อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 983

ฟู่จาวหนิงเหนื่อยแล้วจริงๆ เดิมทีก็แค่อยากจะหลับตาสงบลงสักครู่ แต่นี่กลับหลับไปเลยจริงๆ

จนตอนที่นางสะดุ้งตื่น ลุกขึ้นนั่ง ก็พบว่าบนโต๊ะไม่มีน้ำชา เสี่ยวชิ่นเองก็ไม่อยู่

เกิดอะไรขึ้น เสี่ยวชิ่นไม่ใช่บอกว่าไปหาน้ำมาต้มชาหรอกหรือ? นางน่าจะหลับไปประมาณหนึ่งชั่วก้านธูปแล้ว แต่เสี่ยวชิ่นกลับยังไม่มกลับมาอีก

"คุณหนูจาวหนิง"

ด้านนอกมีเสียงไป๋หู่ดังขึ้น

"ไป๋หู่หรือ? เข้ามา"

นางไม่ได้ให้สืออีกับสือซานจัดการให้กับไป๋หู่แล้วหรอกหรือ?

เรือนนี้ในเมื่อหลานหรงเป็นคนจัดหา เช่นนั้นก็เท่ากับเป็นพื้นที่ของพวกสืออีด้วย พวกเขาเป็นเจ้าบ้าน ต้องต้อนรับไป๋หู่ที่มาจากตระกูลเสิ่นให้ดี

เหมือนกับตอนที่สืออีกับสือซานไปที่บ้านตระกูลเสิ่น ไป๋หูเองก็จัดแจงให้พวกเขา

"คุณหนู ข้างกายท่านไม่มีสาวใช้แล้วเกรงว่าจะไม่สะดวก ที่นี่เป็นเมืองหลวงจักรพรรดิต้าชื่อ แตกต่างกับตอนที่พวกเราเร่งเดินทางด้านนอกนั้น"

หลายครั้ง ต่อให้ไม่ใช่สาวใช้ แต่ถ้าข้างกายมีหญิงสาวคอยช่วยเหลือก็ถือว่าสะดวกอยู่

อย่างเช่นกันแต่งหน้า เขารู้ว่าฟู่จาวหนิงรู้จักแค่การรวบผมง่ายๆ พวกทรงผมซับซ้อนเหล่านั้นของหญิงสาวนางทำไม่เป็นหรอก

แล้วถ้าถึงช่วงเทศกาลอวยพรสารทฤดู อาจจะต้องสวมใส่เสื้อฟ้าเทศกาลของท้องถิ่น นั่นก็ยิ่งซับซ้อนเข้าไปใหญ่ เกรงว่าฟู่จาวหนิงคนเดียวคงจะสวมไม่ได้

แล้วก็ บางครั้งที่นางต้องเขียนบันทึกแพทย์ สกัดยา มือก็ไม่ได้ว่างเท่าไร บางครั้งมืออาจจะเปื้อนยา การจะเทน้ำเทท่าก็ยังต้องมีคนช่วย

ฟู่จาวหนิงอันที่จริงไม่ได้รังเกียจที่ข้างกายจะมีคนอยู่ ก่อนหน้านี้เวลาที่นางยุ่งขึ้นมาก็ต้องการคนช่วยเหมือนกัน

แต่คำพูดที่ไป๋หู่พูดมาก็แปลกประหลาด

"ข้าไม่ใช่พาเสี่ยวชิ่นมาด้วยหรือ? เสี่ยวชิ่นเองก็ทำงานเก่งนี่"

ฟู่จาวหนิงพุดจบก็ถามเขา "เจ้าเห็นเสี่ยวชิ่นบ้างไหม?"

ไป๋หู่จึงเพิ่งรู้ว่าฟู่จาวหนิงยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

"เสี่ยวชิ่นถูกส่งตัวออกไปแล้วขอรับ" ไป๋หู่ตอบ

ฟู่จาวหนิงลุกขึ้นยืน