อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 96

"จินเสวี่ย ไม่รู้ว่าท่านอ๋องช่วงนี้เป็นอย่างไรบ้างแล้ว ข้ากังวัลเหลือเกิน"

หญิงสาวที่พูดหน้าตาสะสวย สวมชุดกระโปรงชมพูม่วงพื้นขาว ท่วงท่าสง่างาม ถ้าบอกว่าเป็นลูกคุณหนูจากบ้านใดบ้านหนึ่งก็ไม่มีคนสงสัย

และหญิงสาวใบหน้ากลมที่นั่งอยู่ตรงข้ามนาง มีลักยิ้ม ดวงตามีแววขบขัน มองนางแล้วดูน่าคบหา เพียงแต่คิ้วคู่นั้นดูองอาจไปหน่อย ทำให้ความน่าคบหาของนางเป็นกลางไป ตอนที่นางไม่ยิ้มกลับดูเหมือนโกรธหน่อยๆ เสียด้วยซ้ำ

แต่แม่นางสองคนนี้ล้วนหน้าตาดีอย่างไม่ต้องสงสัย

"ข้าเองก็กังวลท่านอ๋องเหมือนกัน ไม่รู้จากไปตั้งนานหลายปี ผู้ดูแลจงจะดูแลพวกคนใช้ในจวนได้ดีไหม จะปล่อยให้พวกเขาทำงานลวกๆ ไม่ได้ จะดูแลท่านอ๋องไม่ดีเอา"

"ถ้าไม่ใช่มีคนส่งจดหมายไปแจ้งให้ท่านอ๋องรีบกลับเข้าวังหลวงด่วน ท่านอ๋องคงไม่ทิ้งพวกเราสองคนไว้ ยิ่งไปกว่านั้นที่เร่งเดินทางกลับมา ร่างกายท่านอ๋องจะรับไหวได้อย่างไร"

"ถูกต้อง ท่านพี่ไป๋ซวง ท่านรู้ไหมว่ใครเขียนจดหมายถึงท่านอ๋อง? ทำไมท่านอ๋องของพวกเราถึงได้เชื่อคนที่เขียนจดหมายนั่น?"

สาวใช้สองคนนี้ คือสาวใช้ใหญ่ระดับหนึ่งของจวนอ๋องเจวี้ยน จินเสวี่ยกับไป่ซวง

พวกของชิงอีทำงานอย่างซักผ้าปะชุด ทำกับข้าวยกจานชาม เก็บกวาดห้องนอนเหล่านี้สุดท้ายก็ยังละเอียดสู้สาวใช้ไม่ได้ ดังนั้นเรื่องเหล่านี้จึงมีจินเสวี่ยและไป๋ซวงทำให้โดยตลอด

หลายปีมานี้ พวกนางสองคนก็ติดตามอ๋องเจวี้ยนอยู่ในยอดเขาโยวชิง กลับมาเมืองหลวงน้อยมาก

พอได้ยินที่จินเสวี่ยถาม ไป๋ซวงก็ส่ายศีรษะ

"เรื่องนี้ ข้าจะไปรู้ได้อย่างไร?"

เรื่องนี้พวกนางไม่มีคุณสมบัติไปถาม

"ก็จริง" จินเสวี่ยเลิกม่านรถมองไปเบื้องหน้า "ท่านพี่ไป๋ซวง ถึงจวนอ๋องแล้ว"

ผู้ดูแลจงพอได้ยินจินเสวี่ยกับไป๋ซวงกลับมาแล้ว ก็ผ่อนลมหายใจโล่งทันที ออกมาต้อนรับด้วยตนเอง

"จินเสวี่ย ไป๋ซวง พวกเจ้ามาถึงแล้ว"

"ผู้ดูแลจง ไม่เจอกันนานเลย ท่านไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลยนะ" จินเสวี่ยยิ้มให้เขา กลับมาจวนอ๋องเจวี้ยนก็เหมือนได้กลับมาบ้าน นางเองก็ผ่อนคลายลงมาก

ถึงอย่างไรนางกับไป๋ซวงก็เป็นสาวใช้ระดับหนึ่งของจวนอ๋องเจวี้ยน คิดดูแล้ว เนื่องจากคอยติดตามท่านอ๋องอยู่ตลอด ดังนั้นตัวตนฐานะของนางจึงสูงกว่าผู้ดูแลจง

เหล่าคนใช้พอเห็นพวกนางก็ทยอยกันแสดงความเคารพ

ไป๋ซวงมองพวกนางเคารพมายังตนเอง ในใจก็แอบมีความรู้สึกเหมือนเป็นนายหญิงอยู่เหมือนกัน

นางแอบส่ายศีรษะ รีบโยนความคิดไร้สาระนี้ทิ้งไป

"เด็กสาวอย่างพวกเจ้าทั้งสองคนนี่ยิ่งโตก็ยิ่งเหมือนนางไม้นะ ตอนนี้เดินออกไปก็ไม่แพ้พวกลูกคุณหนูเหล่านั้นเลย"

ผู้ดูแลจงมองสาวใช้ร่างเพรียวบางสง่าเด่นสองคนนี้แล้วก็อดชมขึ้นมาไม่ได้

ไป๋ซวงยิ้มๆ "ผู้ดูแลจงตอนนี้พูดจาเข้าหูแล้วนะ"

นางมองไปรอบๆ จวนอ๋อง รู้สึกว่านอกจากดอกไม้ใบหญ้าจะโตขึ้นสูงไปหน่อย อย่างอื่นก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง เผยสีหน้าพึงพอใจออกมา

"จวนอ๋องโชคดีที่มีผู้ดูแลจงดูแลอยู่ ดูแลได้ไม่ขาดตกบกพร่องเลย" ไป๋ซวงพูดขึ้นบ้าง

ผู้ดูแลจงพอได้ยินก็รู้สึกแปลกๆ แต่ก็คิดไม่ออกว่าจุดไหนที่ไม่ถูกต้อง

"ท่านอ๋องล่ะ?" ไป๋ซวงถามหาถึงอ๋องเจวี้ยนขึ้นมา

จินเสวี่ยสั่งให้คนใช้ย้ายของพวกนางเข้าไป พอได้ยินก็ถามตามขึ้นมาด้วย "จริงด้วย ท่านอ๋องอยู่ในจวนไหม?"

"ใช่ ท่านอ๋องอยู่ที่เรือนนอน"

เขายังพูดไม่ทันจบ ไป๋ซวงกับจินเสวี่ยก็เดินไปยังเรือนนอนของอ๋องเจวี้ยนทันทีโดยมิได้นัดหมาย

"ผู้ดูแลจง ของพวกนั้นย้ายไปที่เรือนของพวกข้าก่อนนะ พวกเราจะรีบเข้าไปดูท่านอ๋องก่อน"

"ไม่รู้ว่าช่วงนี้ใครคอยรับใช้ท่านอ๋อง ตอนรินน้ำชาก็ไม่รู้ว่าถูกปากท่านอ๋องหรือไม่"

ผู้ดูแลจงถลึงตางงงัน ยื่นมือไปกวักไหวๆ ปากอ้าออกกำลังจะพูดอะไร แต่จินเสวี่ยกับไปซวงก็เดินห่างออกไปแล้ว