อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 978

"ขอรับ"

ไป๋หู่ก็เตรียมออกไปทันที

เรื่องนี้เขายังต้องรีบแจ้งนายท่านอีก นายท่านจะต้องยังไม่รู้แน่ ไม้นี้ขององค์จักรพรรดิมาแบบกะทันหัน ใครก็คาดไม่ถึง

องค์จักรพรรดิจะต้องจงใจแน่ เพื่อทำให้พวกเขาตั้งตัวกันไม่ทัน

น่ารังเกียจเสียจริง

"จาวหนิง" ซือถูไป๋รีบร้องเรียกฟู่จาวหนิงทันที สีหน้าเขาดูเจ็บปวด ด้วยใบหน้างามราวหยกนี้ ทำให้คนสงสารได้ง่ายๆ

"ตอนนี้ที่หาได้ก็มีแต่โรงเตี๊ยมที่ไม่สะอาดหรือน่าอึดอัดทั้งนั้น คนตั้งมากมายเบียดอัดอยู่ด้วยกัน เตียงผ้าห่มเองก้ไม่สะอาด"

ไป๋หู่ได้ยินคำพูดเขา ก็ชะงักนิ่งไป

พวกเขาก็ไม่อยากให้คุณหนูฟู่ต้องไปพักในโรงเตี๊ยมที่แย่ขนาดนั้น แบบนั้นมันน่าอดสูเกินไป

ยิ่งไปกว่านั้นด้วยหน้าตาแบบคุณหนูจาวหนิง ต้องไปอยู่ในสถานที่ที่คนมากมายแบบนั้น มันจะเกิดเรื่องได้ง่ายเอานะ

"เรือนนี้ข้าเหลือไว้ให้ท่าน ข้าจะไปพักอยู่กับนายท่านหลิวทางนั้น ดังนั้นท่านก็วางใจได้เลย"

ซือถูไป๋ดูจริงใจมาก กำชับแล้วกำชับอีก

"ข้าหวังให้ท่านสามารถพักได้สบายและปลอดภัยหน่อยเท่านั้นจริงๆ เรือนรับรองแขกแห่งนี้ข้าก็ให้คนเก็บกวาดไว้อย่างดีแล้ว ผ้าห่มเป็นของใหม่ทั้งหมด เครื่องเรือนเองก็เช็ดทำความสะอาดหมดจด ท่านวางใจได้ วันนี้ค่ำมากแล้ว ท่านพักที่นี่ก่อนเถิด แต่ถ้าไม่อยากอยู่จริงๆ พรุ่งนี้ค่อยให้คนไปหาสถานที่อื่นก็ได้"

ซือถูไป๋วางท่าทีต่อถึงต่ำที่สุด

นี่กระทั่งเสี่ยวชิ่นที่ติดตามมายังรู้สึกว่าเจ้าของโรงยาทงฝูคนนี้ ลดตัวลงมาอย่างเห็นได้ชัด

เสี่ยวชิ่นมองฟู่จาวหนิง

ถ้าหากคุณชายซือถูไม่พักที่นี่ เช่นนั้นก็เลี่ยงความสงสัยได้กระมัง

ซือถูไป๋เองก็มองฟู่จาวหนิง

ฟู่จาวหนิงกำลังจะพูดอะไร ซือถูไป๋ก็สีหน้าเปลี่ยนไป มองไปยังจุดหนึ่งของกำแพงเรือน

"ใครกัน?"