อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 980

"อืม ได้"

องครักษ์ที่ไปรายกลับเข้ามา คารวะแก่ฟู่จาวหนิง ดูลังเลหน่อยๆ แต่ก็พูดออกมา

"พระชายา ท่านอ๋องบอกว่าปวดหัวนิดหน่อย ขอตัวพักผ่อน รอตอนอาหารค่ำแล้วจะออกมาอีกครั้ง ให้ท่านได้พักผ่อนเสียก่อน"

ฟู่จาวหนิงพอได้ยินก็เหมือนถูกสาดน้ำเย็นใส่ ทำเอานางเปียกโชกตั้งแต่หัวจรดเท้า

"อย่างนั้นหรือ? ปวดหัวสินะ?"

นางมองชิงอี ชิงอีเล่นละครไม่เป็น พอเจอกับสายตาของนางก็ดูจะหลบหน่อยๆ

นางเองก็มองเข้าใจแล้ว

ปวดหัวอะไรกัน หลอกกันทั้งเพ

ขี้เกียจจะออกมารับนางมากกว่า หรือก็คือ ไปเจออะไรเข้าจนรู้สึกว่าต้องขีดเส้นกั้นกับนางแล้วกระมัง?

หรืออาจจะไม่ซับซ้อนขนาดนั้น ก็แค่เพราะแยกกันไประยะหนึ่ง ความรู้สึกก็จืดจางลงไปแล้วหรือ?

"เขาให้ข้าไปพักผ่อนก่อนใช่ไหม?"

"ขอรับ ขอรับ" องครักษ์ลนลานขึ้นมา รุ้สึกวา่กลิ่นอายของพระชายาดูเย็นวาบลงมาทันที ทำเอาพวกเขายังรู้สึกเสียวสันหลังวาบ

ท่านอ๋องเล่นอะไรอีกล่ะเนี่ย?

"เช่นนั้นก็รบกวนด้วย นำทางเถิด"

ฟู่จาวหนิงบอกกับสืออี "พวกเจ้าไปจัดแจงให้กับไป๋หู่ด้วย เสี่ยวชิ่นไปกับข้า"

"ขอรับ"

ห้องที่จัดให้ฟู่จาวหนิงนั้นเงียบและดูสง่างามมาก มองออกว่าทำความสะอาดอย่างละเอียด ไม่มีฝุ่นแม้แต่น้อย ผ้าห่มบนเตียงก็นุ่มและเป็นของใหม่

บนโต๊ะริมหน้าต่างยังมีแจกันดอกไม้ใบหนึ่ง เสียบดอกไม้กับกิ่งไม้สดไว้ ดูมีชีวิตชีวา

แต่ฟู่จาวหนิงหลังจากเหลือบมองก็ไม่สนใจอีก นั่งลงที่แคร่นิ่มข้างหน้าต่าง พูดกับเสี่ยวชิ่นอย่างเหนื่อยล้า "เสี่ยวชิ่น เจ้าเองก็พักผ่อนเถอะ"

เสี่ยวชิ่นถามขึ้นอย่างสงสัย "คุณหนูฟู่ ท่านเป็นพระชายาอ๋องเจวี้ยนจากแคว้นเจาหรือ? อ๋องเจวี้ยนมาที่ต้าชื่อของพวกเราหรือ?"

ก่อนหน้านี้ที่บ้านตระกูลเสิ่นไม่มีใครเชื่อว่านางแต่งงานแล้ว ล้วนเอาแต่พูดลับหลังว่านางยังเป็นหญิงสาวบริสุทธิ์อยู่

คิดไม่ถึงเลยว่าคนที่นี่จะเรียกนางว่าพระชายา นางแต่งงานแล้วจริงๆ สินะ

"อืม" ฟู่จาวหนิงพยักหน้า หลับตาลงให้นางพักผ่อน นางเองก็จะหลับตาพักผ่อนเหมือนกัน