อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 995

หลานหรงพอเห็นฟู่จาวหนิงเข้ามา ในใจก็ลิงโลด

พระชายายังไม่วางใจท่านอ๋องสินะ? เพราะเขาเห็นฟู่จาวหนิงสะพายกล่องยามาด้วย

เช่นนี้ในใจท่านอ๋องก็คงจะดีขึ้นบ้างแล้ว

เมื่อครู่ท่านอ๋องออกไปพักหนึ่ง หลังจากกลับมาก็เข้าห้องปิดประตู กลิ่นอายทั้งตัวทำเอาคนสันหลังวาบจนไม่กล้าเข้าใกล้

ต่อให้ไม่เห็นใบหน้าของท่านอ๋อง ก็ยังรู้ว่าอารมณ์ของเขาดิ่งวูบแค่ไหน

"พระชายาท่านมาแล้ว"

หลานหรงยกเสียงสูง หวังว่าท่านอ๋องในห้องจะได้ยิน

"ท่านอ๋องของพวกเจ้าล่ะ?"

ฟู่จาวหนิงมองประตูห้องที่ปิดสนิท

"ท่านอ๋องอยู่ในห้องขอรับ..."

พอสิ้นเสียงหลานหรง พวกเขาก็เห็นแสงเทียนที่ลอดออกมาจากหน้าต่างกระดาษดับลงทันที ในห้องมืดลงทันควัน

ครึ่งประโยคหลังของหลานหรงจุกอยู่ตรงคอ

ไม่ใช่สิ ท่านอ๋อง ท่านทำอะไรเนี่ย?

ฟู่จาวหนิงเองก็ถูกท่าทีของเซียวหลันยวนทำให้โมโหเสียแล้ว

"เซียวหลันยวน ข้ายังเป็นหมอของท่านนะ ข้าจะเข้าไปจับชีพจร แล้วรักษาต่อ!"

นางพอคิดถึงการทำร้ายต่อตัวเขาของเสี่ยวชิ่น ก็รู้สึกว่าตนเองยอมถอยให้ก้าวหนึ่งได้ ดังนั้นต่อให้จะโกรธ ก็ยังอดระงับไฟโกรธในใจแล้วพูดออกมา

"ไม่ต้อง ข้าเหนื่อยแล้ว เจ้ากลับไปพักผ่อนเถอะ" ในห้องมีเสียงเซียวหลันยวนลอดออกมา ฟังแล้วดูสงบนิ่ง

"เซียวหลันยวน ท่านเป็นอะไรไปอีกแล้ว?"

"ก็แค่เหนื่อยน่ะ ง่วงเหลือเกิน"

"ท่านนอนของท่านไป ข้าจะจับชีพจร!"

"ไม่ต้อง ไม่มีอะไรผิดปกติ หลานหรง ส่งพระชายากลับไปพักผ่อน"

ฟู่จาวหนิงได้ยินคำปฏิเสธของเซียวหลันยวนทีละคำทีละคำก็โมโห หมุนตตัวเดินกลับ "ได้ เช่นนั้นข้าไปแล้ว ท่านบอกเองนะว่าไม่ต้อง ข้าก็จะไม่ยุ่งแล้ว ราตรีสวัสดิ์แล้วกันท่านอ๋อง"

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน