อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 976

"หลานหรงน่าจะส่งคนไปคุ้มครองพระชายาที่ประตูเมืองแล้วกระมัง? คิดว่าพระชายาเองก็น่าจะมาถึงเมืองหลวงจักรพรรดิแล้ว ไม่แน่อีกเดี๋ยวคงได้เจอกับพระชา"

ชิงอีรู้สึกว่าท่านอ๋องจะต้องคิดถึงพระชายามากแน่ ถึงอย่างไรก็แยกกันไปตั้งนานนี่นา

"อืม"

แต่เสียงของเซียวหลันยวนดูไม่มีเรี่ยวแรงเอาเลย ตอบกลับอย่างกลัดกลุ้ม

พวกเขามาถึงเรือนเล็กเรือนนั้นแล้ว พอเข้าประตู เซียวหลันยวนก็ลงจากรถม้า เงยหน้ามองไปข้างหน้าทันที

หลานหรงขึ้นหน้ามา "ท่านอ๋องเหน็ดเหนื่อยเสียแล้ว"

เซียวหลันยวนไม่ตอบ สายตาหมุนไปหมุนมา กวาดมองเรือนหลังนี้ ยังไม่มีใครอยู่

ฟู่จาวหนิงล่ะ?

หลานหรงมาถึงต้าชื่อก่อน หรือว่ายังไม่ได้ไปรับฟู่จาวหนิงเข้ามา?

"ท่านอ๋อง?"

หลานหรงไม่ค่อยเข้าใจว่าเขากำลังหาอะไร

"พระชายาล่ะ?" ชิงอีถามขึ้นทันที ท่านอ๋องจะต้องหาพระชายาอยู่แน่

"พระชายาน่าจะเข้าเมืองหลวงจักรพรรดิวันนี้ ข้าน้อยส่งคนไปรอที่ประตูเมืองแล้วขอรับ"

พอสิ้นเสียงของหลานหรง ก็มีคนรีบเดินเข้ามา

"ท่านอ๋อง ไม่พบตัวพระชายา แต่พอหาข่าวดูจึงรู้ว่า พระชายาตอนที่เข้าเมืองก่อนหน้า ถูกคนของคุณชายซือถูรับตัวไปแล้ว"

กร๊อบ

เซียวหลันยวนบีบมือ โครงประตูที่เดิมทีประคองอยู่ หลังจากได้ยินคำพูดนี้เขาก็ออกแรงโดยสัญชาตญาณ บีบโครงประตูจนไม้ป่นไปแล้ว

ทุกคนตกอกตกใจ

"ซือถูไป๋?"

น้ำเสียงเซียวหลันยวนเคร่งขรึม ในดวงตาเขามีความมืดทะลักขึ้นมา

หลานหรงใจสั่นวาบ รีบเอ่ยขึ้น "ท่านอ๋อง เพราะคิดว่าท่านน่าจะมาถึงในเร็ววัน ดังนั้นหลายวันก่อนจึงไม่ได้ส่งจดหมายให้ท่าน พระชายาหลายวันก่อนพบกับซือถูไป๋ น่าจะไปเจอกันที่โรงยาทงฝู หลังจากนั้นก็ไปที่โรงน้ำชาแห่งหนึ่ง"

ชิงอีแอบสูดปาก