อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 991

กอดความคาดเดาต่างๆ นานาไว้ เสี่ยวชิ่นทั้งตกตะลึงทั้งหวาดกลัวไร้ที่พึ่ง ร้องไห้ไปหนึ่งชั่วยามจนตอนนี้ปวดตาไปหมดแล้ว

จนกระทั่งฟู่จาวหนิงกุมมือนางมั่น บอกกับนางว่าไม่ต้องกลัว นางจึงรู้สึกว่าใจของตนเองสงบลงมาแล้ว

ฟู่จาวหนิงเหลือบมองชิงอีที่ก้มหน้าม่อย จากนั้นก็หันไปมองเซียวหลันยวน "แล้วข้าจะยังอยู่ที่นี่ต่อได้ไหม?"

ไม่สนแล้ว ถึงอย่างไรนางในตอนนี้ก็คือพระชายาอ๋องเจวี้ยน

"แน่นอน"

"เช่นนั้นก็ขอบคุณท่านอ๋องมาก"

ฟู่จาวหนิงดึงเสี่ยวชิ่นออกไป "ไปเถอะ กลับไปจะจัดการดวงตาเจ้าให้"

เสี่ยวชิ่นถูกนางดึงจึงรีบเดินตามไป

ตัวตนอ๋องเจวี้ยนอยู่ตรงนั้นอย่างแรงกล้า ยืนอยู่ที่นั่นแม้จะไม่พูดจา แต่นางก็มองข้ามไม่ได้เลย

ทว่าตอนนี้นางหวาดกลัวอ๋องเจวี้ยนอยู่หน่อยๆ กระทั่งจะเหลือบมองเขาก็ยังไม่กล้า ทำได้แค่ก้มหน้าเดินอยู่ข้างๆ ฟู่จาวหนิง

พอเห็นว่านางตกใจเสียขนาดนี้ ตาก็ยังร้องไห้จนดูไม่ได้ ฟู่จาวหนิงก็ยิ่งรู้สึกว่าเซียวหลันยวนนี่แย่จริงๆ

กระทั่งชิงอี นางเองก็ไม่สบอารมณ์ไปด้วย

"เสี่ยวชิ่น เจ้ากินอะไรมาหรือยัง?"

เสี่ยวชิ่นส่ายหัว นางจะกินลงได้อย่างไรกัน?

ไม่ใช่แค่กินไม่ลง ตกใจอยู่นานสองนาน ขนาดน้ำก็ยังไม่ได้ดื่มเลยสักอึก

"สืออี เอากับข้าวมาให้หน่อย" ฟู่จาวหนิงร้องขึ้นโดยไม่หันหน้า

สืออีรีบขานรับเสียงดัง "ขอรับ จะส่งไปทันที"

เขากับสือซานรู้สึกหนังตึงเปรียะ กลัวว่าพระชายาจะย้ายโทสะมาลงกับพวกเขา จะคิดว่าพวกเขาเป็นคนของท่านอ๋อง ดังนั้นจึงไม่สบอารมณ์กับพวกเขาทั้งคู่ไปด้วย

สืออีแอบดอดเข้าไปข้างๆ หลานหรง กดเสียงต่ำ ถามถึงคำถามที่ลอยวนอยู่ในสมองเขาไม่หยุดในช่วงหลายวันนี้

"หลานหรง เจ้ารู้สึกว่าข้ากับสืออีคอยติดตามพระชายาแบบนี้ ท่านอ๋องจะตัดพวกข้าสองคนออกไหม?"