อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 977

"ไม่ใช่ว่านายท่านหลิวหาข้าหรอกหรือ?"

นายท่านหลิวหลิวเฉิง ไป๋หู่เองก็พยักหน้าให้นางว่ารู้จัก

แต่นายท่านหลิวจะพบนาง จะมาเจอในเรือนที่เป็นส่วนตัวและเงียบสงบแบบนี้หรือ?

"จาวหนิง"

เสียงหนึ่งดังขึ้น มีคนออกมาจากด้านใน

ฟู่จาวหนิงแหงนตามองซือถูไป๋ที่สง่างามดุจไม้หยกอวี้หลานค่อยๆ ย่างเดินออกมา รู้สึกจำใจขึ้นมาทันที

"คุณชายซือถู"

ทำไมถึงเป็นซือถูไป๋อีกแล้ว?

นางยังคิดว่าผ่านเรื่องครั้งที่แล้วไป ซือถูไป๋ก็ไม่น่าจะยินดีมาเจอนางแล้วเสียอีก

ถึงอย่างไรชิ่งอวิ๋นเซียวแม้จะไม่ใช่คนที่นางต้องดูแล แต่นางเองก็ไ่ได้ห้ามพฤติกรรมของชิ่งอวิ๋นเซียว กระทั่งยังแสดงความขอบคุณต่อชิ่งอวิ๋นเซียวด้วย นั่นก็เท่ากับเป็นการยอมรับกลายๆ ว่าการกระทำของเขานางพอใจที่จะเห็นแล้ว

สาดน้ำชาใส่หน้าอาเพียน ก็เกือบจะเท่ากับตบฉาดเข้าที่หน้าซือถูไป๋แล้ว

"ท่านอย่าเพิ่งโกรธ" ซือถูไป๋รู้สึกขอโทษ ดูจริงจังอย่างมาก "ข้ารู้ว่าวันนี้คนเข้าแถวที่ประตูเมืองเยอะมาก เข้าแถวจนท่านเหน็ดเหนื่อยเลยทีเดียว ยิ่งไปกว่านั้นถ้าไม่ทัน รอจนประตูเมืองปิด คืนนี้ต้องไปพักอยู่ด้านนอกอีก"

เขาพูดขนาดนี้แล้ว ฟู่จาวหนิงยังพูดอะไรได้อีก

"เช่นนั้นก็ขอบคุณคุณชายซือถูมาก"

"หลายวันนี้เร่งเดินทางเหนื่อยเลยกระมัง? พอดีเลย ตอนนี้เป็นช่วงอาหารค่ำพอดี ข้าให้คนทำกับข้าวไว้ และต้องในเมืองหลวงจักรพรรดินี่เท่านั้นที่จะหากินได้ ลองชิมดูไหม?"

"ไม่ต้องหรอก ข้าไปหากินที่โรงเตี๊ยมเอาก็ได้" ฟู่จาวหนิงหมุนตัวคิดจะไป

"จาวหนิง"

ซือถูไป๋ยังเรียกนางไว้ "ท่านอาจจะไม่รู้ ตอนนี้โรงเตี๊ยมที่ดีหน่อยทั่วทั้งเมืองหลวงจักรพรรดิล้วนเต็มหมดแล้ว ต่อให้ที่โรงสุราโรงน้ำชาก็เช่นกัน ตอนนี้ถ้าจะไปกินข้าว เกรงว่าคงต้องรอนานมาก"

ไป๋หู่ตอนนี้ทนไม่ไหวแล้ว

"ไม่ต้องรบกวนคุณชายซือถูให้เป็นห่วงหรอก ตระกูลเสิ่นของพวกเรามีเรือนอยู่ในเมืองหลวงจักรพรรดิ"