อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 990

"ไม่มีนะ นางไม่ได้ห้ามข้าเลย แล้วก็ไม่พูดว่าไม่ดีเลยสักคำด้วย หลังจากออกมายังชมข้าอยู่เลย เหอะๆ ท่านอ๋อง ท่านต้องเรียนรู้อย่างข้าบ้าง ข้ารู้สึกว่าข้ายังปลอบพระชายาได้อยู่นะ"

"ให้เจ้าไปปลอบหรือ? นั่นเป็นพระชายาของเจ้าไหม?" เซียวหลันยวนตอบกลับโดยไม่ต้องคิด

ชิ่งอวิ๋นเซียวก็หุบปากลงทันที

นี่ปากเร็วไปเสียแล้ว

"กินเสร็จก็กลับไปเถอะ อย่ามาเอาแต่พึ่งข้า"

ชิ่งอวิ๋นเซียวเบ้ปาก

อ๋องเจวี้ยนนี่ถือว่าข้ามแม่น้ำแล้วรื้อสะพานหรือเปล่า? ทำไมมาไล่เขาไปเสียแล้วล่ะ?

"เอาเถอะ เช่นนั้นข้าขอตัวกลับก่อนแล้วกัน"

ชิ่งอวิ๋นเซียวออกประตูไป ก็เห็นฟู่จาวหนิงยืนอยู่ใต้ชายคา แหงนหน้ามองพระจันทร์

พระจันทร์คืนนี้ดูสว่างเป็นพิเศษ แสงจันทร์สาดลงมา พร่างพราวอยู่บนใบหน้าฟู่จาวหนิง ส่องจนใบหน้านางราวกับเป็นหยกขาวอย่างไรอย่างนั้น แล้วยังดูมีแสงประกายเย็นอยู่อีกชั้นหนึ่งด้วย

พริบตานี้ หัวใจของชิ่งอวิ๋นเซียวก็ถูกกระแทกมาทันที

พระชายาอ๋องเจวี้ยนนี่งดงามจริงๆ

เขาเข้าใจบ้างแล้วเหมือนกันว่าทำไมซือถูไป๋ที่รู้ว่านางเป็นหญิงที่แต่งงานแล้ว แต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยวาง

ถึงอย่างไรซือถูไป๋ก็รู้ ว่าการแต่งงานของสามีภรรยาอ๋องเจวี้ยนนั้นมีสาเหตุอยู่ ใครจะรู้ว่าจะหย่าร้างกันตอนไหน?

"ต้องให้ข้าส่งเจ้าไปที่ประตูใหญ่ไหม?" เซียวหลันยวนไม่รู้ว่ามายืนอยู่ข้างเขาตั้งแต่เมื่อไร

ชิ่งอวิ๋นเซียวสะดุ้งโหยงกระโจนห่างออกไปหนึ่งฉื่อ

"พระชายา ข้าไปแล้วนะ ถึงเวลาถ้าหากอยากดื่มสุราก็จดหมายหาข้าแล้วกัน ไกลแค่ไหนก็จะส่งไปให้ท่าน" เขาโบกไม้โบกมือให้ฟู่จาวหนิง

ฟู่จาวหนิงย้ายสายตาไปอยู่บนตังเชส "เอาล่ะ เช่นนั้นก็ขอบคุณล่วงหน้าเลย"