ก็โล่งขึ้นมาทันที

แต่ก็ยังมีคนบางส่วนที่ยังไม่ออกไป ใช้ท่าทางดูสินค้าาในร้านเพื่อสังเกตการเคลื่อนไหวทางนี้

เสิ่นเสวียนเหลือบมองพวกเขาผาดหนึ่ง ให้เสิ่นหยางคอยดูแล และไม่หันไปสนใจอีก