อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 996

หลานหรงพอได้ยินการเคลื่อนไหว ก็ส่งองครักษ์ลับสี่คนแอบตามไป

ไม่ว่าอย่างไร ตอนนี้ปกป้องพระชายาให้ปลอดภัยคือเรื่องสำคัญที่สุด

"นางออกไปแล้วหรือ?"

ฟู่จาวหนิงพอออกไป เซียวหลันยวนก็ได้ข่าว

ชิงอีพอมองท่านอ๋อง "ออกไปแล้ว หลานหรงส่งคนตามไปเรียบร้อย แต่เป็นการแอบคุ้มครองลับๆ ไม่ได้ให้พระชายารู้ตัว"

"อืม"

"ท่านอ๋อง แต่พระชายาโกรธขนาดนี้ไม่เป็นไรหรือ?"

"มากไป"

เซียวหลันยวนไม่อยากจะพูดเรื่องนี้ต่ออย่างเห็นได้ชัด

เมืองหลวงจักรพรรดิต้าชื่อตอนนี้คึกคักเอามากๆ จริงๆ คนบนถนนมากมายเต็มไปหมด ไหล่เบียดชนขวักไขว่ไปมาไม่หยุด

ถนนตรอกซอกซอยล้วนมีคนมาวางแผงขายของ ร้านรวงสองฝั่งก็ล้วนธงราวโบกสะบัด เถ้าแก่บริการเข้าออกคอยรับแขกเหรื่อ

สินค้ามากมายหลายประเภท ละลานตาไปหมด ทำเอาดูกันไม่หวาดไหวเลยทีเดียว

ร้านบางส่วนที่ขายดีหน่อย ด้านหน้าก็มีผู้คนล้อมกันจนเดินไม่ได้

เสื้อผ้าที่คนบนถนนสวมก็มีมากมายหลากสี

ผู้คนที่เดินผ่านข้างกายฟู่จาวหนิง มักจะได้ยินภาษาที่แตกต่างกัน นางยังได้ยินภาษาหนานฉือด้วย ดูท่าคนจากแคว้นหนานฉือกู่ก็ยังมากันที่ต้าชื่อด้วย

ในอากาศมีกลิ่นต่างๆ ปนเปกันอยู่

ส่วนมากล้วนเป็นกลิ่นหอม กลิ่นหวาน เพราะมีร้านขายอาหารอยู่ไม่น้อย แล้วยังมีคนแบกน้ำเต้าชุบน้ำตาลที่เสียบอยู่บนก้อนฟางเป็นไม้ไม้อีกด้วย ดูแล้วยั่วน้ำลายสุดๆ

อยู่ในกลุ่มคนก็โดดเด่นชันเจนมาก ดังนั้นประเดี๋ยวประด๋าวก็จะได้ยินเสียงเด็กเรียกร้อง ท่านพ่อท่านแม่ ข้าจะกินน้ำเต้าชุบน้ำตาล

ถึงแม้คนจะเบียดกันบ้าง แต่ฟู่จาวหนิงก็เบิกบานดี เพราะนานแล้วที่นางไม่ได้มาเจอกับความคึกคักเช่นนี้

หลักๆ คือมองกันไม่หวาดไม่ไหว ต้าชื่อทางนี้มีของที่นางไม่เคยเห็นไม่เคยกินมาก่อนอยู่มากจริงๆ

นางดูทางนี้ ไปซื้อของทางนั้นมาชิมๆ ลืมไปแล้วถึงเรื่องที่ทะเลาะกับเซียวหลันยวน

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน