อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 979

เซียวหลันยวนมาแล้วหรือ!

เขาเดินได้แล้ว?

ต้าชื่อไกลขนาดนี้ องค์จักรพรรดิยอมให้เขาออกมาหรือ? ยิ่งไปกว่านั้นใบหน้าของเขา

เดิมทีคิดมาตลอดว่าตอนที่ทั้งคู่แยกกันต่างฝ่ายต่างเย็นชาใส่กัน ฟู่จาวหนิงยังคิดเลย ว่าหลังจากนี้คงอีกนานมากๆ กว่าจะได้เจอเซียวหลันยวน

นางกระทั่งรู้สึกว่า หลังจากนี้ระหว่างพวกเขาอาจจะเปลี่ยนเป็นคนไม่รู้จักกันก็ได้

แต่คิดไม่ถึงเลยว่าตอนที่นางยังไม่ทันได้เตรียมใจ เขากลับมาที่ต้าชื่อนี้แล้ว!

"เขาอยู่ที่ไหน?"

"ข้าน้อยจะพาพระชายาไป แต่เนื่องจากท่านอ๋องเข้ามาแบบปิดบังองค์จักรพรรดิ ดังนั้นจะเอิกเกริกมิได้"

"ได้"

ตอนนี้เอง ฟู่จาวหนิงก็ไม่ลังเล หมุนตัวให้คนเตรียมออกไปทันที

นางใจเต้นตึกตักขึ้นมา และพบว่าตนเองนั้นคิดถึงเซียวหลันยวนอย่างมาก

"คุณชายซือถู ขอบคุณท่านมาก แต่ว่าตอนนี้ข้ามีสถานที่พักแล้ว คงไม่ต้องรบกวนท่านอีก ขอตัว"

ซือถูไป๋มองฟู่จาวหนิงออกไป มือค่อยๆ กำหมัด

ไม่สบอารมณ์จริงๆ

การใจเต้นครั้งแรกในชีวิตนี้ของเขา

อาเพียนตอนนี้จึงเดินออกมาจากเงามืด มองเขาอย่างรู้สึกกระอักกระอ่วนใจ

"คุณชาย ครั้งนี้ข้าหลบเข้ามาแล้ว ไม่พูดอะไรเลยสักคำ แต่พระชายาอ๋องเจวี้ยนก็ยังจากไป นางไม่ใส่ใจท่านอย่างเห็นได้ชัด คุณชาย ปล่อยวางไปดีกว่าไหม"

นางไม่สนใจเขาเลย

คำพูดนี้ทำให้ซือถูไป๋กลัดกลุ้มใจขึ้นมา เจ็บปวด

"อาเพียน ไปเตรียมกับข้าว" ทำตัวให้วุ่นไว้แล้วกัน ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว

ซือถูไป๋ไม่เข้าใจจริงๆ เขาไม่มีอะไรแพ้ให้อ๋องเจวี้ยนเลย แล้วทำไมฟู่จาวหนิงจึงยอมจะอยู่ข้างกายอ๋องเจวี้ยนแทน?

ฟู่จาวหนิงรู้สึกว่าช่วงเวลานี้ยาวนานเหลือเกิน

แต่ระหว่างทางมือนางก็มีเหงื่อผุดอยู่ตลอด ใจเต้นโครมคราม