อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 982

"บังอาจนัก！"

ชิงอีโมโหขึ้นมา

นี่มาแตะต้องเกล็ดย้อนของพวกเขาเข้าเสียแล้ว

ระหว่างทาง พวกเขาได้ยินว่าข่าวลือที่ท่านอ๋องหน้าเหมือนผีร้ายติดปีกบินทะยานไปแล้ว กำลังแผ่เป็นวงกว้างด้วยความเร็วสูง

ถ้าจะบอกว่าไม่ใช่ฝีมือขององค์จักรพรรดิพวกเขาก็ไม่มีทางเชื่อแน่นอน

แต่ท่านอ๋องตอนที่ได้ยินการวิพากษ์วิจารณ์นั่นจิตใจก็กดดันอยู่มากแล้ว คิดไม่ถึงเลย ว่าในเมืองหลวงจักรพรรดิต้าชื่อ สาวใช้จะถูกใบหน้ของท่านอ๋องพวกเขาทำให้ตกใจจนพับไปกับพื้น!

สภาพนางเช่นนี้สำหรับท่านอ๋องแล้วถือเป็นการสร้างผลกระทบมหาศาลครั้งหนึ่งแน่นอน

ชิงอีชักกระบี่ยาวออกมาทันที พาดไว้บนคอของเสี่ยวชิ่น

มันน่านัก มันน่านักจริงๆ! ทำไมต้องมาทำร้ายจิตใจท่านอ๋องของพวกเขาเช่นนี้ด้วย?

เสี่ยวชิ่นตกใจจนหน้าขาวซีด เหงื่อไหลอาบ

นางหมอบอยู้บนพื้นสั่นไปทั้งตัว

แต่สถานเช่นนี้จากที่เซียวหลันยวนเห็น ก็เป็นเพราะหวาดกลัวเขานั่นล่ะ ถูกเขาทำให้ตกใจเข้าเสียแล้ว

เขาน่ากลัวถึงระดับนี้แล้วหรือ?

"ข้าน้อย ข้าน้อยมิกล้าแล้ว ข้าน้อยไม่เห็นอะไรทั้งสิ้น" เสียงของเสี่ยวชิ่นสั่นระริก ร้องห่มร้องไห้ออกมาแล้ว

นางจู่ๆ ก็เข้าใจขึ้นมา เพราะอะไรคุณหนูจาวหนิงแต่งงานแล้วจึงยังมีร่างกายที่บริสุทธิ์อยู่ ทำไมจึงไม่อยู่ร่วมห้องกับอ๋องเจวี้ยน

เพราะไม่กล้านั่นเอง

เสี่ยวชิ่นรู้สึกว่าตนเองพบความจริงแล้ว

แต่พบความจริงแล้วนางจะถูกสังหารนี่สิ

"ไม่เห็น?" เสียงขรึมของเซียวหลันยวนดังขึ้น "เช่นนั้นก็บอกข้า ว่าทำไมเจ้าจึงตกใจจนพับไปกองกับพื้น ตอนนี้ทำไมจึงไม่กล้าเงยหน้าขึ้น ทำไมจึงสั่นเทา?"

น้ำเสียงของเขา คำถามนี้ แรงกดดันครอบทับลงมา ในใจเสี่ยวชิ่นหวาดกลัวจนไม่ไหวแล้ว