อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 96

"จินเสวี่ย ไม่รู้ว่าท่านอ๋องช่วงนี้เป็นอย่างไรบ้างแล้ว ข้ากังวัลเหลือเกิน"

หญิงสาวที่พูดหน้าตาสะสวย สวมชุดกระโปรงชมพูม่วงพื้นขาว ท่วงท่าสง่างาม ถ้าบอกว่าเป็นลูกคุณหนูจากบ้านใดบ้านหนึ่งก็ไม่มีคนสงสัย

และหญิงสาวใบหน้ากลมที่นั่งอยู่ตรงข้ามนาง มีลักยิ้ม ดวงตามีแววขบขัน มองนางแล้วดูน่าคบหา เพียงแต่คิ้วคู่นั้นดูองอาจไปหน่อย ทำให้ความน่าคบหาของนางเป็นกลางไป ตอนที่นางไม่ยิ้มกลับดูเหมือนโกรธหน่อยๆ เสียด้วยซ้ำ

แต่แม่นางสองคนนี้ล้วนหน้าตาดีอย่างไม่ต้องสงสัย

"ข้าเองก็กังวลท่านอ๋องเหมือนกัน ไม่รู้จากไปตั้งนานหลายปี ผู้ดูแลจงจะดูแลพวกคนใช้ในจวนได้ดีไหม จะปล่อยให้พวกเขาทำงานลวกๆ ไม่ได้ จะดูแลท่านอ๋องไม่ดีเอา"

"ถ้าไม่ใช่มีคนส่งจดหมายไปแจ้งให้ท่านอ๋องรีบกลับเข้าวังหลวงด่วน ท่านอ๋องคงไม่ทิ้งพวกเราสองคนไว้ ยิ่งไปกว่านั้นที่เร่งเดินทางกลับมา ร่างกายท่านอ๋องจะรับไหวได้อย่างไร"

"ถูกต้อง ท่านพี่ไป๋ซวง ท่านรู้ไหมว่ใครเขียนจดหมายถึงท่านอ๋อง? ทำไมท่านอ๋องของพวกเราถึงได้เชื่อคนที่เขียนจดหมายนั่น?"

สาวใช้สองคนนี้ คือสาวใช้ใหญ่ระดับหนึ่งของจวนอ๋องเจวี้ยน จินเสวี่ยกับไป่ซวง

พวกของชิงอีทำงานอย่างซักผ้าปะชุด ทำกับข้าวยกจานชาม เก็บกวาดห้องนอนเหล่านี้สุดท้ายก็ยังละเอียดสู้สาวใช้ไม่ได้ ดังนั้นเรื่องเหล่านี้จึงมีจินเสวี่ยและไป๋ซวงทำให้โดยตลอด

หลายปีมานี้ พวกนางสองคนก็ติดตามอ๋องเจวี้ยนอยู่ในยอดเขาโยวชิง กลับมาเมืองหลวงน้อยมาก

พอได้ยินที่จินเสวี่ยถาม ไป๋ซวงก็ส่ายศีรษะ

"เรื่องนี้ ข้าจะไปรู้ได้อย่างไร?"

เรื่องนี้พวกนางไม่มีคุณสมบัติไปถาม

"ก็จริง" จินเสวี่ยเลิกม่านรถมองไปเบื้องหน้า "ท่านพี่ไป๋ซวง ถึงจวนอ๋องแล้ว"

ผู้ดูแลจงพอได้ยินจินเสวี่ยกับไป๋ซวงกลับมาแล้ว ก็ผ่อนลมหายใจโล่งทันที ออกมาต้อนรับด้วยตนเอง

"จินเสวี่ย ไป๋ซวง พวกเจ้ามาถึงแล้ว"

"ผู้ดูแลจง ไม่เจอกันนานเลย ท่านไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลยนะ" จินเสวี่ยยิ้มให้เขา กลับมาจวนอ๋องเจวี้ยนก็เหมือนได้กลับมาบ้าน นางเองก็ผ่อนคลายลงมาก