อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 992

"ขอรับ"

ชิงอีรีบไปจัดการ เรื่องนี้เขาต้องไปจัดการเอง เช่นนี้จึงจะสามารถแสดงออกถึงความจริงใจของเขา

หลานหรงกลับมองแผ่นหลังอ๋องเจวี้ยนที่เดินเข้าห้องไปพลางถอนหายใจ

พวกเขาก็แค่เป็นห่วงท่านอ๋องเท่านั้น เป็นห่วงว่าเขาจะจมดิ่งเพราะปัญหาเรื่องหน้าตา

ท่านอ๋องยังไม่รู้จะเผชิญหน้ากับพระชายาอย่างไรเลย

เซียวหลันยวนหลังจากเข้าห้องไปก็ยังไม่สงบใจลงมา เขาไม่รู้ว่าเสี่ยวชิ่นจะพูดอะไรกับฟู่จาวหนิงบ้าง

คิดถึงจุดนี้ ในใจเขาสั่นกึก หมุนตัวออกประตูไปทันทัน ปลดปล่อยวิชาตัวเบาพุ่งแฉลบไปยังฟู่จาวหนิงทางนั้นอย่างเงียบเชียบ

"ไม่ต้องตามมา"

หลานหรงเดิมทีคิดจะตามไป พอได้ยินประโยคนี้ก็ทำได้แค่หยุดเท้าลง

ฟู่จาวหนิงพอเสี่ยวชิ่นกลับไปที่ห้อง พวกของสืออีก็ส่งข้าวส่งชาเข้ามาอย่างรวดเร็ว แล้วยังมีน้ำร้อนมาให้อีกด้วย

"ประคบตาเอาไว้ก่อน ร้องไห้เสียขนาดนี้คงจะเจ็บน่าดูเลย จะเอาแต่ใช้ผ้ามาเช็ดน้ำตาตลอดไม่ได้นะ"

ถ้าเช็ดต่อผิวได้ถลอกแน่

เสี่ยวชิ่นฟังคำของนาง ดื่มชาไปแก้วหนึ่ง เอนตัวบนแคร่ใช้ผ้าชุบน้ำอุ่นประคมดวงตา มุมปากเองก็เกร็งเม้ม ดูแล้วยังรู้สึกไม่ปลอดภัยและตึงเครียดอยู่

ฟู่จาวหนิงนั่งลงมาข้างนาง

"เสี่ยวชิ่น เจ้าบอกข้ามา เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?"

พอได้ยินคำพูดนี้ของฟู่จาวหนิง เสี่ยวชิ่นก็จะร้องไห้อีกแล้ว

"คุณหนูจาวหนิง เป็นความผิดข้าเอง เป็นข้าที่ไปจาบจ้วงอ๋องเจวี้ยน อ๋องเจวี้ยนไม่ให้คนมาลงโทษโบยข้า ถือเป็นความกรุณาของอ๋องเจวี้ยนแล้ว"

"ทำไมเจ้ายังจะพูดดีดีถึงเขาอีก?"

ฟู่จาวหนิงรู้สึกจนใจ กระทั่งเสี่ยวชิ่นก็ญังบอกว่าตนเองไปจาบจ้วงเซียวหลันยวนเข้า?

นี่มันไปจาบจ้วงแบบไหนกันมาล่ะนี่?