อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 98

สาวใช้สองคนพุ่งเข้ามา เห็นฟู่จาวหนิงยืนอยู่ข้างเตียง

หลังจากนั้นทั้งสองคนก็มองไปยังอ๋องเจวี้ยนที่อยู่บนเตียง

ที่เจ็บปวดก็คือ ตอนนี้เสื้อผ้าอ๋องเจวี้ยนไม่เรียบร้อย ขากางเกงม้วนขึ้นไปสูง เสื้อคลุมเปิดกางออก นอนแผ่อยู่ที่นั่นทั้งดูเปราะบางและอ่อนแอ

ฟู่จาวหนิงที่ยืนอยู่ข้างเตียงเนื่องจากตนเองฝังเข็มและบีบนวดให้เขา เมื่อครู่หน้าผากจึงเหงื่อออกดังนั้นจึงเช็ดๆ ผมเผ้าดูยุ่งเหยิงเล็กน้อย

นางยืนอยู่ที่นั่น โน้มตัวลงราวกับเพิ่งลุกออกจากเตียง

จินเสวี่ยกับไป๋ซวงเห็นภาพนี้ ทั้งสองคนรู้สึกหัวใจถูกกระหน่ำทุบจนเสียงดังปึงๆ จนทำนางสมองขาวโพลน เหลืออยู่เพียงแค่ความเดือดดาลร้อนรน

"ท่านอ๋อง!"

ไป๋ซวงรีบพุ่งเข้ามา

"นังหญิงสารเลวสมควรตาย เอาชีวิตมาเสีย!"

จินเสวี่ยกลับถลึงตาโต ชักกระบี่ข้างเอวดังเคร้ง ปลายกระบี่ชี้แทงไปทางฟู่จาวหนิง

อ๋องเจวี้ยนผู้ที่ราวกับเป็นเทพบุตรเดินดิน กลับต้องมาถูกหญิงสาวคนนี้ทำให้แปดเปื้อนเสียแล้ว!

"ช้าก่อน"

ฟู่จาวหนิงพอเห็นปฏิกิริยาของนางเช่นนี้ก็รู้แล้ว ว่าสาวใช้สองคนนี้น่าจะยังไม่รู้เรื่องของอ๋องเจวี้ยนกับนาง ตอนนี้จึงเข้าใจผิดขึ้นมาแล้ว ดังนั้นแม้จินเสวี่ยจะพุ่งมาโจมตีนาง นางเองก็ยังไม่โกรธ แต่คิดจะอธิบายเสียก่อน

เพื่อให้จินเสวี่ยเห็นว่านางไม่มีอันตราย ฟู่จาวหนิงจึงยกมือทั้งสองขึ้น

แต่ว่า จินเสวี่ยก็ไม่ให้โอกาสนางอธิบายเลย

"ข้าจะตัดแขนของเจ้าทิ้งเสีย!" จินเสวี่ยคิดว่านางกระชากเสื้อผ้าท่านอ๋องออก เกลียดชังจนเข็ดฟัน กระบี่ในมือเปล่งแสงเย็น ฟาดไปทางข้อมือของฟู่จาวหนิงอย่างแม่นยำ

"ข้าแต่งงานกับเซียวหลันยวนแล้ว!"

ฟู่จาวหนิงเก็บมือ เท้าบิดหมุน เข้าขวางเบื้องหน้าไป๋ซวงอย่างรวดเร็ว "ห้ามเข้าไป!"

ตอนนี้ไป๋ซวงห้ามเข้าไปแตะเซียวหลันยวนเด็ดขาด นางไม่คิดจะให้การลงแรงเมื่อครู่ของนางเสียเปล่า

"เจ้ามันหญิงสารเลวไร้ยางอาย! มาฝันกลางวันอะไรกัน!" จินเสวี่ยได้ยินคำของนางกลับโมโหจนหน้าแดง

"เจ้ายังกล้าเรียกชื่อท่านอ๋องโดยตรงอีกหรือ!" หน้าเรียวของไป๋ซวงมีแววเย็นชา ฝ่ามือฟาดไปทางหน้าอกของฟู่จาวหนิง

สาวใช้สองคนนี้ถูกเซียวหลันยวนพาไปด้วย เพราะว่าพวกนางทั้งสองคนมีวรยุทธ์ ไม่ใช่คนที่อ่อนแอ

แต่ตอนนี้ฟู่จาวหนิงที่ถูกนางทั้งสองคนโจมตีกลับไม่ชอบที่พวกนางมีวรยุทธ์

สาวใช้สองคนนี้เองก็มักจะรวมมือกันต่อสู้ ดังนั้นจึงรู้กันเป็นอย่างดี

และกระบี่ของจินเสวี่ยก็พุ่งไปทางข้อมูลฟู่จาวหนิงหรือไม่ก็หัวใจคอหอยอยู่ตลอด ลงมือทั้งเร็วทั้งโหดเหี้ยม

"ตายเสียเถอะ! ข้าจะให้เจ้าตายเสีย!"

ไป๋ซวงไม่พูดจา ทว่าแต่ละกระบวนท่าก็เล่นถึงชีวิตเลย

ทั้งสองคนใช้วิธีการต่อสู้โดยไม่ให้คนได้หยุดหายใจ คิดจะให้นางตายเสียที่นี่

ให้อารมณ์ดีกว่านี้ก็คงทนไม่ไหว แล้วฟู่จาวหนิงก็ไม่ใช่คนที่จะอารมณ์ดีมาแต่ไหนแต่ไร

หลังจากหลบเลี่ยงไปสิบกว่ากระบวน ฟู่จาวหนิงก็ล้วงเข็มเงินออกมา ลงเท้าผิดแปลก ก้าวย่างประหลาด ร่างกายหมุนอย่างรวดเร็ว เพียงพริบตาก็หมุนไปอยู่ด้านหลังไป๋ซวง เข็มเงินในมือก็แทงเข้าไปยังจุดชีพจรบนแผ่นหลังนาง

ไป๋ซวงรู้สึกชาดิกไปทั้งตัวในพริบตา ท่าทางก็แข็งทื่อไป ล้มโถมลงไปบนพื้นทั้งตัว

เสียงตุบดังขึ้น นางล้มลงไปบนพื้น

"นี่เจ้าถึงกับใช้เข็มพิษเลยหรือ! ข้าจะสังหารเจ้าเสีย!" จินเสวี่ยมองเห็นเข็มเงินบนแผ่นหลังไป๋ซวง ทั้งตกตะลึงทั้งโกรธจัด

"พูดมากเสียจริง ถ้าเจ้ามีฝีมือล่ะก็" ฟู่จาวหนิงร้องเชอะ ย่อตัวลง กวาดขาไปทางนาง

จินเสวี่ยกระโจนตัวขึ้นหลบขาของนาง แต่ตอนที่นางกระโจนขึ้น แต่เข็มเงินอีกเล่มในมือฟู่จาวหนิงก็พุ่งฟิ้วไปทางนาง

"เจ้า..."

จินเสวี่ยยังไม่ทันพูดจบ เข็มก็แทงเข้าไปยังจุดชีพจรที่หน้าอกนาง นางเองก็ร่างแข็งทื่อ ล้มตุบลงไปบนพื้น

ฟู่จาวหนิงถีบไปที่ข้อมือนาง นางปล่อยกระบี่ออก

กระบี่ถูกฟู่จาวหนิงถีบลอยออกไป

"ใครก็ได้..."